Komende maand zal ook dít album van The Beach Boys de vijftig jaar-grens passeren. En daarmee voel ik weer eens de afstand in tijd en ruimte tot die periode. Een stap in een andere wereld. Een andere tijd die nu zo definitief geschiedenis geworden is en waarmee het contact verbrokkelt, tenzij je er je best voor doet je te verplaatsen, terug in de tijd.
“Herinnert u zich deze nog?” echode de jingle van Radio Veronica al in 1972 bij het draaien van
Do It Again of
Break Away. Toen al hit-historie, nu wordt het graven in een grijzer verleden. Geen radiozender die ze nog draait.
20/20 was een contractuele verplichting tegenover Capitol. En de band die door Brian’s afwezigheid vanwege psychiatrische behandeling al een paar jaar naar richting zocht, had geen duidelijk plan voor dit album. Achteraf kon Brian Wilson het in zijn linernotes wel mooi verklaren en er een positieve draai aan geven als hij schrijft:
“The key word for this album is refinement. I was still growin' musically and we as a group wanted to sound more subtle and tighter”. Maar dat kon niet verhullen dat 20/20 niet veel meer bevat dan een samenraapsel van singles, covers en overgebleven tracks. Maar dan toch niet de minste!
Do it Again is een dijk van een single, geen hele grote hit, maar in alles een visitekaartje voor The Beach Boys. Typerend is de krachtige snaredrum in de opening van het nummer.
I Can Hear Music werd geproduceerd door Carl Wilson die hier duidelijk het stokje van Brian overnam. Een cover van
The Ronettes.
Bluebird over the Mountain is opnieuw een cover en Mike neemt hier de leadvocal voor zijn rekening. Bruce Johnston maakt hier zijn debuut als producer.
Be With Me is een breekbaar en emotioneel lied van Dennis Wilson. Een donker randje ook wel. Dennis was niet veel minder dan broer Brian in psychische problemen.
Een rauwe testosteronrocker vinden we in
All I want do do. Geen best nummer eigenlijk.
Bruce Johnston componeerde en produceerde de instrumental
The Nearest Faraway Place die ons meteen weer terugbrengt in die wonderlijke sprookjesachtige sfeer van Pet Sounds.
Tijd voor weer een cover: de folk traditional
Cotton Fields en hoewel kort is dit een heel goede versie, gezongen door Al Jardine.
Heel fraai is het nog kortere maar intrigerende
I Went to Sleep, een nummer van Brian en Carl.
Time to get Alone gaat min of meer verder in deze sfeer. Onaards sprookjesachtig en prachtige harmoniezang. Een hoogtepunt!
Never Learn not to Love heeft een erg donkere onprettige herkomst. Het werd geschreven door de maniakale moordenaar Charles Manson en verkocht voor een motorfiets aan Dennis Wilson die de titel en een paar tekstregels veranderde. Ondanks de deal was Manson hier niet blij mee en stuurde een kogel naar Dennis, die nu wel begreep dat de vriendschap voorbij moest zijn.
Our Prayer, een woordloze zangpartij die klinkt als een inzingoefening van een knapenkoor in een middeleeuwse kathedraal was bedoeld als opening van Smile, het album dat maar niet van de grond kwam. Ook
Cabin Essence, op tekst van Van Dyke Parks is een stukje van de Smile puzzle.
Artistiek één van de meest hoogstaande nummers van Brian.
De bonustracks, verschenen op de hdcd remaster van 2001 doen we er ook nog even bij:
Break Away is een prachtige single met hemelse vocalen. Vader Murry Wilson zou ook nog iets hebben bijgedragen aan het nummer. In de hitlijtsen flopte de plaat echter volledig. Op de b-kant vinden we een nummer van Dennis:
Celebrate the News en we proeven de psychedelische invloed waar Dennis aan bloot stond.
We're Together Again : mooi simpel en puur BB-liedje.
In minder dan een minuut brengt Brian een ode aan Burt Bacharach in
Walk on By. Het past mij als wandelaar deze geregeld te draaien natuurlijk. Te kort om van een nummer te spreken, meer een momentje in de studio.
En dan die nostalgische medley tot slot. Mooi hoor, maar o wat naïef braaf klinken ze hier. De folksongs worden hier deskundig van een BB-etiket voorzien en tijdloos gemaakt.
Vijftig jaar verder zijn we nu. Sommige songs lijken voor de eeuwigheid bestemd, andere kunnen we best vergeten. Het was niet allemaal meesterlijke harmonie in de geschiedenis van deze band. Hier en daar vervaagt de glans en de persoonlijke problemen van met name Brian en Dennis hebben wel iets van een schaduw geworpen over het werk. Het maakt het des te wonderlijker dat je zoveel moois aantreft. Tegen de druk in. Bewondering maar ook iets van trieste weemoed beheerst mijn stemming. Dit is geen vrolijke boyband. Maar ze raakten soms wel tot aan de hemel.