Vreemd eigenlijk dat ik nog niet heb gestemd op deze plaat. Want al rond 1982 de lp gekocht en later de cd. Afgelopen zaterdag de cd voor 1 euro gezien met weer een andere hoes,
Sony Classical.
In begin jaren 80, toen ik nog helemaal in Joy Division was (en de vele andere groepen Eyeless in Gaza, the Sound, Young Marble Giants etc) kwam ik toch ook in aanraking met de minimalistische klassieke muziek. Vooral Philip Glass vond ik bijzonder inspirerend. En nog steeds. Dus deze plaat heb ik grijs gedraaid en daarna is het aantal platen en cd,s van Philip Glass toegenomen. Dit is eigenlijk de eerste wat meer toegankelijke plaat van Philip Glass, hoewel toegankelijk misschien wel niet helemaal passend is. Maar de voorgaande platen waren echt toch nog veel minimalistischer en experimenteler dan deze en daardoor ook veel minder toegankelijk. 'Opening' is een prachtig piano stuk, dat door een breed publiek is omarmd. 'Floe' daarentegen vraagt al veel meer van de luisteraar. 'Island' is daarna weer wat rustiger en melodieuzer. De volgende plaat 'The Photographer' was weer wat experimenteler, maar daarna kwamen wat 'makkelijkere 'platen en ook nogal wat soundtracks van films (waaronder Koyaanisqatsi
Omdat Glassworks mijn kennismaking met Philip Glass is en ik de plaat bijna 40 jaar geleden aanschafte toch maar een mooie score hiervoor.