Godflesh - Streetcleaner (1989)

Wat een bizar album man, heel zwaar op 1 of andere manier. Dit is wel een beetje de voorloper voor veel muziek in de 90's

Ontzettend grensverleggend destijds! En bevat eigenlijk ook enkele vet goede nummers, zoals Christbait Rising en het titelnummer. Heb dit al minstens 10 jaar niet meer gehoord.. maar ik vond het vet toen

Echt een heel gaaf album van deze industrial metalband die later nog veel invloed hebben gehad op andere bands in het genre (Fear Factory bijvoorbeeld, vooral qua zang) De ongelooflijk vette, donkere sfeer op dit album en de zware slepende gitaren maken dit echt een geniaal album. Ze worden ook wel de 'black sabbath van de industrial metal' genoemd, daar kan ik me wel in vinden.

Ik geloof dat ze op latere albums overigens met een echte drummer te werk zijn gegaan, hier is het allemaal computerdrum, niks mis mee verder.

3,5-onwaardige woorden

Gast, ik denk echt dat je wat dingen hebt gemist hier en daar! Desalniettemin wel een goede plaat hoor

Er is niet veel voor nodig om een vernietigend en loodzwaar statement neer te zetten. Je kunt natuurlijk tewerk gaan zoals menig death- of blackmetalband en alles gooien op een zo lomp, bruut en kwaadaardig mogelijke sound, maar met een simpel concept als een aanklacht tegen de mensheid ondersteund door een zwaar slepend gitaargeluid, een harde en meesttijds slechts pulserende bas en een machinale drum kom je wat mij betreft een stuk geloofwaardiger en effectiever over.

Vanaf het eerste begin is direct duidelijk hoe Broadrick erover denkt: "you breed, like rats", fulmineert hij; de start van een ruim 50 minuten durende misantropische en nihilistische wereldvisie. Er is geen ruimte voor hoop, reflectie of uitgebreide beschouwingen, enkel korte uitgespuwde teksten waar een ronduit beangstigende hoeveelheid haat en woede doorheen sijpelt.
Er staat alleen maar ijzersterk materiaal op dit album, waar een zeer grauwe en kille sfeer vanaf dampt; vooral de eerste 3 tracks zijn ongekend hard en rauw. Pulp is zelfs ronduit maniakaal te noemen met z'n furieuze machinegeweerriff en dito drumpatroon. Dit moordende tempo zakt de tweede helft van het album iets, waardoor het accent alleen nog maar meer verschuift naar pure verpletterende logheid.
De intensiteit blijft steeds maar toenemen en mond uiteindelijk uit in een soort van gebraakt orgasme met de laatste regels van Locust Furnace, een zieke metafoor voor de staat van de wereld. Het diep uit de ingewanden gebrulde "Earth... Earth... Furnace... Furnace" maakt zo'n beetje alle zogenaamd boosaardige gimmicks in metalland compleet belachelijk en overbodig.

Eigenlijk vat de albumcover mijn gevoel bij dit album misschien nog wel het beste samen: als ware je aan een kruis genageld tegen een achtergrond van vuur en zwavel.

Nou, hier hoef ik niks meer te melden, dat is allemaal al gebeurd.

Ik heb ontdekt waarom ik al bij al een gelukkige jeugd denk gehad te hebben:

Tot een aantal weken terug had ik deze plaat nog nooit gehoord.


Jezus, wat is dit een vieze schijf...

Eerste luisterbeurt nu. Kan natuurlijk geen oordeel geven, maar de sfeer is subliem!

Ziek zieker ziekst.

Bonustracks zijn ook de moeite waard

Ik hoor deze plaat nu voor het eerst en damn dit is echt vet!

Een tijdje terug hoorde ik Godflesh debut en wist nou niet echt wat ik ermee aanmoest maar bij deze komt ie wel helemaal aan! supervet dit!

Heel sfeervolle industrial (metal) plaat. Heel coherent ook. Nergens geen uitschuivers. Constant niveau voor een dik uur. Koud, nihillistisch en donker, maar wél een zeer goede plaat.

Goed nieuws voor de fans!!!!

..en natuurlijk iedereen die het album niet kent.

...en dan komt er natuurlijk Godflesh playing Streetcleaner Live @ Roadburn!!...

En die moet ik dan weer hebben!!!

Streetcleaner is een magnifiek staaltje depressieve waanzin uit Birmingham. De heren Justin Broadrick en Ben Green schilderen een macaber stilleven van hun woonplaats. Immense fabrieken die dag in dag uit de werknemers afstompen met repetitieve machinale gehoorgangsteisteringen veroorzaakt door de apparaten die er bediend worden.

Eindelijk heb ik mijn oude cassette vervangen voor een cd versie. Een mooie package die door Broadrick zelf geremastered is. De bonustracks komen niet verder dan wat andere mixen, maar is desalniettemin aardig.

Het kan aan mijn stoffige cassette liggen, maar ik heb het idee dat de vocalen wat meer ruimte hebben gekregen in de remaster. Klopt dat? Vooral in Mighty Trust Krusher valt het me op.

Duistere, smerige en loodzware depressieve metal. Een must-have voor alle prozacslikkende puisterige puskoppen onder ons. Net zo lekker als hun voorganger.Jammer dat ze zijn gestopt.
Live was het oorverdovend hard, vooral de bas deed pijn, heerlijk. Vind dit werkje wel het beste van Godflesh. Daarna werd er toch iets meer geexperimenteerd met techno/acid etc. Kopuhhh.

Jesu is een mooi vervolg, vind ik.

Wat is dit toch een gigantische brok trage, duistere en vooral zware herrie. Oer-industrial, vol met doom-invloeden nog. Luistert lastig weg, maar als ik er in de mode voor ben is het heerlijk.

Vond dit eerlijk gezegd nogal een pittige plaat, maar na het concert vanavond in Barcelona en nog wat herluisterd te hebben, valt het toch wel op zijn plaats. Damn wat was dat goed, ik doe er anderhalve punt bij.

zag ze hier vorige week ook nog eens (in het iets minder tot de verbeelding sprekende Kortrijk) en was ook terug volledig verkocht. Zo goed als elke hersencel platgewalst door deze basale brok zwartgallig gif. Vuiger dan dit zal het wel nooit meer worden. En wat een drive heeft die man toch....

Is trouwens een plaat die gewoonweg uit Groot-Brittanië móet komen. Zoiets zou nooit in de VS gemaakt kunnen geworden zijn.

Waar mijn favoriete band Black Sabbath, net als Godflesh afkomstig uit Birmingham, beïnvloed werd door de grauwheid van hun stad, gaan Broadrick en co. hier een stap verder: ze komen met een soundtrack van Birmingham. Een ode is het niet geworden. Streetcleaner dreunt en rommelt als de stad met (destijds in ieder geval) zijn zware industrie. Drum en bas nemen niet alleen het tempo aan van machinerie die zware stukken staal perst en buigt, ze zijn ook even repetief en onvergeeflijk. Een foutje, en de machine perst je arm en niet het staal dat je in de machine moet schuiven. Ondertussen nemen de mensen de vorm aan van hun omgeving. Afgestompt, als de machines waarmee ze omringd zijn, marcheren ze door het leven. Geen hoop, geen idealen, slechts eigenbelang.

Godflesh maakt duidelijk dat muziek niet mooi hoeft te zijn om te overtuigen. Op Streetcleaner loop je zelf door Birmingham, wetend dat de nachtmerrie niet meer dan 3 kwartier zal duren. Toen ik dit album bijna anderhalf jaar geleden voor het eerst hoorde, maakte het grote indruk. Het was bijna teveel in al z’n intensiteit, maar zorgde er wel voor dat ik dit steeds weer wilde luisteren. Niet altijd. Ik moet er wel voor in een wat zwaarmoedige stemming zijn.

Een erg rauw en beklemmend album.

4.0*

Wat een heerlijk verpletterend bruut stuk lompheid is dit Vandaag voor het eerst beluisterd, maar heb er direct een hele hoop rondjes tegenaan gegooid. Ben nog serieus aan het twijfelen tussen 4* en 4,5*, eerst even laten bezinken. Alleen de productie is soms net niet lomp genoeg (had het liever wat meer horen 'ronken', zoals veel hedendaagse sludgebands dat kunnen), maar dat is muggenziften. Fenomenale plaat.

Ach, laat dat bezinken maar zitten. Ik open gewoon op 4,5*. Ben benieuwd hoe lang mijn enthousiasme zal blijven.

Deze blijft nog steeds serieus zweven tussen 4,5* en 5*.
Streetcleaner transporteert je per direct naar een vijandige geïndustrialiseerde omgeving waar iedereen niets liever wil doen dan een in heroïne ondergedompeld mes tussen elkaars ribben te steken. De manier waarop Broadrick "EFFORTLESSSSSSS" uitbrult en laat galmen over een sonisch horrorlandschap doet nog steeds de haren in mijn nek overeind staan.
"Don't hold me back, this is my own hell", dit zijn de geluiden van pure zelfhaat en haat tegenover alles en iedereen die je ook maar een strobreed in de weg legt.
Na dit album ontwaak je uit een duistere nachtmerrie en kan je jezelf ofwel gelukkig prijzen dat je nooit zo ver in een donkere psychologische krocht bent afgedaald zoals Broadrick dat deed, ofwel wordt je dankzij dit album gerustgesteld met de gedachte dat je heus niet de enige bent die met fucked up gedachten hoeft te worstelen.

Als je Filth van Swans kruist met The Age of Quarrel van Cro-Mags kom je zo ongeveer hier uit. Heftig, onheilspellend en woedend. Enkel een tikkie eentonig, maar dan komt zo'n nummer als Mighty Trust Krusher langs en je bent weer bij de les.