The Magnetic Fields - 69 Love Songs (1999)

Serieus, wanneer er ''Jens Lekman - 69 Love Songs'' had gestaan, had ik het ook geloofd.

ehhhh, met de beste wil van de wereld ... .ik hoor het niet (die Jens Lekman vergelijking). Naja, zolang we er van kunnen genieten maakt het niet uit he?

Natuurlijk.

Jens Lekman toch heel erg duidelijk hierdoor beinvloed. In de teksten, de delivery daarvan, de arrangementen. Net zoals Merritt (en Lekman trouwens) weer zwaar beinvloed zijn door Jonathan Richman.

Wil je nou beweren dat alle 69 nummers perfect zijn, vroeg obsessed zich (op de 1e pagina af). Tja 69 nummers is nog al wat. Daar moet toch haast een zwakkere broeder tussen zitten ... nou ik in ieder geval te stellen dat alle 69 nummers ontzettend mooi zijn. Ik kan onmogelijk hoger dan een 4 geven, überhaupt een rating eigenlijk, want ik kom nauwelijks aan de 2x spelen toe. Maar telkens wanneer ik weer flarden van dit album draai (of dat nu vanaf het begin is, ergens op het einde of op 3 kwart) het is weer genieten! Toegegeven het is wat moeilijk om zo'n plaat als deze helemaal uit te zitten, maar dat heeft meer te maken met het feit dat mijn concentratie niet optimaal is. Als ik ergens wat dieper op in wil zal er toch echt een rustigere (ambient, easy listening ) door de koptelefoon moeten komen. Dat geldt dus voor elke plaat met zo'n speelduur, vervelend wordt het echter nooit.

ps. Ik geniet ook echt elke keer van de zang. Zowel mannelijke (Stephin?) als vrouwelijke vocalen. Echt genieten!

Stephin, LD Beghtol of Dudley Klute zijn de mannelijke stemmen op het album

LD Breghtol heeft een prachtige stem (all my little words) maar de lome, gortdroge stem van Merritt luistert ook fijn weg.

Dit is nu toch werkelijk van een kwaliteit om je hoedje voor af te nemen. Ben een goed half jaar geleden begonnen met de eerste disc, en daar is het ook lang bij gebleven, eerlijk gezegd omdat ik een beetje vreesde dat het enkel bergaf zou gaan van daar. Niets blijkt minder waar. Ik heb nu disc 2 opstaan, en ben toch weer flink aan het genieten van de enerzijds prachtige, lieflijke composities, en anderzijds die simpelweg hi-la-rische teksten.
Zeer spitsvondig, zeer cynisch, de ironie druipt hier vanaf. (maar als ik heel eerlijk ben, verlies ik de ironie soms uit het oog, en geniet ik gewoon honderd procent van het overdreven, maar (volgens mij) oprechte sentiment dat deze nummers herbergen - wat fijn is, twee manieren om naar de nummers te luisteren . Hoewel de laatstgenoemde manier waarschijnlijk ongelooflijk on-cool is )

Daarnaast ook een pluim voor de tientallen muzikale stijlen die The Magnetic Fields zich hier (schijnbaar) moeiteloos meester maken.

Ik onthoud me nog van te stemmen - de derde disc heb ik immers nog nooit beluisterd. Maar als dat van een vergelijkbaar niveau is (waar ik niet aan twijfel eigenlijk), dan zou dit wel eens een top-10 plaatje kunnen worden op termijn!

papa was a rodeo

Favorieten zijn Absolutely Cuckoo, I Don't Believe in the Sun, All My Little Words, I Don't Wanna Get Over You, The Luckiest Guy, Let's Pretend We're Bunny Rabbits, The Book of Love, A Pretty Girl Is, Nothing Matters When We're Dancing, No One Will Ever Love You, My Only Friend, Promises Of Eternity, Long Forgotten Fairytale, Papa Was A Rodeo, I Can't Touch You Anymore en Meaningless.

Hoef ik waarschijnlijk niet meer te zeggen dat ik disc1 duidelijk de beste vind, en de laatste duidelijk de mindere. En toch, blijft gewoon een zalig album. Wat een sinister sfeertje hangt er toch rond. Mierzoet en gitzwart tegelijk. Enkele flarden geniale tekst. Meerdere onsterfelijke popnummers.

Als ik 69 love songs weer eens opzet dan voel ik me als een kleuter die een grote doos met speelgoed open maakt.
Er zitten veel dingen in de doos, 69 om precies te zijn en de soorten zijn ook zeer divers, je vraagt je af of je er wel aan toe komt om overal mee te spelen. Er zit erg mooi speelgoed in, dingen die je eigenlijk het liefst altijd bij je wilt houden en meenemen naar je bed om naast je neer te leggen als je gaat slapen. Er zitten ook grappige dingen in waar je om moet lachen als je ze ziet maar na 1 keer lachen is het niet meer zo interessant en leg je het maar weer weg om er voorlopig niet meer naar om te kijken. Er zitten ook stukken speelgoed in die niet meer helemaal compleet zijn, een auto waar een wiel mist en een pop of kip zonder hoofd. Op zich niet zo bijzonder maar toch te dierbaar om zomaar weg te gooien. Verder zijn er ook dingen waar je verdrietig van wordt maar ook weer dingen waar je erg blij van wordt.
Elk stukje speelgoed is bijzonder en alle dingen moeten uit de doos gehaald worden, de doos moet helemaal leeg je kunt het niet maken om een paar dingen niet uit de doos te halen.
En als de doos uiteindelijk leeg is dan gaan alle 69 dingen weer terug in de doos en de doos gaat weer dicht om rustig te wachten op een volgende speelbeurt.

Gevarieerde plaat, uiteraard is het moeilijk om 69 songs lang hetzelfde niveau aan te houden maar zelf vind ik alleen Love Is Like Jazz een duidelijk minder nummer. Zelfs met m'n persoonlijke favorieten kan ik 2 cd's vullen dus verdient deze de volle 5 sterren en een plaats in m'n top 10.

Ha!.. ik kwam vandaag dit tegen, het antwoord van Reno Dakota op het nummer van Merritt, vooral het gezongen stuk is geweldig

The Magnetic Fields brengen volgend jaar een album uit met maar liefst 50 tracks. Benieuwd of ze dit niveau kunnen evenaren… Kans lijkt me eerder klein maar een mens mag al eens hopen.

What happened?