Verfijnde kritiek aldaar!
Ik vind het een heerlijk guilty pleasure nummer. Dit album moet je vooral niet te serieus nemen. Dat doen de Scorpions zelf ook en daar gaat het mis; nu doen ze alsof het niet bestaat. Kun je ook doen als je dat wil, en volgens mij neig je daar wel naar, gezien je traumatische ervaring met je, zo vermoed ik, enige luisterbeurt. Een plaat met zo'n opvallend afwijkend geluid van de rest van het oeuvre heeft naar mijn idee altijd wel een aantal luisterbeurten nodig voordat het goed los te zien is van het voorgaande, maar dat moet je zelf weten.
Nummers als 'Mysterious', 'To Be No. 1', 'Freshly Squeezed' en 'Obsession', en, vooruit, ook 'Du Bist So Schmutzig', zijn onbetwist de boosdoeners voor velen en zijn onbetwist te bestempelen als 'fout'. De groove, poging tot sexyheid, en dergelijke elementen zijn nooit ingrediënten geweest van de Scorpions-sound. Fantastische band hoor, maar het zijn rockers en kunnen niet swingen (althans, niet in de post-1974 tijden). Hier klinken ze voor het eerst (en laatst) als een band die juist sexy probeert te klinken. Iets wat in het masculine genre van classic hard rock niet gewaardeerd wordt en niet gewenst is. Na het vertrek van bassist (en grote invloed op deze richting) Ralph Rieckermann wilden ze weer terug naar het geluid van
Blackout, wat uiteraard nooit meer gelukt is, maar wat wel laat zien dat ze deze sound zelf ook niet echt tof vonden.
Kortom, ik begrijp waarom deze plaat weinig wordt gewaardeerd. Des te meer waardeer ik de poging van de Scorpions om wat anders te doen. In het grote plaatje blijft dit een curieuze periode in de geschiedenis van de band, wat mij altijd meer boeit dan de plaat zelf. En de plaat zelf boeit me nogal. Toegegeven, erg 'fout', maar wat mij betreft met fantastische nummers als 'Skywriter', 'Yellow Butterfly' en 'Eye II Eye' zeker niet pure kitsch zonder substantie. Een diamond in the rough, zogezegd. Het zou de Scorpions sieren als ze deze plaat als een kans of les zagen, en niet als een probleem.