menu

The Steve Miller Band - Sailor (1968)

Alternatieve titel: Living in the U.S.A.

mijn stem
3,58 (48)
48 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Blues
Label: Capitol

  1. Song for Our Ancestors (5:59)
  2. Dear Mary (3:35)
  3. My Friend (3:29)
  4. Living in the Usa (4:04)
  5. Quicksilver Girl (2:44)
  6. Lucky Man (3:06)
  7. Gangster of Love (1:23)
  8. You're So Fine (2:52)
  9. Overdrive (3:54)
  10. Dime-A-Dance Romance (3:26)
totale tijdsduur: 34:32
zoeken in:
Pieter Paal
Dit is het gave tweede album van Steve Miller Band.
Op dit album hangt een nogal schizofreen sfeertje.
Het is een bonte mix van rock, blues en psychedelica en veel nummers lopen in elkaar over.
Zijn eerste Amerikaanse hit 'Living in the USA' is hier ook op te vinden. Van 'Quicksilver girl' doet het middenstuk mij aan 'Taxman' van The Beatles denken.
Boz Scaggs was hier nog van de partij en zijn songs zorgen hier voor een prima afwisseling. Later zou hij nog wat lichter werk zoals de singles 'What can I say', 'Lowdown' en 'Lido shuffle' aan ons voorschotelen.
Hier is Steve als 'Gangster of love' aanwezig en op een andere plaat is hij de 'Space cowboy', later weer verenigd in 'The Joker'.
Ik vind dit het beste Miller-album van de jaren 1968/1973.
Latere albums zoals 'The Joker' en 'Fly like an eagle' en een handje vol sterke singles in de jaren 70 en begin jaren 80 vind ik ook de moeite waard.

Father McKenzie
Deze vroege plaat bevat al 2 richtingbepalende songs, nl. Living In The USA en het niet minder gewèldige Gangster Of Love, dat hem een bijnaam bezorgt!

avatar van musician
4,0
Sailor is nog de cd met Boz Scaggs, hij staat inderdaad achter op de foto.

Ik kan er erg van genieten, deze oude Steve Miller cd's en voer daarom een beetje campagne, bij elke cd.

Ik ga daarin erg ver mee met Pieter Paal maar het uitroepen van Sailor tot beste Steve Miller cd over 1968-1973 gaat te ver.

Maar ook voor deze cd geldt: geen zwakke momenten, onderhoudend. Alleen Song for our ancestors had iets korter gemogen.

De Steve Miller band is in de genoemde periode nog niet zo.................... eh, gestroomlijnd? en ze waren meer van de jonge honden club, robuust.

Qua verkoopcijfers kun je zeggen dat de bovengenoemde periode bepaald geen vetpot is geweest. Dat gaat helemaal veranderen vanaf The Joker.

Succes vanuit één grote hit? Of was er meer aan de hand met Steve Miller? Wist hij eindelijk wat hij moest spelen om grote verkopen te halen?

Living in the USA is natuurlijk prachtig, het bekendste, maar Quicksilver girl en vooral het laatste nummer, Dime a dance romance is prachtig. Zingt daar geen Boz Scaggs?

avatar van Droombolus
5,0
musician schreef:
Sailor is nog de cd met Boz Scaggs, hij staat inderdaad achter op de foto.


Voorop ook nog een keer , met die prachtige Guild Starfire, gemod(ificeerd) met een Gibson Mudbucker bas-pickup. Een moedige keuze voor op een gitaar maar soît. Die foto wakkerde bij mij reeds op vroege leeftijd de lust tot het aanpassen naar eigen smaak van gitaren en bassen aan ..............

Sailor is een echte klassieker in mijn boek, echt zo'n plaat die altijd veels te snel voorbij is. De afwisseling van sferen, van psych tot down 'n dirty 50s R&B, en leadzang ( Miller en Scaggs maar ook toetsenist Jimmy Peterman ) maken dit tot een zeer smakelijk geheel.

avatar van ArthurDZ
4,0
De Arthur-Recensies deel 5, vol met zee-en bootmetaforen

Zelden was de naam van een album zo van toepassing op de muziek als deze Sailor van Steve Miller Band, jammer dat ze het later hebben aangepast. Vooral de eerste twee nummers zijn het muzikale equivalent van een kalme, open zee. Psychedelica en bluesrock, ondergedompeld in een heerlijk laidback sfeertje. In het begin van Song For Our Ancestors horen we zelfs iets dat lijkt op walviskreten.

De zee wordt wat woeliger bij de volgende twee nummers, we gaan namelijk rocken. Living In The USA is met afstand het beste nummer van het album, zijn rockbroeder My Friend is een stuk minder.

In het volgende nummer Quicksilver Girl neemt de psychedelica die als een nevel rond dit album sluimert vaste vorm aan. Uiteindelijk vind ik de song niet al te best uit de verf komen. Om bij mijn zeemetafoor te blijven: het nummer kabbelt wat te veel door terwijl het best wel een vloedgolf had kunnen gebruiken. Ook Lucky Man is in het zelfde bedje zeeziek. Een mooie Jimi Hendrix-achtige intro, daarna zakt het niveau een beetje in.

Maar Steve Miller en z’n band herpakken zich snel met Gangster Of Love, een heerschap die in hun klassieker The Joker ook zal worden genamecheckt. Geweldig bluesy nummer, kort maar heel krachtig! Op een mooie manier loopt het nummer over in You’re So Fine, een andere bluescover die nog maar eens toont dat deze band zeer goed was in het interpreteren van andermans werk.

Het volgende nummer Overdrive is de Steve Miller Band op hun Dylanesquest. Lekker rammelend start het schip de motoren om ander vaarwater op te zoeken. De derde voltreffer op rij!

We hadden al psychedelica, bluesrock, folkrock en met het laatste nummer Dime-a-Dance Romance kunnen we ook hardrock aan het lijstje toevoegen. Scheurende gitaren en energieke schreeuwzang sluiten het album mooi af. Een laatste storm die overwonnen wordt, terwijl de thuishaven al in zicht is.

Steve en zijn mannen zijn op dit album duidelijk nog op zoek naar een eigen geluid en Sailor is dan ook een album geworden dat alle kanten opgaat. Toch bevind zich op dit album voldoende samenhang om van een echt ‘albumalbum’ te spreken, en niet van een ‘liedjesalbum’, als je begrijpt wat ik bedoel


avatar van deef.
4,0
Heb ik weer. Jaren lang met veel plezier doch onwetend naar het jaren 70 materiaal geluisterd, blijkt een stoflaag dieper nóg meer moois te herbergen. Lekkerrrr!

Nou ja beter laat dan nooit✌️

avatar van jorro
3,0
Aardig album, maar geen hoogvlieger. Nou is het nooit aan geweest tussen Steve Miller en mij. En dit album verandert dat niet. Het is zeker geen slechte muziek, ik vind er gewoon niet zoveel aan. Het slotnummer bevalt me nog het beste.
82e in de 100 Greatest Albums of 1968 en 70e in de Best Ever Albums over dat jaar.
3*

avatar van heartofsoul
5,0
jorro schreef:
Het is zeker geen slechte muziek, ik vind er gewoon niet zoveel aan.

Plichtsgetrouw lees ik al je stukjes bij albums uit de 50s en 60s, maar zo langzamerhand krijg ik toch sterk het idee dat dat verspilde tijd is. Als ik een album beluister heeft er (en ik denk dat dat voor de meeste users geldt) een voorselectie plaatsgevonden, al is die voor een deel onbewust. Dat je heel veel sixtiesgenres weinig of zelfs in 't geheel niet boeiend genoeg vindt, is een gegeven. Maar dat je dan bij bijna ieder album een misprijzende beschouwing plaatst, is iets wat mij telkens weer verbaast. Ook ik houd lang niet van alle muzieksoorten, hetgeen consequenties voor mijn luistergedrag heeft. Sorry, geen negatieve kritiek, maar ik begrijp het gewoon niet.

avatar van jorro
3,0
heartofsoul schreef

Plichtsgetrouw lees ik al je stukjes bij albums uit de 50s en 60s, maar zo langzamerhand krijg ik toch sterk het idee dat dat verspilde tijd is. Als ik een album beluister heeft er (en ik denk dat dat voor de meeste users geldt) een voorselectie plaatsgevonden, al is die voor een deel onbewust. Dat je heel veel sixtiesgenres weinig of zelfs in 't geheel niet boeiend genoeg vindt, is een gegeven. Maar dat je dan bij bijna ieder album een misprijzende beschouwing plaatst, is iets wat mij telkens weer verbaast. Ook ik houd lang niet van alle muzieksoorten, hetgeen consequenties voor mijn luistergedrag heeft. Sorry, geen negatieve kritiek, maar ik begrijp het gewoon niet
.

Dank voor de reactie. Het is geenszins de bedoeling om bewust albums te degraderen. Ik ben een groot muziekliefhebber, maar te 'jong' om bewust de muziek uit de 60's te hebben meegemaakt. Het leek me een goede manier om dat te doem n.a.v. de albumlijsten uit die jaren. Ik gebruik daarvoor de lijsten van DigitalDreamDoor. Lijsten die vooral VS georiënteerd zijn. Tja en als je dan toch luistert (vaak een album wel een aantal keer) dan is het voor degene die het interesseert misschien leuk te weten wat ik er van vind.

Inmiddels sla ik soul / R&B albums al over want zeker deze albums uit de 60's zijn mijn ding niet.
Steve Miller kende ik uiteraard wel (Joker), maar niet zijn albums uit de 60's. Dit album spreekt me matig aan. Ik kan dan kiezen om er niks over te schrijven, maar dat is niet de bedoeling van MuMe volgens mij.

Ik vind dit wel een aardig album, maar geen hoogvlieger. Het krijgt 3* en heeft een gemiddelde van 3,55*. Daarmee zit ik toch vrij dicht bij het gemiddelde. Ik zie ook dat er een stem van 0.5 op uitgebracht is zonder toelichting. Hoewel die waardering voor zich spreekt zou een toelichting misschien wel op zijn plaats geweest zijn.

Op naar het volgende album.(Donovan)

Jorro, geef gerust je mening. Persoonlijk vind ik dat Steve Miller band prachtige albums heeft afgeleverd. Die 0,50 is van iemand die zich Brutus noemt. Zijn top 10 bestaat uit hardrock en metal albums. Die man heeft een totaal andere smaak.

avatar van heartofsoul
5,0
jorro:
Bedankt voor je uitvoerige en verhelderende antwoord. Dat je aanmerkelijk jonger bent dan ik (mijn geboortejaar is 1948, dus wellicht behoor ik tot de senioren op dit forum) had ik wel vermoed.
Als échte muziekliefhebber wil je blijkbaar toch weten wat er zo goed zou zijn aan de 60s, en al heb je enige schatten opgedolven (zoals bijvoorbeeld Simon & Garfunkel - ik heb even in je stemmen gebladerd) ,de vangst is blijkbaar vaak genoeg enigszins teleurstellend. Al die stemmen van 2,5* duiden daarop.
Zeer invoelbaar. Zelf heb ik doorgaans moeite enthousiast te worden voor allerlei bejubelde actuele popmuziek. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, net als in jouw geval. En verder lijkt het mij het beste je niets aan te trekken van stemgemiddelden e.d. maar gewoon met je eigen oren te luisteren en je eigen smaak te cultiveren, zoals je nu al doet. Daar is niets mis mee!

avatar van Droombolus
5,0
jorro schreef:
Aardig album, maar geen hoogvlieger. Nou is het nooit aan geweest tussen Steve Miller en mij. En dit album verandert dat niet. Het is zeker geen slechte muziek, ik vind er gewoon niet zoveel aan. Het slotnummer bevalt me nog het beste.
82e in de 100 Greatest Albums of 1968 en 70e in de Best Ever Albums over dat jaar.
3*


Dit is nog een Steve Miller Band waarbij de vlag de lading dekt, waar andere bandleden ook lead zang doen en nummers schrijven.

Ik ben het eens met de laatste post van heartofsoul maar moet daarbij toch de kanttekening plaatsen dat het mij verbaasd dat je niet wat meer in de, bij de albums behorende, achtergrond duikt. Dat laatste nummer bijvoorbeeld is geschreven en wordt gezongen door Boz Scaggs ...... Krijg je überhaupt wel ( dat soort ) info bij Spotify of via andere aanbieders die je gebruikt ? Ik ben nog zo'n ouwe *** die z'n muziek gewoon koopt op LP of CD, graag met zo veel mogelijk achtergrond info ............

avatar van Pieter Kars
5,0
Hele fijne plaat. Goede overall-sfeer en ik kan geen zwakke momenten ontdekken...

avatar van yellowhite
Mag ik jullie vragen om een aanbeveling?
Ik houd erg van psych en space rock (Hawkwind, Gong, Pink Floyd) en ook van Steve Miller met Fly Like an Eagle en Book of Dreams. Ik heb echter nooit zijn eerdere werk beluisterd. Welk album zouden jullie aanbevelen van de eerste 3 albums? Ik zie op internet dat die drie albums het meest psych zijn.
Op dit moment denk ik eraan om Children of the Future te kopen, om chronologisch te beginnen

avatar van heartofsoul
5,0
Het is altijd moeilijk om een aanbeveling te doen, vooral als je die persoon eigenlijk niet kent.
Ik zou dus "gewoon" de albums in kwestie aanklikken, op Spotify bijvoorbeeld, voor een eerste kennismaking.
Geheel persoonlijk zou ik zeggen dat je niet om "Sailor" en "Children of the Future" heen kunt.
Ik denk dat het dan helemaal goed komt.

avatar van Droombolus
5,0
Als muziek nerd loop ik me al 50+ jaar af te vragen wie die prachtige sax solo op Dear Mary ingespeeld heeft. Op de site van een amerikaanse muziek historicus vond ik van alles over de opnames van deze plaat, maar dat dus weer niet.

Mijn geld staat al prakties even zo lang op Fred Walk(er), de toeteraar van Linn County - de band van ( drumroll ) Stephen Miller, de toetsenist die later in Elvin Bishop's eerste band op zou duiken. Het waarom is hier te horen ......

Gast
geplaatst: vandaag om 06:39 uur

geplaatst: vandaag om 06:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.