menu

Philip Glass - Glassworks (1982)

mijn stem
3,89 (138)
138 stemmen

Verenigde Staten
Neoklassiek
Label: Columbia

  1. Opening (6:25)
  2. Floe (5:59)
  3. Island (7:40)
  4. Rubric (6:05)
  5. Facades (7:21)
  6. Closing (6:04)
  7. In the Upper Room:Dance I * (1:11)
  8. In the Upper Room:Dance II * (5:42)
  9. In the Upper Room:Dance V * (3:25)
  10. In the Upper Room:Dance VIII * (4:58)
  11. In the Upper Room:Dance IX * (8:11)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 39:34 (1:03:01)
zoeken in:
ohmusica
Album wordt ook wel eens ingedeeld onder het klassieke genre, maar het is zeer toegankelijk en is ook een aardige introductie in het muziekgenre dat ooit 'minimal music' werd genoemd. Het zijn steeds weer terugkerende repetatieve klanken die bij sommigen irritatie opwekken en bij anderen juist het tegenovergestelde: rust, schoonheid en inspiratie.
Glass haalde zijn inspiratie en ideeen uit het oosten, en werkte ook samen met artiesten als Bowie.
De nummers 7 tot en met 11 staan alleen op de Amerikaanse persing. Hoogtepunt voor mij - facades.

avatar van thomzi50
3,5
Vind het toch net wat te eentonig voor een 4* waardering, bij nader inzien. Rubric vind ik vrij ergerlijk, Facades is het hoogtepunt.

4,0
Hoogtepunt is inderdaad Facades. Daarnaast vind ik Opening en Closing ook erg mooi. Aardig werk dit. 4*
(de nummers 7 t/m 11 ken ik overigens niet)

avatar van Leonard91
4,0
Opening & Facades zijn erg mooi, ik zal ook eens achter de andere aan gaan.

avatar van Leonard91
4,0
Goed album van Philip Glass, alhoewel ik qua geluid niet alle instrumenten even mooi vind zijn de stukken dat wel. Bijna alle nummers zijn van bovengemiddelde kwaliteit, en toen Glass dit schreef viel hij nog iets minder in herhaling dan nu het geval is.
4*

avatar van Paap_Floyd
4,0
Dan heb je Book of Longing zeker nog niet gehoord?

avatar van Leonard91
4,0
Nee, is dat wat afwijkender van zijn normale stijl, of juist niet?

Koyaanisqatsi_
Voor iemand die met Philip Glass wil beginnen, is dit een uitstekende kennismaking. Glasswork vind ik een van zijn beste stukken en zeer representatief voor wat hij allemaal in huis heeft.

Dit is de Annie Hall van Glass.

yorgos.dalman
"Opening" behoort tot het mooiste en meest melancholieke wat Glass met een solo piano gedaan heeft, wat mij betreft. Beter nog dan de "Metamorphoses"-reeks.

"Music for Candyman" is dan weer erg mooi en naargeestig.

avatar van andnino
3,5
Een bijzondere plaat. Veel meer dan dat kan ik er niet over zeggen. Ik wil ook nog geen hoge stem gooien, soms bevalt het me enorm, soms minder. Maar matig is het absoluut niet. Wellicht zijn het de repititieve structuren die in combinatie met de kakofonie van verschillende instrumenten het soms tot een wat zwaardere zit maken dan bijvoorbeeld Solo Piano, hoewel de sfeer hier over het algemeen juist weer wat positiever is. Kortom: ik weet nog niet wat mijn eindoordeel is, maar Glassworks bevalt zeer zeker.

Misterfool
Kan niets anders zeggen, dan dat dit alweer een heel mooi werkje is van Glass. Het tweede album van deze componist die ik beluister. 3 composities staan op dit album, elk herhaalt met een volstrekt ander arangement. Met name Floe en facades zijn een geweldige nummers.

Stijn_Slayer
Glass op z'n toegankelijkst, maar alsnog een geweldig album. Inderdaad een prima instapper. Ik ken inmiddels een redelijk aantal van zijn albums en composities en vind deze nog steeds zeer de moeite waard. 'Opening' en 'Closing' zijn onwijs mooi. De rest haalt dat niet helemaal, maar is alsnog bovengemiddeld.

Een hele enkele keer moet ik een beetje fronsen als Glass' keyboard als een opgesloten bromvlieg heen en weer knalt, maar het is op zich wel gewaagd.

4,5
Vreemd eigenlijk dat ik nog niet heb gestemd op deze plaat. Want al rond 1982 de lp gekocht en later de cd. Afgelopen zaterdag de cd voor 1 euro gezien met weer een andere hoes, Sony Classical.
In begin jaren 80, toen ik nog helemaal in Joy Division was (en de vele andere groepen Eyeless in Gaza, the Sound, Young Marble Giants etc) kwam ik toch ook in aanraking met de minimalistische klassieke muziek. Vooral Philip Glass vond ik bijzonder inspirerend. En nog steeds. Dus deze plaat heb ik grijs gedraaid en daarna is het aantal platen en cd,s van Philip Glass toegenomen. Dit is eigenlijk de eerste wat meer toegankelijke plaat van Philip Glass, hoewel toegankelijk misschien wel niet helemaal passend is. Maar de voorgaande platen waren echt toch nog veel minimalistischer en experimenteler dan deze en daardoor ook veel minder toegankelijk. 'Opening' is een prachtig piano stuk, dat door een breed publiek is omarmd. 'Floe' daarentegen vraagt al veel meer van de luisteraar. 'Island' is daarna weer wat rustiger en melodieuzer. De volgende plaat 'The Photographer' was weer wat experimenteler, maar daarna kwamen wat 'makkelijkere 'platen en ook nogal wat soundtracks van films (waaronder Koyaanisqatsi
Omdat Glassworks mijn kennismaking met Philip Glass is en ik de plaat bijna 40 jaar geleden aanschafte toch maar een mooie score hiervoor.

5,0
Wellicht wel het meest toegankelijke en melodieuze Glass album. 6 songs slechts in net geen 40 minuten. De ene nog mooier dan de andere. Ideaal als instapmoment. Je moet hier naar leren luisteren. Klassiek of neo-klassiek, Glass betovert op deze schijf waarlijk. Het repeterende element zeker aanwezig maar het blijft, wellicht door de instrumenten behapbaar en dus toegankelijk. Opener Opening m.i. het prijsnummer maar ja, das persoonlijk natuurlijk. Inmiddels opnieuw uit op kleuren vinyl bij MoV, ideaal want de oude versie werkelijk compleet grijs gedraaid ja. Hoe dan ook, het was toen genieten, het is nu weer genieten. Tijdloos.

avatar van hoi123
2,5
In mijn (post)minimalismezoektocht eindelijk aanbeland bij Glass, en meteen herinnerd waarom ik eerdere luisterpogingen niet had volgemaakt. Ik ben verliefd geworden op dit genre vanwege het hypnotiserende effect van eindeloos doorgetrokken minimale melodieën die elkaar constant doorkruisen. Glass daarentegen kiest er op deze plaat over het algemeen voor om zijn composities stukken overzichtelijker te maken, met duidelijk definieerbare melodieën die elkaar ondersteunen in plaats van op elkaar voortbouwen. Dat geeft een bijna poppy effect mee, waardoor ik vaak het gevoel heb naar een Disneysoundtrack of een Yann Tiersen te luisteren in plaats van het genre dat ik zo koester. De structuren van de composities helpen niet mee: Opening en Closing zijn met hun "refreinen" praktisch instrumentale popliedjes, wat voor mijn gevoel niet heel lekker rijmt met de instrumentale aanpak. Eindresultaat is dat het kitsch overkomt, in plaats van hypnotiserend. Desalniettemin geen onprettige plaat, en Floe laat zien dat Glass wel degelijk potentieel heeft wanneer hij de kakafonie toelaat.

avatar van davevr
4,5
hoi123 schreef:
In mijn (post)minimalismezoektocht eindelijk aanbeland bij Glass, en meteen herinnerd waarom ik eerdere luisterpogingen niet had volgemaakt. Ik ben verliefd geworden op dit genre vanwege het hypnotiserende effect van eindeloos doorgetrokken minimale melodieën die elkaar constant doorkruisen. Glass daarentegen kiest er op deze plaat over het algemeen voor om zijn composities stukken overzichtelijker te maken, met duidelijk definieerbare melodieën die elkaar ondersteunen in plaats van op elkaar voortbouwen. Dat geeft een bijna poppy effect mee, waardoor ik vaak het gevoel heb naar een Disneysoundtrack of een Yann Tiersen te luisteren in plaats van het genre dat ik zo koester. De structuren van de composities helpen niet mee: Opening en Closing zijn met hun "refreinen" praktisch instrumentale popliedjes, wat voor mijn gevoel niet heel lekker rijmt met de instrumentale aanpak. Eindresultaat is dat het kitsch overkomt, in plaats van hypnotiserend. Desalniettemin geen onprettige plaat, en Floe laat zien dat Glass wel degelijk potentieel heeft wanneer hij de kakafonie toelaat.


Misschien eens luisteren naar andere platen. Ik hou wel van dit heel toegankelijke van dit. Dit is één van zijn meest toegankelijke werk denk ik. Music in twelve parts is zijn beste, vind ik. Dat hypnotische. Samen met Music with Changing Parts en zij Low Symphony. Als je tegen wat drukte kan , zou ik Einstein on the beach aanraden. Die heeft dat kakafonische hypnotiserende.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:34 uur

geplaatst: vandaag om 19:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.