Dir en grey - Dum Spiro Spero (2011)

Different Sense is echt heel erg goed! Geweldige opbouw in het nummer en een monsterlijke solo! En Kyo, wat een stemkameleon! Ik ben wel benieuwd naar het album.

Ik heb me laten vertellen dat het album exclusief bonustracks een minuut of 70 gaat duren. Ik hoop dat het goed gaat worden, met zo'n lengte. Zal vast wel goed komen met deze band .

Een nieuwe Dir en grey, daar was ik wel benieuwd naar. Uroboros vond ik namelijk erg goed en het Japans was compleet geen struikelblok. Kyo is echt een stemkameleon en dat laat hij op het nieuwe album ook weer goed horen.

De band focust zich op dit album vooral op het Metal-gedeelte en daar ben ik wel blij mee. Het is wel een vrij lang album en je hoort heel duidelijk dat er 7-snarige gitaren worden gebruikt, wat een logge riffs af en toe zeg! De basgitaar staat weer heerlijk in de mix en speelt weer soms echt gestoorde dingen, hij doet niet onder voor Justin Chancellor van Tool en Ryan Martinie van Mudvayne.

En Kyo is nog steeds een geval apart. Van fluisterzang tot cleane zang naar grunts en enorm hysterische krijsen, doe het maar eens na. Hij krijgt weer veel ruimte op dit album, de nummers zelf zorgen daar wel voor en zitten weer erg goed in elkaar.

Een donker album maar wel weer erg gaaf. Een van de betere metalalbums van het jaar tot nu toe. Met een beoordeling wacht ik nog even.

Dir en grey. Een Japanse metalband en ook de enige samen met Sigh die ik uit dat land ken. Deze band zingt in het Japans maar is toch verder gekomen dan de landsgrenzen. In Amerika zijn ze zelfs zeer bekend en dit jaar speelden ze op Wacken 2011, toch niet een klein metalfestival.

Dankzij MDV die hier ook nog een review zal zetten heb ik deze band ontdekt. Uroboros is een album wat ik nog graag draai. En nu is Dum Spiro Spero er dan.

Een ding is duidelijk: Deze is vele malen zwaarder en harder dan zijn voorganger. En daar ben ik heel blij mee. De lichtere stukken zijn bij mij altijd een beetje op het randje, ik hoor Dir en grey liever wat harder en ik heb hier dan ook een geweldig album aan.

Na een zeer spannend intro beginnen we met een zeer slepende opener genaamd The Blossoming Beelzebub. De meeste metalbands zouden juist op een zeer hoog tempo beginnen, deze band kiest voor het tegenovergestelde. Dit is dan ook niet een typische metalband. Het nummer lijkt bijna Black Metal in het begin maar als Kyo met een soort van vage operazang begint wordt het toch echt Dir en grey.

De productie van dit album is echt super. De bas klinkt weer heerlijk in de hoge en de lage gebieden, hetzelfde geldt voor de gitaren. Voor de eerste keer worden er 7-snarige gitaren gebruikt en dat is zeer goed te horen, de riffs zijn veel vetter. Ook krijgen we een geweldige solo te horen bij Different Sense dat wel eens tot een publieksfavoriet kan uitgroeien. Lekker brute riffs met een flinke pot melodie.

Ook staan er weer een aantal nummers op die langer de tijd nodig hebben zoals Amon. Eerst vond ik dit een minder nummer maar na een aantal luisterbeurten is het misschien wel een van mijn favorieten, Kyo zingt hier een stuk lager.

Het hoogtepunt is toch wel Diabolos wat ook gelijk het langste nummer van het album is. 10 minuten lang genieten, er wordt echt een geweldige sfeer neergezet op dit nummer, alle Dir en grey-elementen komen hier langs in een episch verhaal.

Dir en grey heeft een album gemaakt waar je heel lang mee zoet bent, het is namelijk niet makkelijk. Ik heb hem inmiddels 7 keer geluisterd en ik vind hem steeds beter worden. De hardere stukken zijn harder, de rustigere stukken zijn rustiger zoals op het nummer Vanitas. De extremen worden extremer. Past wel bij een band als Dir en grey. Voor de avontuurlijke metalhead of nieuwsgierige luisteraar die eens een album wilt waar je je echt in kan verdiepen. 4,5 ster.

Dat is niet helemaal juist. Kaoru gebruikte in één nummer op Vulgar (2003) al een gitaar met zeven snaren, namelijk in het nummer Obscure. Voor de rest is het een goede review

Maar het is wel voor de eerste keer dat ze over het complete album 7-snarige gitaren gebruiken. Ik ben benieuwd of meer users hier berichten gaan zetten.

Is dit heftiger dan Marrow of a Bone? dan wil ik t weleens proberen.

Naar mijn mening is dit album heftiger en zwaarder. Maar je moet het zeker eens proberen.

Nee, The Marrow Of A Bone is rauwer en heftiger dan Dum Spiro Spero, maar ook eenvoudiger, platter en muzikaal minder uitdagend. Dit album is door de stemming van de gitaren wel een stuk zwaarder dan The Marrow Of A Bone.

10 Januari anno 2010. Dir en grey geeft net als de avond daarvoor een concert in een uitverkochte Nippon Budokan. Voor meer dan tienduizend fans brengt de band nummers als Vinushka en Dokoku to Sarinu ten gehore. Na een lang optreden bestaande uit 25 nummers sloten de klanken van Sa Bir de show af. Maar er kwam een einde aan meer dan slechts één optreden, er kwam een einde aan het hoofdstuk Uroboros in de carrière van Dir en grey. Het was tijd om vooruit te kijken en te werken aan een nieuw album. Wat viel er van het nieuwe album te verwachten? Één ding stond vast, de band kon onmogelijk met meer van hetzelfde komen. Uroboros was niet meer te overtreffen, in ieder geval niet als de band met precies dezelfde stijl door zou gaan. Het was tijd voor een nieuwe stijl, een nieuw geluid.
Hoe dat nieuwe geluid ongeveer zou gaan klinken was geen mysterie, de eerste single van Dum Spiro Spero, ‘Hageshisa to, Kono Mune no Naka de Karamitsuita Shakunetsu no Yami’ genaamd, was al in 2009 uitgebracht. Op deze single waren gitaren te horen die nog lager gestemd waren dan op Uroboros. De B-kant van de single, Zan, was een remake van een ouder nummer met een scheutje deathcore in het beslag. Bandleden van Dir en grey gaven zelf aan dat zij de inspiratie voor deze ideeën ontleenden aan een Engelse metalband die verder niet bij de naam genoemd werd, de metalkenners onder ons mogen raden welke band dat was. Betekende dit dat Dir en grey zich, door toch een beetje met de hype van het moment mee te doen, uiteindelijk zou conformeren aan de mainstream metalscene? De tijd zou het uitwijzen.

Een slordige anderhalf jaar na de concerten in de Budokan was het eindelijk tijd voor de release van het achtste album van Dir en grey, Dum Spiro Spero. Een album dat deels geschreven is met de tsunami en de daaropvolgende kernramp in het oosten van Japan in het achterhoofd. Dat we hier met een donkere plaat te maken hebben laat zich raden. Kyoukotsu no Nari maakt met geluiden die regelrecht uit een Naraka lijken te komen meteen duidelijk dat Dum Spiro Spero een zwaardere plaat gaat worden dan Uroboros. Nummer 2, The Blossoming Beelzebub dreunt en ramt op je gehoor terwijl zanger Kyo je langzaam de diepte in sleurt, een diepte waaruit je als luisteraar niet meer zal ontsnappen. In tegenstelling tot Uroboros biedt Dum Spiro Spero geen lichtpuntjes. Voor feestelijke of hoopvolle geluiden is geen plaats, slechts voor mysterieuze of brute geluiden. Een nummer waarin deze twee gezichten van deze plaat als geen ander getoond worden is "Yokusou Ni Dreambox" Aruiwa Seijuku No Rinen to Tsumetai Ame, waarin melodische zangpassages worden afgewisseld met razendsnel geram.

Dum Spiro Spero is een loodzwaar album, en dat ligt grotendeels aan de lage stemming van de zeven snaren tellende gitaren. Shinya’s agressiever dan ooit klinkende drumpatronen helpen zeker ook mee. Ondanks de verzwaring van het geluid is deze plaat veel meer dan alleen maar hard. Dit is een diep album dat muzikaal misschien wel verder gaat dan Uroboros, op Dum Spiro Spero zijn de gitaarsolo’s die we sinds Vulgar van Dir en grey moesten missen namelijk weer terug. Different Sense, Diabolos en Vanitas hebben solo’s van zowel Kaoru als Die te bieden. Kyo haalt ook weer een paar bizarre geluiden uit zijn arsenaal, met name in Juuyoku presteert hij het om zang die je normaal alleen in een boeddhistisch klooster zou verwachten te verwerken in een metalnummer.

Different Sense, Decayed Crow en de remake van Rasetsukoku zijn solide moshpitknallers en Shitataru Mourou en The Blossoming Beelzebub zijn mooie duistere sfeernummers, en zo kan ik voor ieder nummer op deze plaat wel goede dingen zeggen. Toch vind ik dat Uroboros niet overtroffen is. Vanitas is een mooie ballad, maar haalt het niet bij nummers als Ain’t Afraid to Die, Akuro no Oka en Inconvenient Ideal. Diabolos is een mooi lang nummer, maar mist het karakter van Vinushka en de diepgang van het titelnummer van Macabre. Maar goed, een topalbum dat net iets minder goed is dan een ander topalbum is nog steeds een topalbum. Dum Spiro Spero is zeker een van de pareltjes in de veelzijdige discografie van Dir en grey.

Erg goede review, MDV. Ik vind persoonlijk deze beter dan Uroboros. Waarom? De songs vind ik veel sterker en de productie is gewoon vele malen beter, vrij zuiver maar ook niet overgeproduceerd. Ik ben blij dat dit niet op Bring Me The Horizon lijkt want die band zullen ze wel bedoelen. Daar hoor ik niks van terug.

Eerst en vooral: twee mooie reviews van respectievelijk Don Cappuccino en MDV, want na één luisterbeurt weet ik al dat dit geen makkelijke plaat is om überhaupt te plaatsen. 'Dum Spiro Spero' is een donkere, geheimzinnige, zelfs mysterieuze plaat, lijkt het mij op het eerste gehoor. Apart geval. Ik kan er nog niet zoveel over zeggen, maar ik heb het gevoel dat dit me wel eens zou kunnen gaan bevallen na verloop van tijd. Ik ken zowiezo niet veel muziek uit Japan, dus een verrijking van mijn muziekkennis is het in ieder geval.

Ik ken ook niet veel muziek uit Japan, naast deze band ken ik Sigh. Deze bands zijn vele malen experimenteler dan de Europese bands. Kyo is de Japanse Mike Patton. Nog zo´n stemkameleon, ik houd er wel van. Hoe meer ik hem luister, hoe beter ik hem vind worden. Vooral zo´n nummer als Vanitas, een prachtige ballad.

3 weken geleden dit album voor mijn vriendin gekocht.
Zelf heb ik helemaal niks met Dir en Grey maar op dit album staan 2 nummers die ik leuk vind.
Ik heb echter totaal geen idee welke nummers dat zijn.
Volgende keer als mijn vriendin dit album op heeft staan zal ik er eens op letten.

Door de 2 reviews enthousiast geworden, snel maar eens beluisteren!

Ik ben zó benieuwd, Uroboros is een van de beste platen ooit voor mij en zal dus zeker deze snel beluisteren. Enige nadeel is dat ik geen torrent kan vinden en hem niet blind wil kopen...

Daar twijfelde ik eerst ook aan, maar heb het toch gedaan. En ik heb er zeker geen spijt van.
De donkere en spannende kant van dit album bevalt me goed.

Een of andere reden nog steeds niet toegekomen aan dit album, de keren dát hem luisterde kon het mijn aandacht niet vasthouden ...

Uroboros was mijn kennismaking met Dir En Grey, en daarmee ook meteen mijn referentiepunt voor dit album. Met voorgenoemde album in mijn achterhoofd las ik dat het nieuwe album nog harder en donkerder zou worden. Dat resulteerde in hooggespannen verwachtingen van mijn kant.
De eerste keer dat ik Dum Spiro Spero beluisterde, leek het alsof die verwachtingen ruimschoots ingelost zouden worden. Nu, ruim 15 luisterbeurten later, moet ik toch constateren dat dat niet het geval is. Mijn teleurstelling heeft 2 oorzaken.

Ten eerste valt de muziek me tegen in vergelijking met Uroboros. Het is inderdaad harder en donkerder. De zang is nog steeds totaal gestoord en ook muzikaal komen er mooie dingen voorbij. Maar toch. Het lijkt alsof de band harder is geworden ten koste van de melodie en samenhang. Ik vind veel nummers weinig meer dan samenhangende fragmenten en terwijl Uroboros melodiën had die bleven hangen, blijft er van een luisterbeurt van Dum Spiro Spero weinig hangen. Niks eigenlijk.
In samenhang daarmee mijn tweede bezwaar: de lengte van dit album. Bijna zeventig minuten, de bonusnummers even niet meetellend, is gewoon te lang voor elk album waarvan bijna elk nummer niet heel erg goed is.

Ik zal niet gaan beweren dat ik dit een slecht album vind, want dat vind ik niet, maar Dum Spiro Spero is wel een van de tegenvallers van 2011 geworden. Minder dan 3.5* kan ik echter niet geven, daarvoor heeft het teveel kwaliteit.

3.5*

Dit album pakt mij niet op de manier zoals Uroboros dat wel deed, heel jammer. Tot nu toe maar een 3,5

Ik vind hem ook tegenvallen (voor Diru begrippen dan) marrow of a bone en uroboros zijn meesterwerken, maar dit is erg veel van hetzelfde, en er blijft weinig hangen. Different Sense is wel dé uitschieter.

Het afgelopen jaar ben ik dit album steeds beter gaan vinden. Binnenkort die 3,5* maar eens aanpassen

Dan zou ik The Unraveling ook maar eens proberen. Zeker als je niet bekend bent met ouder materiaal van deze band.

En zo klinkt dit dus akoestisch.

Ik ga hem nu eens volledig met aandacht luisteren en dan mijn cijfer geven..

Het trekt me gewoon niet.
Hoop dat er snel een nieuwe uitkomt van Diru, want Uroboros is nog steeds een van mijn favoriete platen!

Eind dit jaar komt er als het goed is een nieuw album, daarvoor zit nog een soort nostalgische tour mer als thema het album Gauze. Heb je The Unraveling trouwens gehoord Hunter?

Aanvankelijk was ik teleurgesteld in dit album, maar de afgelopen jaren ben ik Dum Spiro Spero steeds beter gaan waarderen. Intussen draai ik het vaker dan de andere albums van Dir en Grey die ik heb (Marrow of a Bone en Uroboros).
Wellicht was die eerdere teleurstelling te danken aan het feit dat het album op het eerste gezicht nogal chaotisch over kan komen: er zijn de nodige overgangen in de nummers en de zanger kan alle kanten opgaan, ook binnen een nummer. Intussen heb ik Dum Spiro Spero vaak genoeg gehoord om door die chaos heen te luisteren, en dan blijven er hele mooie en tegelijkertijd loodzware nummers over.

De hoogtepunten van dit album zijn voor mij opener Kyoukotsu No Nari in combinatie met The Blossoming Beelzebub, Different Sense en Lotus, en ook Akatsuki mag er zijn, maar eigenlijk luister ik het album het liefst als een geheel, in een keer. Dan maakt het de meeste indruk.

4,5*

Ik heb een beetje een omgekeerde ontwikkeling meegemaakt. Toen Dum Spiro Spero nieuw was vond ik het nog erg goed, maar nu ik er na een paar jaar weer naar omkijk vind ik het toch veel minder goed uit de verf komen dan latere albums. Halfje eraf.