Ik weet nog goed toen ik het titelloze debuut op de site plaatste het nog even duurde eer andere users de artiest gingen oppikken. Even was ik bang dat Amos Lee geruisloos voorbij zou gaan.
Gelukkig gebeurde dat niet en Amos Lee kreeg een grote schare liefhebbers achter zich aan.
Het tweede album was weer net zo fijn, maar ik begon toen al te vrezen voor een Jack Jones-effect. Net als Lee prachtige, relaxte muziek, weliswaar van een ander kaliber maar wel eenzelfde vibe veroorzakend.
Toen het vorige album Last Days at the Lodge op uitkomen stond sprak ik mijn vrees daarvoor uit, maar was wel van plan er naar te luisteren. Als het goed is, waarom ook niet. Toch zag ik vandaag pas dat ik dat album dus nooit meer beluisterd heb.
Even overslaan dan maar en eerst maar eens luisteren naar zijn nieuwste worp. I.t.t. genoemde Jack Jones hoor ik heel lichtjes toch wel wat meer veelzijdigheid. Of het is misschien dat ik de muziek van Amos Lee uiteindelijk wat meer waardeer en begint de lome gitaar-surf-sound van Jackson me wat meer de keel uit te hangen en overleeft dit genre waarin Lee opereert het net even beter of het nu alweer hetzelfde klinkt of niet. Want ja, het is wel meer van hetzelfde dat Lee ons voorschotelt.
Blijkbaar was ik toch even vergeten hoe fijn zijn muziek toch is en heeft het gat dat het vorige album heeft veroorzaakt door het niet te beluisteren de boel misschien wel goed gedaan.
MarcoB schreef:
Geen grote veranderingen, af en toe is het wat donkerder
Dat hoor ik er niet echt aan af. Ik zou eerder zeggen: deze keer wat meer lichte country-invloeden.
Mission Bell is een pretentieloos album. Hou je van zijn vorige werk en zit je niet te wachten op nieuwe zijwegen dan is dit gewoon je ding. Ken je Amos Lee niet dan maakt het niet zoveel uit als je hier mee begint (alhoewel ik persoonlijk gewoon goede herinneringen heb aan het debuut).
Laidback, warme vocalen, passievolle muziek en altijd draaibaar. Misschien ook ietwat saai, veilig en makkelijk voor het grote publiek maar daar heb ik persoonlijk lak aan. Ik hoef geen ingewikkelde bliepjes en piepjes om maar vooral af te wijken van 'de massa'. Kwaliteit is kwaliteit en dat levert Lee af met zijn Mission Bell. Er is genoeg andere muziek die voor de spannende of opwindende afwisseling zorgt.
Persoonlijk vind ik de muziek van deze artiest vooral zomermuziek, dus misschien is het nu iets te vroeg voor dit album. Aan de andere kant is het ook wel fijn dat je hier alvast een warm zomergevoel bij krijgt; maakt het de koude winter toch nog wat draaglijker.