The Doors - The Doors (1967)

Strange Days is wat netter geregistreerd, maar je hoort wel dat de band in een zeer kort tijdsbestek vlieguren heeft gemaakt.
Het debuut heeft meer hoogtepunten, maar Strange Days vind ik uiteindelijk net wat coherenter en gerijpter.

Een zeer, zeer knap album. Ik heb enkele lp's van The Doors, maar doorgaans zoek ik toch meer losse nummertjes op om te luisteren dan echt de volledige platen. Ergens absurd, want nu ik deze voor het eerst sinds lange tijd weer aanzet, merk ik dat ik eigenlijk alle tracks wel ken en ook praktisch van alles wel geniet. De muziek is heerlijk experimenteel, swingend, vrolijk, duister, zweverig, rauw en heavy tegelijkertijd. De opener is heerlijke proto-hardrock, The Crystal Ship en End Of The Night heerlijke dromerige tracks, Light My Fire een fantastische klassieker met prachtige gitaarsolo en The End een naargeestige, met fantastisch drumwerk ondersteunde weergave van het Oedipus-complex. Backdoor Man doet me niet zoveel, maar buiten dat niets dan liefde voor dit overweldigende debuut.

Echt niet? Het is een swingende cover en door Morrison haast onconventioneel ingezongen. Ik vind het een van de beste tracks op dit sublieme album.

RuudC en lennert zijn niet van de blues. En de blues zit altijd wel in een Doors album.

Dit is een gevarieerde plaat met onder anderen blues, rock, jazz en psychedelische rock. Het wordt door veel mensen beschouwd als het beste album van The Doors. Light my Fire is hun doorbraaksingle, dat op dit album ruim zeven minuten duurt. The End (dat maar liefst elf minuten duurt) gaat over een zoon met een oedipuscomplex. Jim Morrisson schreeuwt in dit nummer onder meer Father I want to kill you, mother I want to…. Alabama Song werd geschreven door de Duitse dichter en toneelschrijver Bertolt Brecht en de Duits-Amerikaanse componist Kurt Weill. Het bluesrocknummer Back Door Man is geschrevenn door de bluesmuzikant Willie Dixon en oorspronkelijk opgenomen door Howlin' Wolf (ware naam Chester Burnett).

Wat een geweldig leuk album van de Doors is dit toch. Jammer vind ik dan wel dat ze het nummer "The End" niet "Mother i Want To Fuck You" hebben genoemd.

Ik heb je door(s)

Ik blijf er bij dat ze dat laatste nummer "Mother i Wan't to Fuck You" hadden moeten noemen. Dat was pas echt vooruitstrevend en r&r geweest.

Ik bedoel te zeggen dat in 2020 zo'n opmerking voor sommigen nog steeds taboe is.

Helaas een voorbeeld van de wat mindere ''ouwelullenmuziek''
De hele ''vibe'' die langs de nummers gaan weet me totaal niet te pakken. Als dan de melodie uitblijft en ik zn stem ook niet heel bijzonder vind is het snel gedaan.
Een voldoende zit er voorlopig net niet in.

Zo, hard oordeel. Hopelijk leest Johnny Marr dit niet, je had hem er net van overtuigd dat je dingen snapte.

Ik zeg 70 x opdrukken en voor straf nog 2 x luisteren. Thekillers87327
Het moet niet gekker worden hier.

M'n hoge dunk van thekillers83727:

Aaaaand it's gone.

Ik weet niet of ik hier van kan slapen vannacht.

Zonde dat het zo weinig indruk maakt Thekillers87327.

Toen ik dit voor het eerst hoorde was ik echt omvergeblazen. Een gevoel dat ik alleen bij Wish You Were Here en Lost in the Dream heb ervaren. Mijn favoriet uit het jaar 1967, gevolgd door Strange Days.

Consensus is saai. Leuk dat iemand de knuppel in het hoenderhok gooit, al zijn The Doors voor mij één van de interessantste groepen van de periode.

Wat een debuut, onovertroffen en een collectie songs die af zijn. Daar waar de licht psychedelische folk rock aan een opmars bezig is, komen de heren met een donkere plaat. Ontnuchterend en bij vlagen cynisch komen de mannen met een serieuze rockplaat op de proppen. Break on Through heeft een onweerstaanbare groove en opent het album meesterlijk. Soul Kitchen doet daar al niet voor onder. The Crystal Ship is een melodieus meesterwerkje met een verslavende zanglijn. Twentieth Century Fox is degelijk maar tikt niet het niveau aan van zijn voorgangers. Alabama song, een van oorsprong Duits gedicht en al meermaals gecoverd alleen in de versie van The Doors kreeg het flinke bekendheid. Een prima nummer met een zwierig ritme, en een dronkemansrefrein. Light My Fire, overbekend en gek genoeg behoort het wat mij betreft niet tot de beste songs op de schijf, ofschoon het ook niet slecht is. Back Door Man blijf ik geweldig vinden, de oorspronkelijke versie van Howlin' Wolf wordt eer aan gedaan, de wijze waarop Morrison het lied vertolkt getuigt van pure passie voor de blues. I Looked at You is fijn en wederom degelijk, maar niet opzienbarend. Het stemmige End of the Night is dat dan weer wel, wat een sfeervolle schetsen schotelen de heren ons voor. Het vlotte Take It as It Comes vormt een fraaie voorloper voor afsluiter The End, hoewel ik het epische karakter waardeer en ik snap waarom het nummer tot de favoriete nummers behoort van veel fans, vind ik the over the top benadering en de lengte wat teveel van het goede. Conclusie; een flink aantal klassiekers, geen enkele onvoldoende en de fantastische zang van Morrison.

Tussenstand:

1. The Doors

Ergens in 1971 hoorde ik Love her Madly op de radio voorbijkomen. Dat moment staat mij nog steeds bij. Rider kreeg kippenvel op de armen en zijn 13-jarige hart ging sneller kloppen. Een paar jaar later kocht ik van mijn zakgeld Absolutely Live...met dit album is mijn liefde voor de Doors nog sterker geworden en ben ik ook de andere albums gaan kopen. Ook dit debuutalbum dat ik waarschijnlijk ergens halverwege de jaren 70 heb gekocht maakte een onuitwisbare indruk op mij.

Dit album, naar mijn mening een van de beste debuut albums ever, rijgt het ene hoogtepunt aan het andere. De stem van Morrison...dat heerlijke Doors orgeltje...die fraaie songs. Het houdt niet op. En nog steeds als ik dit album hoor blijft het mij boeien en zou ik soms willen iets minder knap te zijn en meer talent te hebben (). Van die heerlijke rockende opener Break on through, het slepende soul kitchen, het huppelende Alabama song (ik wijs je de weg wel Jim), het geweldige Light my Fire, het gruizige Back Door Man, het catchy Take it as it comes tot tenslotte het meeslepende epos The End. Dat begin...dan weet je al het gaat fout!...om even over een sfeertje neerzetten te spreken.


Topalbum die van mij 5-sterren krijgt.

Beste album van de 60’s .

Wat betreft de alom bekende en geliefde nummers 'Break...', 'Light...' en 'The End', daarin ga ik graag met de meute mee. Voor de rest ken ik deze plaat niet goed genoeg, en ik kan er na verschillende draaibeurten (door de jaren heen) niet de volle mep aan kwijt, maar ik zie nog wel groeikansen. Dus maar geen cijfer voor nu.

Het album met het mooiste Doors nummer (in mijn ogen of in mijn oren eigenlijk): The End. Over de breedte vind ik 'Strange Days' echter een iets fijner album. Beide scoren wel 4*. Op dit album staat dan wel Light My Fire, maar dat is niet voldoende voor een hogere score..
Dit album was net als Strange Days direct een klassieker en dat is altijd zo gebleven. In het jeugdcentrum waar ik veel kwam in de mid jaren 70 werden de eerste albums van The Doors grijs gedraaid. De sfeer die dat met zich meebracht staat nog steeds in mijn geheugen gegrift en voel ik nog steeds als ik deze albums draai. Weinig andere albums uit die tijd kunnen dat.
Nummer 3 in de 100 Greatest Albums of 1967 en ook 3 in de Best Ever Album chart over dat jaar.
4*

Een tijdloos album met een van de beste nummers van The Doors

Oh ja, je hebt het over 'I Looked at You' natuurlijk.

Als 15-jarige heb ik The Doors mogen leren kennen via een documentaire. Vooral het charisma en de stem van Jim Morrison maakten veel indruk op mij.
De volgende dag meteen naar de platenzaak gegaan en dit album op LP gekocht.

Net als toen, kan ik nog steeds enorm genieten van dit album. Vooral de energie en afwisseling spreken mij zeer aan.

Voor mij zijn "Strange Days", "LA Woman" en dit album het beste wat The Doors hebben gemaakt.
Als ik moet kiezen uit deze drie heeft dit album een hele kleine voorsprong.
Voor mij een dikke 5 voor het debuutalbum.

Het voordeel van The Doors is dat ze een heel overzichtelijk catalogus hebben De zes eerste zijn gewoon no-brainers. Die horen gewoon in de kast.
Wie wat vergeving gezind is kan dat aanvullen met die paar albums die de overgebleven leden hebben gemaakt.

Dit debuut is een pareltje en hoort oa. met Led Zeppelin, In The Court Of The Crimson King, Music From Big Pink, Horses tot de wereldkampioenen debuut-albums.

Tussen die eerste zes album van The Doors ga ik niet kiezen, Gewoon allemaal regelmatig op de schijvendraaier!

Pff, The Doors. Laat ik het maar meteen zeggen, ik hoor het niet. Of nou ja, ik hoor de muziek wel, maar ik vind het werkelijk waar verschrikkelijk. Irritante, kinderlijke orgeltjes die nooit ophouden, matige gitaarpartijen, doffe drums,een verschrikkelijke zanger die ook nog eens elk moment meent te moeten overdrijven en een productie die anno 2022 echt niet meer kan. Ik kan begrijpen dat dit 50 jaar een revolutie was, maar onderhand had dit allang vergeten mogen zijn, want muzikaal vind ik er echt niets aan en begrijp ik daadwerkelijk niet dat iemand dit echt goed kan vinden. Ik ben er dan ook van overtuigd dat de waardering voornamelijk komt doordat Morrison tragisch genoeg jong overleed. De score vind ik dan ook daadwerkelijk bizar.

Het enige nummer dat ik nog wel waardeer is The End, dus daarvoor verdient het album 1.5*. De rest? Dramatisch. Met als dieptepunt Alabama Song.

Dewolff bijvoorbeeld doet dit echt vele malen beter.

Bizar? De opmerking van Joren999 is bizar.

Helemaal eens, niet alleen raken de argumenten kant nog wal, het feit dat de hoge score voornamelijk voortkomt omdat Morrison jong overleed is hilarisch. Ik heb met stijgende verbazing de waardering van Joren999 gelezen. Het zou mij ook niets verbazen dat een dergelijke recensie geplaatst wordt om de tongen los te maken...

Uiteraard, er zit een beetje 'knuppel in hoenderhok' idee achter. Maar de score is wel oprecht, ik vind dit album oprecht waardeloos om de redenen die ik genoemd heb. En ik ben er ook van overtuigd dat het overlijden van Morrison bijdraagt aan de mythe omtrent de band (iets wat niet alleen voor The Doors geldt hoor, vrijwel alle vroeg overleden artiesten krijgen een soort mythestatus, waarschijnlijk omdat we ze niet muzikaal gezien hebben zien aftakelen, iets wat vrijwel iedere artiest anders wel overkomt).

Gelukkig mag ik toch geen brood hebben.

Nee oprecht, ik snap de historische waarde van deze plaat, maar ik kan er gewoon echt niets mee. Dan ga ik er ook echt geen voldoende aan geven, ondanks dat ik The End wel een sterk nummer vind (misschien omdat die orgel daar wat subtieler aanwezig is, ik heb daar denk ik vooral moeite mee). Hoewel ik ook in dat nummer nog moeite heb met de in mijn oren aanstellerige zang.

Ik ben dit in de basis wel met je eens. We hebben Morrison echter wel degelijk zien aftakelen. Luister maar naar The Soft Parade. Het bijzondere was dat hij transformeerde naar een echte blues zanger en aan een 2e jeugd begon, die helaas te vroeg werd afgebroken.
Doffe drums komt misschien door de productie, maar Densmore was een bovengemiddelde drummer en alhoewel Krieger geen meesterlijk gitarist is, was hij binnen The Doors toch bijzonder. De orgeltjes moet je inderdaad van houden en Jimbo was een bijzonder mens en als ie zin had een begenadigde zanger.

Zeg er eens wat van Johnny Marr.

Er eens wat van. Maar nee serieus, hoe dan??

Berichten verplaatst naar The Doors