De
Arthur-Recensies deel 5, vol met zee-en bootmetaforen
Zelden was de naam van een album zo van toepassing op de muziek als deze Sailor van Steve Miller Band, jammer dat ze het later hebben aangepast. Vooral de eerste twee nummers zijn het muzikale equivalent van een kalme, open zee. Psychedelica en bluesrock, ondergedompeld in een heerlijk laidback sfeertje. In het begin van Song For Our Ancestors horen we zelfs iets dat lijkt op walviskreten.
De zee wordt wat woeliger bij de volgende twee nummers, we gaan namelijk rocken. Living In The USA is met afstand het beste nummer van het album, zijn rockbroeder My Friend is een stuk minder.
In het volgende nummer Quicksilver Girl neemt de psychedelica die als een nevel rond dit album sluimert vaste vorm aan. Uiteindelijk vind ik de song niet al te best uit de verf komen. Om bij mijn zeemetafoor te blijven: het nummer kabbelt wat te veel door terwijl het best wel een vloedgolf had kunnen gebruiken. Ook Lucky Man is in het zelfde bedje zeeziek. Een mooie Jimi Hendrix-achtige intro, daarna zakt het niveau een beetje in.
Maar Steve Miller en z’n band herpakken zich snel met Gangster Of Love, een heerschap die in hun klassieker The Joker ook zal worden genamecheckt. Geweldig bluesy nummer, kort maar heel krachtig! Op een mooie manier loopt het nummer over in You’re So Fine, een andere bluescover die nog maar eens toont dat deze band zeer goed was in het interpreteren van andermans werk.
Het volgende nummer Overdrive is de Steve Miller Band op hun Dylanesquest. Lekker rammelend start het schip de motoren om ander vaarwater op te zoeken. De derde voltreffer op rij!
We hadden al psychedelica, bluesrock, folkrock en met het laatste nummer Dime-a-Dance Romance kunnen we ook hardrock aan het lijstje toevoegen. Scheurende gitaren en energieke schreeuwzang sluiten het album mooi af. Een laatste storm die overwonnen wordt, terwijl de thuishaven al in zicht is.
Steve en zijn mannen zijn op dit album duidelijk nog op zoek naar een eigen geluid en Sailor is dan ook een album geworden dat alle kanten opgaat. Toch bevind zich op dit album voldoende samenhang om van een echt ‘albumalbum’ te spreken, en niet van een ‘liedjesalbum’, als je begrijpt wat ik bedoel