En weer zet Jeffrey Foucault een dijk van een album neer.
Deze man met zijn melancholieke, ietwat droeve maar karaktervolle stem, die met het verstrijken der jaren intenser en dieper is geworden, is onderhand uitgegroeid tot een van mijn meest favoriete artiesten.
Ballads of uptempo nummers, geworteld in blues, rock, folk of country het maakt niet uit.
De teksten, geschreven door dichteres Lisa Olstein, zet hij eerst naar zijn hand en vervolgens naar zijn stem om er uiteindelijk schitterende songs van te maken.
Waren zijn vorige albums nog een beetje folkie, op Cold Satellite neigt hij eerder richting een voorzichtig rock getint geluid. Het tempo is overwegend laid back. Persoonlijk vind ik dat geen slechte keuze. Het maakt zijn oevre alleen maar interessanter.
Dan zijn de muzikanten die hun medewerking aan dit album hebben verleend ook nog eens fantastisch. Alex Mccullough’s pedal steel en David Goodrich’ elektrische gitaar springen nog het meest in het oor. Sommige riffs doen denken aan het beste wat Keith Richards ooit heeft bedacht.
Dit album is meer dan uitstekend. Warm en met alle artistieke intenties van dien.
Deze Americana artiest verdiend veel meer dan waardering van een paar liefhebbers.
Ik verhoog naar 5*