The Cranberries - To the Faithful Departed (1996)

Misschien toch maar een woordje uitleg over mijn eerste 0,5. Laat ik mezelf duidelijk maken: ik kan die stem van Dolores O'Riordan absoluut niet aanhoren - zelfs niet in arbeidsvitaminen-mode.

Haar stem is een kleine ramp, maar dat hoeft eigenlijk niet te hinderen - aangezien een bizarre stem goeie popmuziek niet in de weg hoeft te staan (ze hoeft voor mij geen Cecilia Bartoli te zijn). Maar wàt ze met die stem doet - dat is pas een heus Tsjernobyl!

Een kort voorbeeld uit haar vocale dagboek: "doe-doe-doe-doe-doe-doe" (x 50)/"aha-aha-aha-aha-aha" (x 61)/"aaaaa-aaaaaaa-aaaaaaaaa-aaaaaaa" (x 79)

Erg - héél erg. Ik voel de grootste sympathie voor de broertjes Hogan - al die jaren luisteren naar die "oeps-zijn-dat-hier-scheermesjes-in-mijn-keel?" stem. Chapeau!

Alsof dit nog niet genoeg excelleert deze groep in belachelijke pathos. Grossieren in pathos hoeft geen ramp te zijn - zolang het maar grappig is of wanneer het één geheel met de muziek vormt (een Bruce Springsteen mag van mij kilo's pathos uitstralen - het past bij de muziek en vloekt er niet mee).

Je kunt duidelijk horen aan deze cd dat ze de "wereld wilden veroveren". Jaja - ik heb ook al een haai proberen te vangen met mijn vislijn, maar na één faliekante poging, staakte ik mijn onderneming. Maar The Cranberries gaan vrolijk verder - als een soort kwaadaardige Don Quichot in popmuziek-land.

Ik kan makkelijk geloven dat Will Oldham hier fan van is. The Cranberries zijn het achtste wereldwonder - hoe deze groep (correctie: deze zangeres) ooit een platencontract in de wacht heeft gesleept, is voor mij een groter mysterie dan de toren van Pisa of de Grand Canyon.

Tot slot: destijds was iedereen in mijn klas héél enthousiast over deze muziek. Wanneer ik beweerde dat ik er geen noot kon van horen - probeerden ze me over te halen: "Maar het is catchy - het blijft in je hoofd hangen". Kan zijn - maar ik heb geen controle over wat in mijn hoofd blijft spoken.

Ik wandel wel eens over het voetpad, trap dan in een kauwgum. Dat blijft ook aan mijn schoenen hangen - en daar heb ik ook geen controle over.

Volmondig mee eens. Ik was in mijn omgeving vrijwel de enige die al een hekel had aan dat afgrijselijke Zombie.

Hehe, ik snap wat je bedoelt, Z. Glass, en toch kan ik het met je eindconclusie van 0,5 sterren niet helemaal eens zijn. Daarvoor staan er toch nog wel een paar mooie nummers te veel op (ik denk dan aan Forever Yellow Skies, Hollywood en met name het mooie Electric Blue). Wel een duidelijke terugval na het fraaie No Need To Argue.

2*.

Wat een geweldige stem heeft deze vrouw! Muzikaal gezien een hele stap vooruit vergeleken met het saaie No Need To Argue. Ook beter dan de latere cd's. Wat mij betreft de beste van de Cranberries (samen met Everybody...). Misschien heeft O'Riordan het tekstschrijven wat al te serieus genomen, maar dat mag de pret niet drukken. Dat ik in deze mening waarschijnlijk alleen sta ook niet.

Beetje zwaar album van the cranberries, maar als je de nummers kent is het eigenlijk heerlijk om mee te blehren. Vooral Forever Yellow Skies, The Rebels, Electric Blue, Hollywood, Salvation etc zijn geweldig. Hele aparte sfeer in deze muziek, ook het enge deuntje aan het einde van Bosnia maakt de vreemde sfeer van het album compleet.

maar natuurlijk, je moet die stem aankunnen haha

Niets mis mee.

Het nummer I just shot John Lennon vond ik vroeger best wel goed eigenlijk.

De single Salvation die voor dit album uitkwam was erg sterk, de rest van dit album vind ik vreselijk. Onbegrijpelijk dat dit dezelfde band is als degene die ons No Need To Argue schonk.

Wat een teleurstellende cd na No Need To Argue! Alleen de single 'Salvation' vind ik een lekker kort hoogtepunt!

Waarom wordt deze plaat door mensen die No Need to Argue waarderen zo vaak de grond in gepraat? Zo ver liggen ze toch ook weer niet uit elkaar naar mijn mening. Ik was hier voorheen maar nooit aan begonnen, maar ik vind hem eigenlijk niet echt minder. Natuurljk gaat Dolores af en toe een beetje op de zenuwen werken, maar het doo-doo-doo aha-aha-aha-aha ligt volgens mij op de voorganger minstens zo hoog. Ik snap dat mensen een grafhekel hebben aan dit naar mijn mening ook niet veel meer dan aardige bandje, maar wat maakt dit zo veel verschrikkelijker dan No Need to Argue. (Krappe) 3.5*, vooral voor When You're Gone en Electric Blue.

Merkelijk minder evenwichtig album dan hun vorige, al staan hier wel een aantal prima songs zoals "Salvation", "When You're Gone", "Free to Decide" en afsluiter "Bosnia". The Cranberries brengen hier wat steviger rock, al zijn de Ierse folkinvloeden nog steeds aanwezig.

Overigens heb ik een andere tracklist met 15 nummers. Naast de 13 nummers hierboven heb ik daarbij ook "Intermission" op track 8 en als voorlaatste nummer het overigens eveneens prachtige "Cordell".

Of je de stem van Dolores O'Riordan (die erg veel lijkt op die van Sinead O'Connor) al dan niet graag hoort is een kwestie van smaak. Ik heb enkel een hekel aan de stem van Yoko Ono en die overgeproduceerde flinterdunne stemmen als Rihanna of Kat Deluna. Als je begrijpt wat ik bedoel!

Ik voel me toch ook enigszins aangesproken hier. The Cranberries begonnen als een soort folk-popgroep met hun debuutalbum. Consistent en fraai, maar ook een beetje saai, vond ik persoonlijk. Toen kwam No Need to Argue, waarop ineens een enkele stevige rocker stond in de vorm van Zombie. Eigenlijk heel onevenwichtig, maar omdat ik dat nummer toevallig goed vond en vind en ik in de rest van de plaat het ballad-segment ook wat beter uit de verf vind komen, scoort die plaat bij mij vrij hoog.

En dan zijn we hier aangeland. Het rockgehalte wordt flink opgevoerd, maar ik vind dat de band zich er nogal in vergaloppeert. Het in zee gaan met de producer van Aerosmith helpt hier ook niet echt mee natuurlijk, maar het is ook gewoon de band zelf die probeert een tweede Zombie af te leveren en er domweg niet in slaagt. Tussen de geforceerde momenten zitten een paar best aardige liedjes, maar tot een echt hoog eindoordeel kom ik dus niet. Volgend album vind ik weer aanmerkelijk beter.

The Cranberries gaan hier inderdaad meer op de stevige rocktoer en daarmee komen ze niet altijd goed uit de verf. Ik vind het album zeker niet slecht, maar merkelijk minder dan hun vorige "No Need to Argue".

zeer zwakke plaat van een groep die goed startte maar met het succes van zombie het wat hoog in hun kop kreeg en weg de mooie songs en die dolores maar loeien over de groepssound als je van een sound nog kunt spreken , zever plaat

Eigenlijk vind ik dit de enige echt goeie plaat van deze groep. No need to argue was wel redelijk, en die daarvoor vond ik eigenlijk zwak. De opvolger van deze plaat werd het ook niet, en daarna ben ik ze uit het zicht geraakt.

Dit vind ik wel een mooi album. Vooral Electric Blue, maar er zijn meer goeie nummers.

Na het (zeer terechte) succes van de vorige 2 platen, is dit toch wel een behoorlijke stap achteruit. Salvation, Free to Decide en I Just Shot John Lennon halen nog wel het juiste niveau, maar de rest is beduidend minder.

Dit zijn ook de enige 3 nummers die ik mij voor de geest kan halen, de rest van het album niet meer. Zegt genoeg, terwijl ik toch hun cd's heb. Het is ook een erg lelijke hoes. Ik kan mij nieteens herinneren dat ie er zo uit ziet!!

Ongelofelijk dat een band zo'n stap terug kan doen na de voorgaande 2 albums. Gelukkig is de opvolger van dit album weer een erg sterk album

Ow ja ,deze had ik ook nog.Zelfs met 5 bonustracks waaronder:Go Your Own Way van Fleetwood Mac en Ave Maria met Pavarotti.De band ging eigenlijk steeds harder spelen om Dolores haar matige zang te overstemmen.Ook zijn de composities van een bedenkelijk niveau.Toch jammer ,want het debuut was toch veelbelovend.Er schijnt dit jaar een nieuwe plaat uit te komen,maar of iemand daar nog op zit te wachten betwijfel ik.Ik heb hem weer eens gewogen na zoveel jaar en duidelijk te licht bevonden.Deze gaat op de stapel,wie hem hebben wil ,mag hem meenemen.

Is de zang van Dolores zo erg? Haar stem bevalt mij eigenlijk wel, vind het echt mooi. Live klinkt ze precies zo, ik kan haar echt waarderen. Van Tom Waits kan ook gezegd worden dat hij matig zingt, maar toch wordt hij erg gewaardeerd. Nu valt Dolores' stem niet met die van Tom Waits te vergelijken, maar er zijn volgens mij genoeg mensen die beide stemmen geweldig vinden. The Cranberries en de zang van Dolores zijn in elk geval goed genoeg om een platencontract te verdienen, dat kan je al zeggen wanneer je naar de verkoopcijfers van hun albums kijkt, Zachary Glass!

Deze valt me nog erg mee..i just shot john lennon

Vind dit wel een prima opvolger van No Need To Argue, de gelijkenissen in stemgeluid van Dolores en Sinead is treffend. Soms slaat ze een beetje door met haar vocalen zoals in The Rebels. Opener Hollywood is gewoon Zombie part 2 maar wel een fijn nummer. Prefereer toch de wat meer ingetogen kant van de band met nummers zoals When You"re Gone & Cordell.

Lastige derde plaat voor Dolores en haar mannen. Na twee albums met veelal ingetogen (folk-pop) nummers eisen de roem en het touren zijn tol. Tevens overlijden er enkele mensen rondom de band, vandaar de albumtitel. Ook rijst de vraag: maken we wederom hetzelfde album of verbreden we onze sound? Voor het laatste is gekozen.

Het album schiet uit de startblokken met twee agressieve rocknummers. Lekker hoor. Het sterke ‘When You’re Gone’ is het eerste nummer dat herinnert aan de band van de 2 vorige albums en ook single ‘Free to decide’ is erg sterk. De maatschappij-kritische teksten van Dolores zijn altijd onderdeel geweest van The Cranberries, dat was op ‘Salvation’ al hoorbaar maar zeker ook op ‘War Child’ (en later dit album op ‘Bosnia’). De rock kant van de band komt ook weer goed tot z’n recht in het sterke ‘Forever Yellow Skies’. ‘The Rebels’ is een prima track, maar wel een nummer waarvan ze er met gemak 10 uit de mouw schudden. Het dreigende ‘I just shot John Lennon’ is weer een hoogtepunt.

Helaas wordt het daarna allemaal wat minder. De overige nummers zijn matig en veelal zoetsappig. Een betere verdeling van de tracklist had geholpen. Wel een vermelding voor het fraaie ‘I’m Still Remembering’. Met name het refrein is erg sterk. ‘Will you remember’ en ‘Joe’ (over Dolores haar opa) zijn voor mij de zwakste nummers van de plaat.

In cijfers zal dit album voor mij een 3,5 * blijven. 7 erg sterke nummers, wat goede en met name aan het einde wat mindere nummers maakt het album onevenwichtig, maar het album is zéker niet de miskleun die velen erin zien. Wel een stap terug na twee geweldige albums.

Ik moet zeggen dat ik voorlopig nog niet vind, dat dit een minder album is dan de vorige.
Het hakt er namelijk meteen lekker in met Hollywood en Salvation. En over het algemeen gaat het er ook wat meer rockend aan toe dan met het vorige album. Na het ook prima Forever Yellow Skies zakt het wat in, maar de afsluiter Bosnia is weer heel apart.
Ik kom voor de waardering nog wel eens terug.