Metallica - St. Anger (2003)

fijn garagebandje, benieuwd wat ze nog meer in hun mars hebben.

Reikhalzend keek ik destijds uit naar de release van St. Anger. Ik was nog altijd wel een liefhebber van de muziek van Metallica, ook na de radicale koerswijziging die op platen als Load en Reload te horen waren. Dat vond ik niet eens zo erg, want die platen waren nog alleszins acceptabel en vooral Load zet ik zo nu en dan nog wel eens op.

Zelden was ik zo teleurgesteld als na de eerste luisterbeurt van St. Anger. Er is niets mis met vernieuwing, maar de band klinkt op het titelnummer voor mij als een tweederangs nu-metalband zonder eigen identiteit. Tijdens het beluisteren van de andere songs van het album lukt het me niet van dat predikaat nu-metalband af te komen. De drums klinken abonimabel, het gitaarwerk is ondermaats en de meeste songs ben ik al vergeten voordat ik heb album volledig beluisterd heb.

Die ene ster die St. Anger voor mij krijgt is voor Frantic, wat bij vlagen nog een klein beetje de sfeer en bevlogenheid van de oude Metallica uitstraalt. Voor de rest is dit prutswerk dat ik niemand zal aanbevelen: 1*.

Na de 2 interessante (Re)Load platen, de plaatsvervangende schaamte bij de Dr. Phil documentaire , de onzinnige strijd tegen Napster en het opstappen van Newsted was het weer tijd voor muzikale zaken. En dat valt niet mee, over de blikkerige productie is al genoeg geschreven, de nummers zijn kil, ontdaan van enige opsmuk en James zingt slechter dan ooit. Toch hoor je hier en daar evengoed nog wel wat interessante stukken. Some Kind of Monster, het titelnummer, Purify en All Within My Hands hadden de potentie om uit te groeien tot uitstekende songs, nu blijft het bij goede bedoelingen. Het zijn wat losse flodders, een eerste aanzet tot volwaardige nummers waarin enkele prima ideeën onvoldoende worden uitgewerkt. Daarmee is ook alles wel gezegd met deze worp. Aangezien ik de durf en muzikale ontwikkeling van Metallica tot aan Reload wel kan appreciëren blijft mijn liefde ook beperkt tot en met die periode. Dat houdt in dat alles wat hierna uitkwam geen indruk meer op mij heeft gemaakt. Dat had ik nooit kunnen bevroeden als ik terug denk aan de tijden van Master of Puppets, de creativiteit en uitgesponnen composities van And Justice for All en de ontwikkeling tot wellicht de grootste rockband op aarde ten tijde van The Black Album.

Nee


Ik kan werkelijk niets positiefs bedenken over dit album. Lars overheerst met een werkelijk afschuwelijk drumgeluid. Ik geef toe dat ik tijdens onze luistersessie gelachen heb over hoe slecht het is, maar het lachen verging me snel en uiteindelijk ging het tegenstaan en deed het gewoon pijn aan de oren. St Anger is een totale ongeïnspireerde bende dat niet alleen gebukt gaat onder een afgrijselijke Lars, maar oom een abominabele productie, slechte teksten, loeizang van James en verder weinig Rob Trujillo en kirk Hammett heb ik helemaal gemist. Geen solo’s, wat is dat? Ik kan me de verontwaardiging van die tijd goed herinneren en vooral heel goed begrijpen. De belofte dat Metallica terug zou gaan naar zijn roots, maar vervolgens misschien wel het verst van de eerste drie albums af zit. En het is gewoon echt heel slecht. Lang geleden dat ik zo blij dat een album afgelopen was.


Tussenstand:
1. Master Of Puppets
2. S/T
3. Ride The Lightning
4. Kill 'Em All
5. ...And Justice For All
6. Load
7. Reload
8. St Anger

Een in ernstig verval geraakte band dat is wat ik hoor op St.Anger.
De tenenkrommende maar ook best verdrietig slechte zanglijnen van Jaymz doen mij het meeste pijn aan de oren.
Hoe lang heeft het opname-proces van St.anger geduurd, 3 jaar toch?
Ach, alles wat de band in deze jaren doormaakte is natuurlijk prachtig maar zeker ook schrijnend gedocumenteerd in Some Kind Of Monster.
Met een klein rolletje voor held Jason "He fokking left ta bend" Newsted

Ernstig in verval geraakte band... ik weet niet hoor. Duidelijk was wel dat de onderlinge verhoudingen er ronduit beroerd aan toe waren. Dat hoor je. Dit album is woede en frustratie, een uiting van gebakkelei met elkaar maar ook van worstelingen met het eigen individu. Af een toe een meppende bende, soms tegen het chaotische af. Maar ik denk wel een reflectie van hoe de heren er destijds voor stonden. Zeker, het melodieuze van vooral RtL en MoP is ver te zoeken en ik kan me heel goed voorstellen dat hele hordes fans spontaan pijn in hun buik kregen bij het uitkomen van dit album.
Het is zeker niet mijn favoriete plaat en het predikaat heel goed zal ik er ook niet aan hangen. Maar zo beroerd als door menigeen gesteld kan ik het niet vinden. In de ontwikkeling van de band en het monster wat de band was geworden qua omvang, populariteit en bijhorende immense verwachtingen, kan ik dit St. Anger nog best goed begrijpen eigenlijk.

Het gitaargeweld van Hammet vind ik wel een echt gemis. Af een toe een vuurspuwende solo had er zeker op gemogen.
Overigens, dat Robert Trujillo niet te horen is kan kloppen. De baspartijen waren ingespeeld door producer Bob Rock.

11 songs in 75 minuten, hadden ze de boel er doorheen geknald in 35 minuten dan had dit misschien nog wel aardig geweest, nu vooral een loodzware en ellenlange zit. "Frantic" vind ik overigens niet eens zo belabberd.

Je bassist stapt na 16 jaar op, je kampt met hardnekkige verslavingen, je kan elkaar niet meer luchten of zien. Je betaald grof geld aan een psycholoog. Er komt geen fatsoenlijke noot uit je vingers, ik denk dat je rustig kan zeggen dat voor de release van St.Anger de band op punt van opheffen stond.

Op 19 juni, nota bene ter ere van mijn verjaardag van enkele dagen eerder, hebben Ruud en ik het album samen geluisterd bij mij thuis. Normaal gesproken gaat dit via social media tegelijkertijd, maar dit keer was het gezellig als vrienden onder elkaar met iets teveel drankjes en een derde vriend die meteen ook zijn ongezouten mening mocht geven.

De kater was enorm.

Of het de alcohol was, of de cd kan ik niet meteen zeggen, maar St. Anger deed echt verschrikkelijk veel pijn om te beluisteren. Ik had al een 1,5 sterren staan en geloof dat dit gebaseerd was op het materiaal dat ik wel al kende, maar nu we het echt volledig gehoord hebben is de kwelling compleet. Ik snap ergens wel dat mensen genieten van een vorm van authenticiteit, bruutheid, ongebreidelde emotie. Want dat zit er zeker wel in. Ik vind het gewoon verschrikkelijk lelijk. Niet alleen de productie, het algemene spel en de zang zijn niets dan tergend. Soms klinkt het alsof de drums een compleet ander lied spelen dan de gitaarpartijen doen verraden. En alles duurt weer eens veel te lang. Bijna onbeluisterbaar.

Tussenstand:
1. Master Of Puppets
2. Ride The Lightning
3. Kill 'Em All
4. Metallica
5. ...And Justice For All
6. Load
7. Reload
8. St. Anger

St. Anger, ik heb geprobeerd aanknopingspunten te vinden waaruit zou blijken dat er wel degelijk composities op de schijf stonden die konden uitgroeien tot volwaardige songs, het is mij amper gelukt. Een spartaanse productie kan soms best goed werken maar in dit geval niet. De nummers ademen een en al afstandelijkheid uit en de kille productie helpt dan ook al niet mee. Tussen je ergernissen door hoor ik evengoed nog wel een aantal leuke ideeën, het is dan alleen kortstondig, vlagen van creatieve ingevingen worden na al snel weer om zeep geholpen door het slechtere sloop- en zaagwerk.
Some Kind of Monster, Purify en All Within My Hands zijn nog wel aardig maar meer ook niet. Het is mij een raadsel dat een plaat van zo'n gerenommeerde band zo'n slechte productie meekrijgt, James slechter zingt dan ooit en het album geen enkel nummer bevat wat je maar enigszins het predikaat goed kan meegeven.
Een bittere teleurstelling na een lange bij vlagen interessante muzikale ontwikkeling sinds de start van de band.

Tussenstand:

1. Master of Puppets
2. Ride the Lightning
3. Load
4. Metallica
5. And Justice for All
6. Kill Em' All
7. Reload
8. St. Anger

Wat een ellende is dit dan...

Het album slaat op werkelijk alle vlakken de plank helemaal mis. De drums zijn afgrijselijk, de nummers duren veel en veel te lang, geen enkele solo en het geluid klinkt alsof het hele slechte demo is. De productie is lachwekkend, en niet op de goede manier. De vorige 3 albums vond ik al niet zo spectaculair, maar dit is heel snel vergeten en doorgaan.

Kwam hem toevallig tegen deze week, en ik heb van 2 sterren 1,5 gemaakt. En dat is nog steeds voor het statement en de poging, maar het lijkt op een paar goede ideeën na gewoon helemaal nergens op. Het drumwerk en drumgeluid van Lars is echt een belediging voor alles wat muzikaal is.

Enkele songs bevatten nog wel degelijk enkele aardige ideeën maar worden nooit goed uitgewerkt. Tel het blikkerige drumgeluid en de afstandelijke productie erbij op en je hebt veruit de zwakste schijf van de band te pakken. Dan laat ik de erbarmelijke worp van de samenwerking met Lou Reed resulterend in Lula maar even buiten beschouwing. Het blijft toch fascinerend hoe een band die ons Ride the Lightning en Master of Puppets heeft geschonken tot een plaat als St. Anger kan komen.

Geschonken? Ik moest er nog altijd 25 gulden voor betalen. Per exemplaar. En toen ik de cd's wilde, moest ik tussen de 25 en 40 pietermannen neertikken. Ook per exemplaar.

En st Anger. Ach, het geklaag over het drumgeluid is meer mythe dan dat het echt storend is. Het grootste punt is wat mij betreft de gehanteerde nu-metal stijl die mij maar bij vlagen bevalt. Als ik zo'n bui heb, vind ik het eigenlijk best een goed album.

Nou, ik vind anders het drumgeluid echt het album compleet verzieken. Na vijf minuten die vuilnisbak-snare aan te horen raak ik echt zwaar geïrriteerd. Het is ook een geluid dat je niet kan negeren, vooral omdat het ook zo hard in de mix staat. Met een betere drumsound zou dit album misschien nog wel 1,5* of 2* kunnen krijgen bij mij.

Het grootste probleem met St. Anger is dat nagenoeg alle nummers veel te lang zijn. Metallica was juist heer en meester in (relatief) lange nummers met vloeiend verloop en verschillende fases. Hier krijg je vooral blokken van riffs die constant herhaald worden zonder enige verandering. Als de riffs dan nog sterk zouden zijn, is dat geen probleem, maar het riffwerk is gewoon ronduit slap en rechtvaardigt op geen enkele manier songlengtes van zeven en acht minuten. Wanneer de band wat meer ''to the point'' gaat zoals op een Sweet Amber (wat ik ook het beste nummer vind) is het een stuk beter te doen, maar zelfs dat nummer vind ik al te monotoon.

Ik weet nog wel dat ik St Anger voor het eerst hoorde bij Henk Westbroek, hij draaide het in zijn programma Denk aan Henk op 3fm. Hij vond het zelf echt een te gek nummer, en ik toen eigenlijk ook wel. Later kwam er een stortvloed van kritiek op dit album, ik heb dat nooit zo begrepen, wel dat mensen het niet mooi vinden, maar dat het zo verschrikkelijk slecht is vind ik erg overdreven.

Het fenomeen van metalheads die klagen over een krakkemikkig geluid heb ik altijd al een vreemde paradox gevonden.

Want?

En waren de betreffende platen hun geld uiteindelijk wel waard? Of zijn ze eigenlijk onbetaalbaar ?

Als kinderen zo blij waren we ooit met de meest erbarmelijk klinkende tapes. Natuurlijk had dat veelal andere inhoud dan een St Anger, maar toch. Een beetje een onaf geluid hoort er wat mij betreft wel bij.

Drie- tot vierhonderd frank betalen voor een slecht geproduceerde plaat vond ik vooral teleurstellend. Shark Attack van Wehrmacht was zo'n geval, al stelt dat inhoudelijk ook niet veel voor. Maar soms was er muziek die gewoon niet tot z'n recht kwam door de brakke productie, zoals One Nation Underground van Hawaii. Blij was ik met Reign in Blood van Slayer.

Een onaf geluid kan z'n charme hebben bij bepaalde albums en stijlen, maar het daarom een paradox noemen als metalliefhebbers klagen over een slecht geluid gaat mij te ver. Bij St. Anger maakt het allemaal niet uit. Dat album valt niet te redden met een betere productie.

Want?

De gewraakte snare is eerder een artistieke keuze dan een productiemisser. Met Death Magnetic zijn wel onbedoelde fouten gemaakt. Op Justice ook maar daar pakt het ook in mijn oren wel erg sterk uit. Mijn punt is dat ik het helemaal niet zo slecht vind klinken. Ik, en ik niet alleen zijn veel erger gewend. Tegenwoordig zijj het juist de 'perfecte' producties waar ik me aan stoor. Dat is dan eigenlijk ook een beetje paradoxaal misschien..

Die 'perfecte' producties kunnen mij ook tegenstaan omdat ze eenheidsworst zijn geworden. Beetje eigen karakter mag wel. Maar liever niet zo'n slecht karakter als St. Anger. Het was de bedoeling als een garagebandje te klinken. In die zin een artistieke keuze, maar zeker wat de snaredrum betreft toch niet goed uitgevoerd als je 't mij vraagt. Tenzij het gaat om een garagebandje waarvan de drummer geen echt drumstel heeft. De rest klinkt dan in het kader van de artistieke opzet eigenlijk nog te goed. Kort samengevat; je moet niet willen klinken als iets wat je niet (meer) bent.

@Krokus, want te weinig goede ideeën in te lange nummers.

Oke. Duidelijk. Toen dit uitkwam, kotste ik erop. Ik merk nu dat ik ietsje milder ben tegenover St Anger. Hangt wel heel erg van mijn bui af. Iets wat me met het zwarte album nog niet lukt.

Half puntje omhoog voor mij, stiekem staan er toch best een aantal nummers op die ik wel goed vind (st. Anger, Frantic, Sweet Amber, The Unnamed Feeling). Voor mij blijft het toch altijd het eerste nieuwe album van Metallica wat uitkwam nadat ik fan van het oude werk was geworden en heb de bijbehorende DVD met de live opnames uit de studio toen ook vaak gedraaid.

De heren grijpen terug op hun oude geluid en qua productie klinkt het alsof het zo in een garage is opgenomen. Hier en daar zijn ze de melodie vergeten en Kirk had blijkbaar ook vakantie. Neemt niet weg dat er een aantal prima te pruimen nummers op staat, waardoor ik toch wel positief ben.

St. Anger goed 15 jaar geleden eens bij een kameraad gehoord en wist toen al genoeg: geen aanschaf! Nu, vandaag de dag, was ik er best wel benieuwd naar dus van Marktplaats gehaald. Genoeg aanbod en nieuw is St. Anger prijzig genoeg. Ben gematigd positief. Het is songmatig niet zo rampzalig als ik had gedacht. Er zitten leuke ideeën tussen en men zoekt vaak genoeg de snelheid weer op. En dat laatste komt door die belabberde productie niet uit de verf. Neem bijvoorbeeld dat snelle stuk in Some Kind of Monster als James Hetfield "Are we the people" zingt; net alsof Lars Ulrich er op de achtergrond wat bij trommelt - niet lekker ingemixt. Die galmende drumsound doet me aan menig goregrind-productie denken - klinkt vaak genoeg ook zo.

De drums zijn inderdaad het grootste pijnpunt van de plaat. Bij de cd zat destijds een dvd waarop alle nummers live in de studio werden gespeeld, maar dan met de snare op de snaredrum. Dat klinkt al een heel stuk beter.

Wat betreft de nummers zitten er wat mij betreft inderdaad genoeg ideeën en riffs tussen alleen zijn de nummers veel te lang geworden. Neem als voorbeeld de edit version van St. Anger, vele malen beter dan het origineel. Al met a kan ik er toch van genieten maar ik 'was' dan ook een fanboy.

Die DVD heb ik er ook bij. Nog niet gezien, ben daar sowieso wat laks in om bijgeleverde DVD's bij CD's te bekijken, maar dit lijkt dus de moeite. Wel eens vaker een euvel bij Metallica die langgerekte songs. Fan was ik tot The Black Album, daarna was het niet alleen Metallica maar wel meer metal dat werd losgelaten om andere muziekstromingen te verkennen.