menu

Status Quo - Ma Kelly's Greasy Spoon (1970)

mijn stem
3,83 (66)
66 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Pye

  1. Spinning Wheel Blues (3:21)
  2. Daughter (3:04)
  3. Everything (2:39)
  4. Shy Fly (3:51)
  5. (April) Spring Summer and Wednesdays (4:13)
  6. Junior's Wailing (3:35)
  7. Lakky Lady (3:15)
  8. Need Your Love (4:47)
  9. Lazy Poker Blues (3:38)
  10. Is It Really Me? / Gotta Go Home (9:35)
  11. Is It Really Me? / Gotta Go Home [Early Rough Mix] * (6:54)
  12. Daughter [Early Working Mix] * (2:57)
  13. Down the Dustpipe * (2:06)
  14. In My Chair * (3:19)
  15. Gerdundula [Original Version] * (3:23)
  16. Down the Dustpipe [BBC Session] * (1:49)
  17. Junior's Wailing [BBC Session] * (3:01)
  18. Spinning Wheel Blues [BBC Session] * (2:17)
  19. Need Your Love [BBC Session] * (2:29)
  20. In My Chair [1979 Promo Flexi] * (1:37)
toon 10 bonustracks
totale tijdsduur: 41:58 (1:11:50)
zoeken in:
avatar van Brutus
4,5
Jack in the Box schreef:
Dit album en het album dat hierna komt heb ik nog als Franse Vogue persing op vinyl. Er wordt vaak beweerd dat die persingen slecht zijn, maar ze klinken beter dan mijn CD versie van het Engelse Castle label.
Er moet ergens een dubbel-CD verkrijgbaar zijn waar alle PYE labelalbums van Status Quo (+ bonus tracks: singles etc.) op staan en waarvan volgens zeggen het geluid nog beter is.
Ma Kelly en Dog of two head zijn een aanloopje naar Piledriver dat bij Vertigo verscheen.
De Quo albums van 1970 t/m 1984 (met dat recht toe recht aan) geluid spreken mij het meest aan.

Normaal is de Nederlandse Status Quo!


Ik ben het helemaal met je eens, dat de beste periode van Status Quo van
1970-1984 is. De plaaten hiervoor en die hierna komen, zij lang zo goed niet.

Live staan ze hun mannetje nog steeds

avatar van RONRICKFANNR-1
4,0
THE MA KELLY
is een hele goede lp-cd.
1 van de betere van QUO.
mijn favorite nummer op deze lp-cd is
DAUGTHER
klasse nummer!!!!
hiernaast is
SHY FLY
de 2e nummer,die ik geweldig vindt op deze lp-cd.

avatar van RonaldjK
5,0
In de jaren '90 en '00 kon je voor een prikkie (een gulden, later een euro) op vinyl diverse verzamelaars met muziek van de eerste vier Quo's kopen, de periode dat de band nog onder contract bij Decca stond. Op Koninginnedag en Bevrijdingsdag verzamelde ik zo één en ander, waarbij diverse liedjes ook dubbel in de kast belandden. De kiem was al begin jaren '80 gelegd, toen ik deze verzamelaar uit de fonotheek leende.

Heb Ma Kelly's Greasy Spoon sinds anderhalf jaar op vinyl, van een collega die zijn collectie wegdeed. Zo kwamen de liedjes dan toch samen zoals het ooit bedoeld was. De plaat heeft een heerlijke hoes: de voorzijde lekker fout en humoristisch, op de achterzijde een warrig verhaaltje in poëzievorm, alweer die knipoog. De vorige elpee was ongenadig geflopt, toch straalt de band hier met deze prettige onzin zelfverzekerdheid uit.
Zoals Rinus in 2008 treffend beschreef, hoor je precies wat er gebeurt. Alsof je in een café zit met een klein podium, waar een energieke band uit z'n dak staat te gaan. De slaggitaar van Rick Parfitt smeert hier nog niet de boel dicht, zoals vanaf Piledriver het geval zou zijn. Dat vond ik vroeger jammer, want harder was beter. Nu vind ik de ruimte die hierdoor ontstaat juist heel aangenaam.

Anderen noemden dit al een overgangsplaat. Eén been in de jaren '60: het orgeltje van Roy Lynes (heerlijk!) en het ruimte-effect op de stem van Francis Rossi, zoals in Daughter. Het andere been staat in de rock van de jaren '70, waarin zo nu en dan een boogiepiano opduikt, zoals in Spinning Wheel Blues, gezegend met één van de kortste maar pakkendste intro's van de band ooit. Die openingslick, zóóóó raak!
Op die twee benen staat de band wijdbeens een fascinerende mix van twee tijdperken op te dienen, florerend in de transparante mix van John Schroeder. Een aardige vent die het goed met hen voorhad, vertelt Rossi in zijn biografie I Talk Too Much. Ook vertelt hij dat ze blij waren gewone straatkleding te kunnen dragen in plaats van podiumpakjes. Die ontspannenheid hoor je.
Voeg daaraan toe dat ik de composities heel prettig vind en logischerwijs komt een score die mijzelf verbaast: huh, vind ik het echt zó goed?

De ballade Everything kende ik als B-kant van single Mean Girl en ben ik op latere leeftijd gaan waarderen met die cello erbij. Klein en mooi.
Junior's Wailing kende ik natuurlijk al van hun vermaarde liveplaat, maar deze ingetogener versie is op een andere manier fraai.
Shy Fly heeft een venijnige riff, jaren '60-refrein en -gitaargeluid en toch stevig; wat zou ik graag meemaken dat Quo dit pareltje weer in hun setlist opneemt...
Zwaardere rockers zijn (April) Spring, Summer & Wednesdays, Need Your Love en Is It Really Me, met bovendien een versnelling naar Gotta Go Home, waarna een humoristisch slot te horen is.

Op streaming ontdek ik hele leuke bonussen, alsof het een dertiende maand salaris is. Opvallend trouwens dat de BBC-dj hier al Rossi de leider van de band noemt. Dat klopte toen nog niet, maar waarschijnlijk voorzag hij de verre toekomst van "onze Quo".
Iemand die weet wie Need Your Love in de bonustrackversie zingt? Dat is niet Lancaster, toch? Maar wie dan?

Gast
geplaatst: vandaag om 12:33 uur

geplaatst: vandaag om 12:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.