Zonder meer een neoprogklassieker en misschien überhaupt wel een beetje een progklassieker, al is ook voor mij de galmsound van het album, in elk geval voor 68 minuten, wel wat veel van het goede. Verder komt het allemaal wat traag op gang. Dat is echter allemaal vergeten en vergeven als The Blues, Wings in the Night en het magistrale titelnummer langskomen.