Korn - Untouchables (2002)

Een klassieker is het zeker niet. Het mist de brille dan wel de blauwdruk van het debuut dat veel bands van destijds inspireerde dezelfde laag afgestemde bas te gaan gebruiken. Hoewel het debuut ook geen absolute topper is, want de eenvormigheid lag toen ook al snel op de loer vormt dit album meer van hetzelfde. De nummers klinken log en zwaar en je moet je er door heen ploegen. Op zich is dat niet zo'n probleem maar de gepijnigde zang van Davis, het format, een gebrek aan afwisseling, op den duur gaat het mij allemaal wat tegenstaan. Daarnaast ontbeert het schijfje door de productie enige subtiliteit dan wel ruimte voor wat lucht. Niet dat Korn bekend stond om zijn subtiele elementen en heldere producties maar het trucje om al het geluid dicht te smeren begint mij bij dit plaatje al aardig op de zenuwen te werken. Opener Here to Stay is nog wel een knaller van een opener, maar het overige materiaal is een pak minder. Met een wat stemmiger en toegankelijker song als Alone I Break proberen de heren wat breekbaarder voor de dag te komen en dat lukt redelijk, hoewel de zangkunsten van Davis niet echt weggelegd zijn voor dergelijke nummers. Kortom, wat mij betreft geeft de gemiddelde score voor dit schijfje de kritieken prima weer. Redelijk materiaal, maar ook eenvormig, saai en een keurslijf waar de heren in verstrikt raakten.

Precies dit! Als casual fan van Korn (en zéker geen purist die alleen het debuut of alleen de eerste drie platen goed vindt) is deze destijds een grote favoriet van me geworden. Ik vind de atmosferische elementen in een nummer als Hollow Life steengoed. Ook de productie klinkt echt superdik, en Davis zingt ook gewoon goed. Ik heb toch het vermoeden dat de lage score voornamelijk te danken is aan belachelijke scores als 0,5. Dat gaat echt helemaal nergens over.

Een 1 aan dit schijfje meegeven is inderdaad onzin, dan is het simpelweg je smaak niet. Ik laat ook geen reacties achter op black metal platen, ik vind het een vreselijk genre maar wellicht beslaat deze richting wel enkele regelrechte klassiekers, is het gekerm en gekrijs van veel zangers technisch gezien van een hoog niveau en zijn er nog talloze punten op te noemen die veel liefhebbers kunnen bekoren. Dan Untouchables, het plaatje bevat wel degelijk enkele songs die zich onderscheiden van de voorgaande drie platen, Hollow Life vormt daar een voorbeeld van. Alone I Break zou je hier ook onder kunnen scharen. De heren raakten echter ook verstrikt in hun eigen nu metal geluid waar de laag afgestemde bas nu inmiddels wel bekend was, er weinig ruimte was voor vernieuwing en dito ontwikkeling. De zieleroerselen van Davis begon mij ook al danig de keel uit te komen. Door de eenvormige brei kan ik ook maar moeilijk nummers van elkaar onderscheiden, Here to Stay en de al eerder twee genoemde tracks doen dat wel. Kortom, ieder zijn eigen mening maar de gemiddelde score die deze plaat meekrijgt op deze site rechtvaardigt wat mij betreft het gebodene. Daar hebben volgens mij de extreem lage scores nog niet eens zoveel invloed op.

Ik ben net via Youtube algortimes via Linkin Park bij Korn beland. Wat nummers weer geluisterd, als soort van jeugdsentiment. Here To Stay vind ik nog steeds een klasse track. Lekker tempo, goede vibe en sfeervolle videoclip. Als die nog een keer op een indie/rock clubavond wordt gedraaid dan sta ik flink te jumpen.