Metallica - St. Anger (2003)

ik heb de stem van hetfield altijd vreselijk gevonden, ook op dit album en ja, de drums klinken niet goed en nee er zijn geen gitaarsolos, maar als ik deze cd goed luid in de auto draai vind ik hem toch lekker klinken. een goede bak herrie. het is mijn enigste metallica plaat (ik heb st.anger voor 1.50 gekocht) en zal dat waarschijnlijk ook blijven, maar waarschijnlijk beoordeel ik dit album toch beter dan menig metallica-fan. vreemd, niet?

Als je het bekijkt naar het moment wanneer deze plaat is gemaakt, snap ik best dat dit als resultaat eruit is komen rollen. Ikzelf vind het een redelijke plaat, maar de belachelijk slechte productie en het gemis aan solo's trekken het toch naar een onvoldoende. Een hoop leuke ideeen, maar een gebrekkige uitwerking, wat op de opvolger weer (helemaal) goed is gemaakt!

Nee hoor, waarom?

Wel zou ik mezelf dan afvragen; dit is hun minste album en ik vind hem best ok. Hoe zal het dan wel met hun meesterwerken zijn??

Al meer dan een jaar geen berichten bij dit album. "Men" is uitgepraat over dit album. Case closed? Ik vind het wel een aardig heavy album met een slechte productie en slecht klinkende drums. Maar die feiten waren door menigeen al geconstateerd.

Na het wat lichtere hard rock/heavy metal avontuur van Load en ReLoad keert Metallica terug naar zijn 'roots'. Toegegeven, het album beukt flink en is hard maar om nou te zeggen dat ze terug naar hun roots zijn gegaan is behoorlijk overdreven. Metallica laat op St. Anger veel Nu en Groove Metal invloeden horen, wat niet in alle gevallen goed uitpakt.

Jason Newsted heeft de biezen gepakt en Bob Rock heeft de basgitaar gepakt om de partijen op St. Anger in te spelen. Ik moet zeggen dat ik na het kijken van de documentaire Some Kind of Monster wel wat meer de totstandkoming van het album begrijp. Het album straalt pure woede uit alsof alle frustraties van de afgelopen 10 jaar er in 1 keer uit moest. Het resultaat is een behoorlijk chaotisch album met wel enkele goeie nummers. Wat ook meteen opvalt is dat er geen enkele gitaarsolo te horen is op het album, wat voor mij wel een gemis is. Ook zijn de meeste nummers opgebouwd uit vrij eenvoudige riffs. In tegenstelling tot de meeste vind ik de productie zelf nog niet eens zo slecht. Het gitaargeluid klinkt best lekker en de bas is voor Metallica's doen aardig in de mix gezet. Lars Ulrich's drumstel klinkt op dit album vrij uniek maar begint mij na een paar nummers behoorlijk tegen te staan. Erg overheersend geluid en te ver naar voren in de mix naar mijn smaak.

De toon wordt meteen gezet met de opener Frantic, meteen 1 van de betere nummers van het album. Het nummer heeft een wat aparte riff maar het pakt goed uit, ook wel geinig refrein trouwens. Het einde heb ik altijd wel gaaf gevonden, alsof alles eruit moet. Tijd om op adem te komen krijgen we niet en we stomen meteen door naar het titelnummer St. Anger. Prima agressief en lekker nummer met een vrij simpele maar toch doeltreffende riff. Het refrein zit ook wel aardig goed in elkaar. Een van de sterkste nummers van het album. Vervolgens krijgen we veel te lang durende Some Kind of Monster. Als ze het nummer met 3 minuten hadden ingekort was hij een stuk beter geweest. Er zitten namelijk best wel wat goede passages in maar helaas te veel herhalingen.

Vervolgens krijgen we het heel eigen klinkende Dirty Window. Best een lekker nummer eigenlijk, is niet te lang en zit op het einde na ook wel goed in elkaar. Zelf vind ik de versie op de bonus DVD net even wat beter omdat daarop het nummer net als de meeste nummers van St. Anger in “C” tuning wordt gespeeld in plaats van “Cis” tuning. Daarna krijgen we het nogal lawaaiig en chaotische Invisible Kid. Metallica heeft nog nooit in zo'n lage tuning gespeeld en dit pakt helaas ook niet zo goed uit. Het nummer kent veel te veel herhaling en duurt hiermee veel te lang. Een van de dieptepunten van het album en hiermee ook in het gehele Metallica oevre. My World is gelukkig een stuk bondiger maar klinkt helaas nogal flauw. Na meerdere luisterbeurten gaat het nummer toch steeds meer vervelen dan toen ik het voor het eerst hoorde.

Shoot me again is gelukkig weer wat beter. Een van de weinige nummers waar Metallica toch wel aardig weg komt met de vele herhaalde riffs. Geen onaardig nummer. Sweet Amber vind ik eigenlijk best sterk. Vrij bondig nummer met vrij pakkende coupletten. Een gitaarsolo had niet hierop niet misstaan. Met een eenvoudig maar dreigend gitaar intro begint The Unnamed Feeling. Een meeslepend nummer wat over de gehele linie blijft boeien. Mooi vind ik ook de rustige refreinen waarin je bijna de pijn van James Hetfield kunt voelen. Sterke track!

Helaas wordt deze lijn niet doorgezet op Purify. Voor mij persoonlijk het minste/slechtste Metallica nummer ooit. De intro riff klinkt niet verkeerd maar het refrein is tenenkrommend. Ook de coupletten komen nogal geforceerd over. Het einde heb ik ook nooit begrepen, een riff die er zomaar achteraan geplakt lijkt te zijn zonder enige betekenis. Het album sluit af met het langste nummer, All Within My Hands. Redelijk meeslepend en best krachtig refrein. Ik denk alleen dat als het nummer pakweg een minuut of 2/3 korter was geweest beter tot zijn recht was gekomen. Het “Kill Kill Kill” stukje vind ik wel lekker dreigend klinken.

Al met al een behoorlijk matig album van Metallica. Het probleem zit hem vaak in het veel te vaak herhalen van riffs of passages wat de speelduur behoorlijk lang maakt. De nummers worden eigenlijk kunstmatig langer gemaakt dan ze werkelijk zijn, iets waar opvolger Death Magnetic ook een beetje last van heeft. Resultaat is een album met enkele lichtpuntjes en helaas enkele dieptepunten. Waar ik wel respect voor heb is dat Metallica met St. Anger wel een heel eigen geluid heeft gecreëerd en zich niet door iemand hebben laten vertellen wat wel en niet te doen. Overigens is de documentaire Some Kind of Monster zoals ik in het begin schreef zeker een aanrader en geeft een eerlijk beeld over het tot stand komen van St. Anger. Een album wat ik niet erg vaak draai maar zo nu en dan wel even lekker wegbeukt.

De 3 sterren gaan naar: Frantic, St. Anger en The Unnamed Feeling
Minste nummers: Invisible Kid en Purify

Deze kan ik helaas niet hoger geven dan 2*

Een lange zit met te weinig hoogtepunten...

Ik ben geen Metallica fan en hun klassiekers hebben voor mij op zich weinig betekenis. Misschien daarom dat ik dit album nu ik het voor de grap eens luister zo gek nog niet vind.

Weinig subtiliteit maar het beukt wel lekker, en hier en daar ook wel een paar leuke riffs.

Hoe melodisch en goed in elkaar stekend Metallica is, zo klote klinkt dit album

Wat mij betreft het minste album van de band ooit, extra pijnlijk omdat dit feitelijk een gemiste kans is. Alle songs zijn, hoewel veel te langdradig, eigenlijk best oké en de band klinkt gedreven en energiek. Maar ja, die produktie... De plaat klinkt werkelijk nergens naar; het drumwerk van Lars Ulrich klinkt als de potten- en pannenset van je moeder en het overall geluid is erg rommelig en ongedetailleerd.

Lars zei in een interview dat hij het wou laten klinken alsof hij op olievaten aan het rammen was. Dat klopt en hoor ik er ook wel in. Ook niet mijn sound hoor, de potten en pannen van thuis klinken beter
Overigens was de produktie van de opvolger ook niet echt mijn ding, andere sound dat wel maar wederom een wanproduktie

Metallica heeft een nieuw monstertje op de wereld losgelaten en aangezien we vandaag een tikkeltje suïcidaal zijn hebben we St. Anger op een herkansing getrakteerd. De strop hangt klaar.

Gelukkig niet voor mij, jullie zijn nog niet van me verlost. Maar om voor eens en altijd komaf te maken met dit wanproduct dat zó hemeltergend slecht is dat de genialiteit zowaar binnen handbereik komt. Doe het maar eens na. Zeker wanneer je meerdere malen bewezen hebt wel degelijk de trotste bezitter te zijn van enig talent. Nou, dan is zo'n uitschuiver een prestatie van wereldformaat.

Eerlijk is eerlijk, enkele nummers vallen in hun kern best mee. Ware het niet dat ze nodeloos uitgerokken en finaal gevierendeeld worden door de middeleeuwse marteling die de productie is. Fuck me backwards, wat is dit slecht. Ooit hielp mijn leonberger in een dwaze bui het familieservies naar de filistijnen. Maar de kakofonie van brekende familiestukken klonk verzachtend in vergelijking met St. Anger.

Hulde! Dat je dit überhaupt durft presenteren aan de mensheid getuigt van stalen kloten.

Ik vind de productie juist goed geslaagd in zijn rauwheid. Een nette drumsound had volledig misstaan bij zo'n plaat die aan alle kanten angst en woede uitademt.

Ik had hem al een jaar of tien niet meer geluisterd en het is allemaal veel gaver dan ik me herinnerde. De sfeer is geweldig met een angstig, in het nauw gedreven klinkende James, het vette dubbele riffwerk (en geen uitgekauwde solo's van Kirk) en vooral de spartaanse partijen van Lars, die hier van zijn zwakte zijn sterkte maakt. Catchy nummers bovendien, ook al hadden ze vaak wel een minuutje of twee korter mogen duren.

Maar boven alles: buitengewoon gewaagde stap van zo'n enorm grote band. Wat dat betreft is dit waarschijnlijk de meest metal plaat van de eeuw.

mmmm.... zie dat ik hier nog een 3,5 heb staan als beoordeling. Alhoewel ik de charme en potentie van dit album wel hoor vergalt de productie werkelijk alles (ik sluit me wat dat betreft aan bij james_cameron.

Wat dat betreft is het jammer dat de bijgevoegde DVD met de live uitvoering van dit album zo rommelig klinkt.

Ik kan echt helemaal niets met dit album. Productie is vreselijk, drumgeluid niet om aan te horen en de nummers lopen voor geen meter en zijn op veel punten veel te lang uitgesponnen. Zitten her en der best goede ideeën in, maar het lukt nergens er ook echt goede nummers van te maken.
De twee sterren ken ik toe omdat ik wel respect heb voor het statement dat ze maken.

Absoluut de beste schijf van Metallica

Deze plaat vond ik destijds best wel energiek, alhoewel de productie erg matig was en er geen enkele solo te bekennen was (teleurstellend wel).

Ik kan het gewraakte album inmiddels wel lijden mits het zich in plukjes van twintig minuten aan mij opgediend wordt. De loutering van de ziel krijgt wel goed vorm.

Maar het is eerder een aaneenschakeling van bot hakkende ideetjes dan dat het afgemeten composities zijn. Het ontbreken van solo's voelt wel als een gimmick. Als het dan compromisloos moet zijn, had dan ook met overgave aan die huilende gitaren gezeten.

En die gehate, kapotgescholden drumsound vind ik stiekem wel cool. Ik verafschuw juist de vlakke computerproducties. Daar heeft St Anger geen last van. Het valt me mee dat in dit murw geslagen nu-metal geluid ruimte is voor het gaspedaal. Dat ontbreekt nu juist bij zoveel nu-orkestjes.

Het is grappig dat Metallica altijd zo anders dan de rest wilde zijn en dan ineens met een monster dat uit de krochten van de jaren 90 op de proppen komt terwijl het allang 2000 was geweest. Destijds teleurstellend naar in hindsight toch best geinig. Van tijd tot tijd.

Inderdaad! Hier is Master of Puppets, maar dan met het snare geluid van St. Anger.

Dit album altijd links laten liggen. Toch ben ik deze het laatste jaar gaan draaien en ik vind deze helemaal niet zo verkeerd. Door de mindere recensies waren de verwachtingen niet hoog, dat heeft misschien wat geholpen.

Het ontbreken van de solo's stoort me niet hier. Het hoort ook wel een beetje bij de stijl. Het is een totaal andere stijl. Het doet me af en toe zelfs wat aan Limp Bizkit denken. Ik vind dat prima. Lekkere riffs. Het knalt heerlijk. De productie vind ik ook niet zo slecht als ik verwacht had. Het past prima bij het totaal plaatje.

Het ontbreken van de solo's zorgt wel voor het missen van een ''finishing touch''. Het is wat eentoniger. Maar wel degelijk. Eigenlijk beetje spijt van dat ik deze een beetje links heb laten liggen.

Het album is in 2015, met succes, opnieuw opgenomen door fans:

(HQ STEREO MIX) #STANGER2015 - Metallica's St. Anger (2003) Album Re-Recorded (FULL ALBUM) - YouTube

Wat bizar. Altijd rommelig album gevonden. Maar 15 jaar na dato is het album niet uit mn auto te slaan. Ok, invisible kid, some kind of monster sla ik over maar geniet toch wel erg van sweet amber, unnamed feeling, purify, all within my hands, shoot me again. Death magnetic toch echt zwakker!!

Ik zou ze geen ‘fans’ willen noemen als ze zo de plank misslaan. Als je St. Anger met een betere geluidskwaliteit wilt horen, heb je echt compleet de clou gemist.

Kun je je mening ook onderbouwen?

St. Anger is spartaans bedoeld. Moet zo rauw, vernietigend en lelijk mogelijk klinken. Daar draagt o.a. de drumsound aan bij. Dat glad willen trekken gaat in tegen het hele bestaansrecht van de plaat.

Als het zo rauw, vernietigend en lelijk mogelijk moet klinken dan is het grandioos mislukt, want behalve dat Lars op een stel kookpotten uit de kringloopwinkel lijkt te trommelen klinkt het nog best beschaafd.

Maar de bedoeling was gewoon weer het gevoel van een garagebandje te krijgen. En waarom zou je dan ook niet naar de best mogelijke klank mogen streven?

Mij heeft de brakke geluidskwaliteit nooit echt gestoord. Zwakke nummers die ook nog eens te lang zijn is het grootste probleem van St. Anger. Maar misschien ben ik geen echte fan want was het juist de bedoeling een saaie plaat te maken.

Op die onzin ga ik niet in. Zonde van m’n tijd.

2007, tijdens het maken van Death Magnetic:

James: With "St. Anger", it became so open-minded that it became unfocused. This time around, there's a lot of "Sorry, it's not good enough." We're aiming for excellence.

Kerrang!: With "St Anger", did the democracy you practiced in the studio end up comprimising the album?

James: Definitely. It was very unrealistic. We went from tearing each other's throats out with sarcasm, anger and not speaking to the polar opposite where we'd embrace every stupid idea so as to not hurt anyone's feelings. And that didn't work either!

Hetfield Says 'St. Anger' Was A 'Statement' That 'Didn't Work'

Tjonge die drumsound!!! Anders dan alle vorige Metallica-platen bij elkaar. En echt totaaaaaal het tegenovergestelde van de drumsound van And Justice For All. Neem eens het stukje speeddrum rond 6 minuten op "Some Kind of Monster". Heel rommelig opgenomen, terwijl het misschien net zo strak is ingespeeld als een willekeurig nummer van "Justice". Denk dat de mate van produceren (limiters, gates, plaatsing mics) veel uitmaakt.
Allebei de moeite waard hoor, voor de goeie orde. Ik mis wel echt de sologitaar, alleen maar riffs, 5 kwartier lang... Voor sologitaristen een mooie basis om zelf doorheen te spelen?

Dat weet ik niet, maar Saint Anger en Frantic zijn twee stevige rocknummers die lekker opzwepen.

Dit gedrocht is geen review waardig.houdoe.

fijn garagebandje, benieuwd wat ze nog meer in hun mars hebben.

Reikhalzend keek ik destijds uit naar de release van St. Anger. Ik was nog altijd wel een liefhebber van de muziek van Metallica, ook na de radicale koerswijziging die op platen als Load en Reload te horen waren. Dat vond ik niet eens zo erg, want die platen waren nog alleszins acceptabel en vooral Load zet ik zo nu en dan nog wel eens op.

Zelden was ik zo teleurgesteld als na de eerste luisterbeurt van St. Anger. Er is niets mis met vernieuwing, maar de band klinkt op het titelnummer voor mij als een tweederangs nu-metalband zonder eigen identiteit. Tijdens het beluisteren van de andere songs van het album lukt het me niet van dat predikaat nu-metalband af te komen. De drums klinken abonimabel, het gitaarwerk is ondermaats en de meeste songs ben ik al vergeten voordat ik heb album volledig beluisterd heb.

Die ene ster die St. Anger voor mij krijgt is voor Frantic, wat bij vlagen nog een klein beetje de sfeer en bevlogenheid van de oude Metallica uitstraalt. Voor de rest is dit prutswerk dat ik niemand zal aanbevelen: 1*.