menu

John Hiatt & The Goners - Beneath This Gruff Exterior (2003)

mijn stem
3,51 (41)
41 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: New West

  1. Uncommon Connection (4:11)
  2. How Bad's the Coffee (3:56)
  3. The Nagging Dark (3:15)
  4. My Baby Blue (4:36)
  5. My Dog and Me (3:15)
  6. Almost Fed Up with the Blues (4:37)
  7. Circle Back (4:30)
  8. Window on the World (3:36)
  9. Missing Pieces (4:06)
  10. Fly Back Home (4:45)
  11. The Last Time (4:53)
  12. The Most Unoriginal Sin (4:14)
totale tijdsduur: 49:54
zoeken in:
EVANSHEWSON
Géén kat schijnt nog Hiatt te volgen hier op deze site.

Je moet het zelf maar weten.

Deze singer-songwriter maakt nog steeds zeer beluisterbare en genietbare muziek zoals op dit plaatje.
3.5 toch ! ***1/2

is deze beter dan zijn laatste, master of diaster?
volgend jaar brengt hij ook een nieuwe cd uit

avatar van bertus99
5,0
EVANSHEWSON schreef:
Géén kat schijnt nog Hiatt te volgen hier op deze site.

Je moet het zelf maar weten.

Deze singer-songwriter maakt nog steeds zeer beluisterbare en genietbare muziek zoals op dit plaatje.
3.5 toch ! ***1/2


IK WEL!
Want John Hiatt is een van de belangrijkste en beste amerikaanse songwriters, met een zeer uitgebreide discografie onderhand.
Hoewel er weinig is dat ik niet van hem ken is deze cd mij onbekand. Het recentere master of disaster heb ik wel en dat moet ik een echte aanrader noemen

avatar van bertus99
5,0
Oh, ik zie trouwens nu pas dat deze met zijn oude groep The Goners is gemaakt. Vroeger heeft ie met die jongens perfectly good guitar gemaakt. Dat was niet een van mijn favoriete Hiatt-cd's. Inplaats van die ruige gitaarsound hoor ik liever het wat rustiger en textueel belangrijker werk van hem, zoals op Slow Turning en Crossing muddy waters

robbrouwer
Volg Hiatt al vanaf 1980, heb in 1982 nog - in Haarlem - naast hem aan de bar gezeten. Had ik daar maar meer uitgehaald ...

In oktober 2007 heb ik 'm nog in Carré gezien. Een vakman die gezegend is met een gouden strot, vaardig zijn gitaren (be)speelt en als songwriter ongekend indrukwekkende songs heeft geschreven.

Alleen deze cd heb ik om de een of andere onverklaarbare reden nog niet aangeschaft. Ben daarentegen gek op de sound van de Gooners.

avatar van bertus99
5,0
Ha, heb deze cd eindelijk! wat bevalt ie me weer goed. Hiatt op zijn best, met The Goners die gelukkig wat minder ruig klinken als op perfectly good guitar. Want Hiatt is geen rocker, maar een singersongwriter, een pareltje in de americana.
Soms klinkt deze cd als de opvolger van Slow Turning terwijl Uncommon connection mij weer doet denken aan Bring the family.
Ook een mooi nummer is Window on the world en het daarop volgende Missing Pieces.
Een zwak nummer staat er niet op, die heeft Hiatt eigenlijk ook nog nooit afgeleverd. Topscore voor de ouwe man uit Memphis die nog jaren door kan gaan zonder problemen

avatar van Madjack71
3,5
Geen onaardig album van Hiatt en de zijne. De eerste paar nummers beklijven niet direct en pas bij The naggin' dark komt de melodieuze kant en dito refrein naar boven drijven, in de traditie van Slow Turning en Bring on the Family.
My baby blue van hetzelfde laken een pak, als bij The naggin' dark.
My dog and me is een leuk nummertje over de hond en zijn baasje, doet me ook denken aan onze eigen Zigmans. (Ziggy de Bearded Collie)

Almost fed up with the blues, heeft een lekker drive, maar heb daarbij wel het gevoel dat het geluid achter blijft. De ritmesectie en gitaar zijn m.i hierbij teveel op de achtergrond en klinkt het teveel naar distortion.
Circle back met dat typische Hiatt ritme, maar ook hier heb ik het gevoel dat het prachtige slidespel van Sonny Landreth achter blijft in de speakers en niet goed naar voren komt.

Window of the world een sfeervol nummer met mooie tekst. Helaas ook hier hoor ik met name de basic drum en Hiatt zijn stem, de rest zit te ver achter in de speakers.
Missing Pieces, doet me in het begin denken aan The Promised Land van Bruce Springsteen's Darkness on the Edge of Town.
Geluid is i.i.g beter, prachtig nummer.

Fly back home, is een lekker nummer met een goeie drive, wat zich ws. goed zou lenen voor een nederlandstalige versie, misschien iets voor JW Roy?
The last time, blues op zijn Hiatt's met zijn snerende stem. Helaas dat de slide gitaar weer teveel op de achtergrond is.
The most unoriginal sin, heeft een wel heel bekende melodie, die ik al eerder van hem ken. Maar goed jatten van jezelf is geen diefstal en het is een mooi nummer en waardig afsluiten van een wat wisselvallig album m.n t.a.v opname en mix.

sugartummy
een goed hiattplaatje met 2 uitschieters:de vette almost fed up... en the last time, wat klinkt als omar dykes. gelukkig heeft hiatt tijdens bring the family americana ontdekt, want op de verzamelaar van vóór die periode staat niet veel soeps, ondanks de aanbeveling van ry cooder op de hoes.

avatar van TEQUILA SUNRISE
3,5
Ben persoonlijk wat minder gecharmeerd van de blues kant van John Hiatt.
Genietbaar album, dat zeker, met Baby Blue en Window Of The World als uitschieters.
Almost Fed Up With The Blues doet mij dan helaas weer een stuk minder.
Voor mij geen topper in zijn imposante oeuvre.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:34 uur

geplaatst: vandaag om 16:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.