Al Stewart - Modern Times (1975)

Ik ben plots erg nieuwsgierig naar het tweede nummer

Heel goed album. Vooral de laatste 3 nummers.

De opener "Carol" was nog wel eens te horen bij Adje Bouman op radio Veronica. Hij heeft daar op een gegeven moment een eigen mix van gemaakt. Bijgevolg duurde het outro wat langer. Kwam het nummer wel ten goede.

Allen al kant 2 ( op de elpee) is de aanschaf waard.
Ongeevenaard vakmanschap met schitterend solii en subliem orkestrale invulling.

Wat mij betreft alleen maar hoogtepunten op deze voorloper van Year of the Cat. Alweer een enorme sprong voorwaarts na Past Present and Future. Goed zangwerk, fantastische teksten en louter prima muzikanten. Het boek van Kurt Vonnegut (Sirens of Titan) ben ik meteen gaan lezen na het kopen van deze plaat en daardoor waardeerde ik dit nummer nog meer. Stewart kan echt over elk denkbaar onderwerp een lied schrijven. Helemaal leuk is zijn uitleg over de tekst van 'Carol':
"Oh, Carol,
You got a one way ticket to all your yesterdays..."
Hij had een Neil Sedaka-singletje getiteld "Oh Carol", met op de achterkant daarvan "One way Ticket". Hij besloot die twee songtitels te combineren tot een nieuwe tekst, en voegde daaraan toe: Ach ja, je moet toch íets doen om het werk voor jezelf een beetje leuk te houden.

Fantastische plaat. Liefhebbers van het genre Intelligente pop
moeten hem zeker aanschaffen, het liefst met de originele hoes.

Dat is de Amerikaanse hoes, ook niet slecht, maar ik ben toch met de Europese versie opgegroeid.

Modern Times (Al Stewart album) - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Mijn LP uit '75 had destijds de kop van Al op de hoes, dacht dat dat altijd de originele was? Toch leuk dat mn cd die nu ook heeft.

Ik kocht mijn elpee ook in 1975, met de volgens jou "Amerikaanse hoes". Ik weet niet beter of dat was de originele hoes.
Ik herinner me nog precies hoe dat kopen ging. Ik had de plaat zaterdag ontdekt, het geld (f 18,90) in het weekend koortsachtig bijeen gespaard en maandagmorgen onmiddellijk naar de platenzaak in Alkmaar gefietst om hem te kopen. We hadden toevallig op school een speciale feestdag waar je je makkelijk aan kon onttrekken, dus dat deed ik.
Nou bleek die platenzaak maandagmorgen gesloten, maar er werd wel schoongemaakt. De winkeldeur stond op een kier en ik ben naar binnen gegaan, heb de plaat gepakt, de eerste twee nummers van kant twee laten draaien door de schoonmaakster en toen pas kwam er -hogelijk verbaasd- winkelpersoneel aan. Die meldde mij dat de winkel eigenlijk nog niet open was. En ik zei dat ik dat niet zo erg vond, legde het geld precies gepast op de toonbank en verdween met de aanwinst die een van mijn lievelingsplaten zou worden.

Mooi verhaal, dat blijft je natuurlijk bij!

Ik moet hier nog stemmen zie ik, maar niet na eerst een gedegen luisterbeurt.
Wat me opvalt is een behoorlijk verschil in sterren tussen deze en 24 carrots.

24 Carrots is inderdaad wat steviger maar is het ook een zoveel slechter album van Stewart? Ik geef toe, de beleving er om heen wil nog wel eens leiden tot een extra sterretje of misschien juist één minder.

Maar ik verveel me bij geen van beide cd's, laat ik dat voorop stellen. Misschien dat de latere toevoeging van de studio-kant van Indian summer aan 24 Carrots nog heeft geleid tot een extra waardering.

Eigenaardig, zal dan toch een U.S. importgevalletje zijn geweest en dan heb je daarmee vermoedelijk ongemerkt gelijk een bijzonder exemplaar gescoord. Hier lag ie toch echt overal in de U.K. versie in de winkels die ik afstruinde en deze U.S. cover is mij vele jaren later pas onder ogen gekomen.

Idd mooi verhaal, ik raakte pas in Al Stewart geinteresseerd toen Year Of The Cat een hit werd en daarna zag ik ook deze liggen. Modern Times was een zeer aangename verrassing met een magistraal titelnummer. Minpuntje vond ik af en toe wel de zang dat ik wat te dun, glad en zweverig vond maar gaandeweg kom je er toch achter hoe de beste man het er allemaal op zijn manier mee uit wil drukken. Een van zn beste 70's platen met dank aan Alan Parsons uiteraard.

Wellicht ten overvloede: mijn elpee had ook een zwart inlegvel waar de teksten in wit op gedrukt waren. Een vriend van mij kocht de plaat ook, maar daar zat dat tekstvel niet bij. Volgens mij heb ik die teksten toen allemaal voor hem zitten uittypen op mijn vooroorlogse Remington typemachine. Maar dat weet ik niet helemaal zeker meer.

Ik had ook de engelse elpee, zo gezegd.

Heerlijk was dat toen, om dit soort muziek op lp te hebben. Je had dan altijd een verschil tussen kant 1 en 2.

Kant 1 bij Modern Times waren de wat kortere songs, lekkere folkrockers en een flamenco-gebaseerd liedje.

Kant 2 bevat 1 stevige rocker en 2 uitgesponnen romantische folkrocktracks zoals alleen Al Stewart dat kon.
Ik legde dan ook altijd vaker kant 2 op de draaitafel.

Pas in de cd-eeuw, ben ik ook de eerste 5 songs gaan luisteren, en dat zijn ook gave songs.
Eigenlijk is deze plaat (in mijn opinie) beter dan Year of the Cat en Time Passages.

De bonustracks op de remaster, voegen niet veel toe, maar zijn aangenaam. Ik geloof News of Spain, maar die staat ook op Orange.

al stewart..een totaal ondergewaardeerd artist....mis hier op de lijst "zero she flies"..voor mij het mooiste album van allemaal.
ook modern times die ik in twee verschillende hoesversies bezit is een prachtig album en dan vooral "the dark and rolling sea" een evergreen..

Volgens mij staan alle platen op de site.

Al Stewart - Zero She Flies (1970)

Zo helemaal weg als ik vroeger van Al Stewart was, zo weinig luister ik er de laatste tijd naar. En dat ligt beslist niet aan de composities of de produktie zelf maar steeds vaker aan de soms ronduit belabberde zang van de beste man. Dit blijft echter toch wel een van zijn mooiste uit zijn oeuvre.

Precies vijf jaar na het vorige bericht heb ik dit album nu binnengekregen, in een superbe remaster van Esoteric uit 2015 zonder bonustracks maar met een uitgebreid boekje inclusief essay, teksten en credits. Heerlijk, ik ga mij hier eens helemaal in onderdompelen. Overigens is de hoes van deze uitgave niet de foto van Stewarts gezicht boven hemzelf met gitaar, en ook niet de foto van de auto bij het landhuis met op de voorgrond de vrouw in witte jurk en bontjas, maar een variant daarvan met de vrouw op het grasveld op de achtergrond.

Ik had 'm al wat langer, de Amerikaanse Rhino-CD, die eveneens opvallend goed klinkt. Al geloof ik het graag van Esoteric - daar heb ik tot dusver alleen maar positieve ervaringen mee, qua geluidskwaliteit.

Carol was inderdaad een single die met name dankzij Adje Bouman regelmatig op de Nederlandse radio gedraaid werd. In mijn herinnering haalde het nummer zelfs nog de tipparade. Benieuwd of Ad die verlengde versie waarover hierboven gesproken werd, ook op de door hemzelf samengestelde CD-box staat. Volgens de tracklist duurt het nummer daar elf seconden langer, dus het zal wel niet...

Year of the cat blijft zijn magnum opus, maar deze doet er maar weinig voor onder. Inderdaad een mooie overgang tussen de ook al van behoorlijk niveau zijnde Past, Present en Future en de plaat die zijn grote doorbraak zou inluiden. Deze vormt een mooie opmaat (de eerste die door Alan Parsons werd geproduceerd), met eveneens alleen maar sterke nummers. Waarbij kant 2 toch net wat sterker is en The dark and rolling sea tot mijn Al Stewart-favorieten behoort.

Ik heb altijd gedacht dat bovenstaande hoes de Amerikaanse variant was, en dat de oorspronkelijke Britse versie de hoes was met het hoofd van Al zelf op de cover. Ik stond op het punt om dat hier ook neer te zetten, maar enig vergelijkend onderzoek op Discogs leert mij dat dit wel degelijk de eerste hoes in de UK was, en ook elders in de wereld trouwens.

Die andere hoes, die mij eigenlijk veel bekender voorkomt, blijkt een (Europese) herpersing te zijn uit 1977, volgend op het succes van Year of the cat. Raar eigenlijk, dat ze toen voor een andere hoes kozen. Zouden ze denken dat Al's hoofd meer herkenning teweeg zou brengen dan de oorspronkelijke hoes? Niet helemaal ondenkbaar, tenslotte was hij rond die tijd over de gehele wereld een tijdje een bekend gezicht. Tja, promotiemensen...

Ik lees op Wiki nog wat grappigs over de (originele hoes):

"The blonde woman on the album cover is Pink Floyd guitarist David Gilmour's first wife, Ginger. The Cord automobile Stewart is sitting in belonged to Led Zeppelin guitarist Jimmy Page."

Aan contacten in het muziekwereldje had Al dus geen gebrek...

En er zit dus inderdaad verschil tussen de originele UK cover en de alternatieve US cover van dezelfde fotosessie:
Centered in the cover, holding a mirror reflecting a bright light toward the viewer, as on Stewart's previous album, Past, Present and Future, the U. S. version of the album features the Marvel Comics character Doctor Strange.

Grappig! Jimmy Page speelde al mee op Stewarts tweede elpee Love Chronicles. Al Stewart was nog voordat hij zijn debuutelpee maakte gastheer in een folkcafé (ik geloof Les Cousins of zoiets) en leerde daar de Groten der Aarde kennen, wat Pink Floyd-leden, Fairport Convention en zelf Yoko Ono.
Overigens geloof ik niet dat het Al Stewart zelf is in die auto. Hij lijkt er totaal niet op.

Tja, waarom werd Modern times géén hit en de opvolger wèl? De enige echt steekhoudende reden die ik kan verzinnen (of je moet geloven in zoiets als "perfect aansluitend op de tijdgeest) is dat deze plaat geen hits opleverde, terwijl Year of the cat juist twee uitstekende uithangbordjes had in de vorm van On the border en het titelnummer. Aan de kwaliteit kan het mijns inziens niet liggen, want dit zijn toch stuk voor stuk perfecte liedjes met de nadruk afwisselend op pop, folk en episch, en tussen de acht composities zit echt geen enkele die zich niet al na een paar draaien in mijn geheugen genesteld had – sterker nog, ik hoorde deze plaat eind jaren 70 misschien twee of drie keer bij een vriend van toen, en dertig jaar later zoemden sommige van de melodieën nog stééds in mijn hoofd rond. Bovendien zijn de arrangementen net zo rijk als op (bijvoorbeeld) Year of the cat, vooral wat betreft de manier waarop piano en gitaar elkaar aanvullen in de klankkleur. In het boekje bij de CD vertelt Stewart hoe zijn toenmalige manager vertelde dat "it was all about getting good guitar solos. If we got that side sorted, then we were on our way in terms of making sure this album sold." En met het snarenspel zat het wel snor, zoals Stewart in de daaropvolgende zin stelt: "So, we were lucky in having Tim Renwick playing so brilliantly."
        En zo is het maar net, want zowel bij de "fills" als bij de solo's geeft Renwicks heldere en licht afgeknepen gitaarspel een extra dimensie aan de muziek. En dan zijn daar nog Stewarts teksten, nooit simpele boy-meets-girl/you-blue-too-refreintjes maar altijd verhaaltjes, observaties of sociale schetsen die echt ergens over gaan, nooit vage situaties maar altijd specifiek en soms voorzien van pijnlijk scherpe details zoals in de door mij aangevinkte favoriete Not the one en Apple cider re-constitution. Kortom, wat mij betreft is deze plaat van Al Stewart eigenlijk net zo sterk als Year of the cat, en de romantische insteek van zijn teksten (romantisch niet in de zin van amoureus maar eerder Sturm und Drang, de weemoed van het verleden, het zoeken van je eigen plaats in de wereld, je identiteit als queeste) kan ook een oudere luisteraar nog aanspreken en ontroeren.

Op 3 of 4 albums na ken ik alle albums van Al en daarvan zitten naaste de 2 klassiekers nog 2 bij die ik bijzonder goed waardeer. Dit album moet ik nog beter leren kennen maar deze is 'slechts' gewoon een goed album. Heeft alles wat de Al Stewart fan zou moeten bevallen.

Wat wel opvalt zowel hier op MuMe als bij Last.fm dat de waardering vooral de b-kant betreft en dan speciaal de 2 afsluitende nummers. Met andere woorden alle 'goodies' zitten aan het einde van de kennismaking. Dat is niet verstandig als je kijkt naar hoe mensen luisteren, zie de gemiddelde stat van 99,9% van de albums op Last.fm. Als je even de singles terzijde schuift dan zie je dat het eerste nummer de meeste luisteraars/scrobbles heeft en het laatste nummer de minste (als het dus geen single betreft). Niet iedereen neemt de moeite een album helemaal 'uit' te luisteren, haken af. Dat is waarschijnlijk wat 'mis' is aan dit album. Ze horen de cherries-on-the-top-nummers niet.

Een hit helpt vanzelfsprekend ook enorm, die aan het begin en het einde plaatsen is ook slim. "Instant gratification" je begint en eindigt goed. Ik mis nog een nummer met net iets meer vlees op het bot afgezien van de afsluiter, waar vanaf minuut 6,5 het verschil wordt gemaakt tussen een goed en een heerlijk nummer... duellerende gitaren in een lang instrumentaal stuk.

Misschien mis ik iets maar in 1975 werd wel gescrabbeld maar nog niet gescrobbeld.
Toen werden er nog alleen lp’s verkocht, al dan niet op basis van hits..

Joshua68 de stats van Last.fm en MuMe geven een indicatie over HOE men luistert niet specifiek WAT men luistert noch WANNEER. Je ziet dezelfde patronen bij nagenoeg alle albums wereldwijd van elk genre, elk jaar.

Ik ken GEEN mensen die in de 50s - 70s een (vinyl) album eerste het laatste nummer gingen luisteren, dan het voorlaatste, dan het nummer daarvoor etc. Ook toen als je in de platenzaken stond en nadacht over de aanschaf en je het album daar ging beluisteren zullen zij gewoon 'van-voor-naar-achter' hebben geluisterd. Ik in elk geval wel. Skippen was natuurlijk mogelijk, maar dat is nu ook mogelijk dus zou geen invloed op die stats moeten hebben.

..en goede muziek luisteren en scrabble spelen gaat natuurlijk niet samen.

Slecht is het nergens, maar uiteindelijk heeft Year of the cat, daarover gesproken, en voor mij ook Past, present & Future, een betere indruk achtergelaten.

Year of the cat had uiteindelijk alles mee: het juiste album op het juiste tijdstip, de juiste producer, de juiste muzikanten, composities en natuurlijk zijn alle songs buitengewoon aaibaar, zoals dat ook hoort bij een kat.

Bij al die kwalificaties doet Modern times in vergelijk een klein stapje terug. Die onbekend ter wereld kwam, alleen de composities van Stewart, in sommige gevallen wat te ingewikkeld van structuur, minder aaibaar en soms ook iets te experimenteel. In tegenstelling tot Year of the Cat.

Dat album kwam ook uit in een tijd van het eerste album van Heart en de inmiddels sterk naar het midden van de weg gedreven werken van Steve Miller, de Eagles, McCartney's Wings en Fleetwood Mac, die allen vergelijkbare kwalificaties en prestaties kunnen worden toegedicht.

Het was succesvol, er was een grote vraag naar deze muziek en uiteindelijk bleek het ook een buitengewoon goede periode in de rock business. Wat daarvoor lag, was wellicht een goeie opmaat naar het grote succes. Maar ik ben bang ook niet meer dan dat.

Vind vooral dat de eerste nummers veel meer Sing-Songwriter / Folk en zelfs een beetje Jazzy (What's Goin'On) klinken, n.m.m. meer verwant met Paul Simon's werk. Op de 'hit' albums heeft Al veel meer Pop en Rock in zijn geluid verwerkt.

Not The One heeft wel overeenkomsten met het werk uit die dagen van McCartney's Wings, maar eigenlijk eerder een album als Wild Life (71) of At The Speed of Sound (76).

Maar zijn er ook overeenkomsten te horen met acts zoals Middle of the Road in elektrische gitaarspel, piano in een uptempo nummer (ik meen Next Time of het nummer erna).

Het geluid wordt breeder (en ook exotischer) door de wat ingetogen accordeon op The Dark and the Rolling Sea dat gemakkelijk ook op de Al's hit-albums had kunnen staan.

Een erg knap en uitgebalanceerde plaat van Al.
De eerste ook met Alan Parsons als producer. De samenwerking met Alan Parsons zal Al Stewart geen windeieren leggen, en voor de nodige hitalbums en hitsingles zorgen.

Deze plaat is dus een beetje een overgang naar die hitsuccessen. Al Stewart had op voorgaande platen al een beetje geflirt met progressieve rock wat resulteerde en langere songs. Op deze plaat staan ook drie wat langere nummers, die meer in de folkrock en softrock -hoek liggen.

Wat mij betreft is Al Stewart ook één van de betere softrockers. Softrock kan al snel heel soft en saai worden, maar Al Stewart weet wel erg goed de spanning erin te houden.

De A-kant kent wat kortere nummers in een wirwar van stijlen, die soms ook wat doen denken aan mid-seventies Wishbone Ash (Next Time). Al Stewart weet er ook een gitaar-gerichte plaat van te maken. Hierbij wordt hij natuurlijk bijgestaan door een keur aan topgitaristen, in dit geval Tim Renwick.

Ook de B-kant is gitaar-gericht, waar er zoveel gitaarsolo's zijn, dat je bijna denkt met een gitaarrockband te maken te hebben (de saxofoon komt later pas echt in de muziek).

Favoriete songs op deze plaat zijn Dark and the Rolling Sea, een onheilspellende maar ook dromerige ballad die wat doet denken aan het verhaal Rime of the Ancient Mariner van Samuel Taylor.
Het titelnummer (met prachtige orkestratie) lijkt wat introspectief en verhaalt over een onderonsje van de zanger met een oude vriend. De gitaarsolo aan het eind van de song is echt om te smullen.

Omdat deze plaat toch wat mysterieuzer is dan Year of the Cat en Modern Times en wat puntigere nummers kent dan Past, Present and Future is Modern Times dan ook veruit mijn favoriet.
Vier genoemde platen markeren wat mij betreft wel het creatieve hoogtepunt van deze romantische verhalenvertaler.

Year of the Cat staat bij Year of the Cat toch echt helemaal aan het eind van kant b.
Dus een beetje hetzelfde als dat Modern Times bij Modern Times aan het eind van kant b staat.

Ook begint Year of the Cat met het tamelijk onbekende Lord Grenville (niet echt vaak op de radio of zelfs live gehoord). On the Border is pas nummertje 2 op kant a.

Ik vind je analyse interessant maar het gaat niet echt op.
Daarbij is Carol een knaller van een opener van deze plaat (en tevens de single van de plaat).
Hoe goed die single verder ontvangen is, weet ik niet precies. Het is alleen geen wereldhit geworden.

De voorloper van het grote succesalbum Year Of The Cat.
Dit lijkt op de stijl die hij voorlopig zou gaan hanteren.
Nette poprock met uitstekend spel en Al schrijft gewoon boeiende teksten met enige diepgang.
Hoe vermakelijk de eerste helft ook is, Modern Times is op zijn best vanaf de 5e track Next Time.
Eén en ander wordt spannender en Al Stewart bekijft m.i het best in midtempo of nog minimaler.
De veranderingen in het ruim 8 minuten durende titelstuk is overigens wel smaakvol gedaan.
Prima musici overigens hier. Wat gasten van Fairport Convention en mooi gitaarspel van Tim Renwick, die een paar smaakvolle solo's speelt.
De produktie van Alan Parsons is als gewoonlijk om door een ringetje te halen.
Naar ik begrijp was dit een gooi naar een wat groter publiek.
Lukt aardig en al met al vind Ik 'm net even beter dan de succesvolle opvolger. Die heeft mij uiteindelijk wat te veel gaapmomentjes.

Ik heb geloof ik de drie 'Alan Parsons'-platen alledrie op 5* staan.
Voor mij is dit echt waarlijk prachtig. Elk nummer is raak. En dat drie elpees achter elkaar. Sterker nog, de LP daarna (24 carrots) en nog even gaaf, dus eigenlijk 4 platen op een rij die in helemaal in mijn smaakcategorie vallen.

Het titelnummer is erg leuk, leuke tekst ook. Maar de mooiste track van deze plaat vind ik het mysterieuze Dark and the Rolling Sea.

Dark And The Rolling Sea viel mij ook op als beste track.
Erg fraai.

49 stemmen op deze plaat tegenover 340 stemmen bij Year of the Cat.

Ik denk zeker te weten dat de Year of the Cat-liefhebbers deze wat vergeten plaat van Al zeker ook kunnen waarderen.

Vanochtend weer eens beluisterd. Nog altijd een heerlijk album, net zoals eigenlijk alle eerste zeven albums. Een klein minpuntje: ik zou de laatste twee fenomenale nummers andersom hebben geplaatst. Om een fraai album af te kunnen sluiten met de laatste tonen van Dark And The Rolling Sea, wat zou dat geweldig zijn.

Year Of The Cat en Time Passages zijn zeker niet slecht, maar toch een tikkie minder. En na een dip in de jaren tachtig en de eerste helft van de jaren negentig finisht Al meer dan voortreffelijk met drie prachtalbums: Between The Wars, A Beach Full Of Shells en Sparks Of Ancient Lights.

Oh ja, en dan probeer ik de vreselijke miskleun Down In The Cellar maar te vergeten. En zo te lezen op dit forum ben ik daar niet de enige

Lange tijd voor mij gewoonweg de beste plaat die Al ooit had gemaakt. Maar ik kan mijzelf best fan noemen, als ik stel dat ik bijna al zijn werk erg hoogstaand vind.

Ik vind wel dat de sequencing helemaal prima is, met het titelnummer en gitaarsolo aan het eind van kant 2 staat. De manier waarop de zee-geluiden van Dark and Rolling Sea overgaan in café-geluiden bij Modern Times is ook erg fraai gedaan.