In vergelijking met het debuut The Sly, Slick and the Wicked hoor je veel progressie! Ze hebben hun (zang)stijl beter weten te ontwikkelen, en hun repertoire weten uit te breiden met mooiere nummers waarbij de groep hun talenten pas echt tentoon kunnen stellen. Neem de cover Tired of Being Alone, het origineel is van Al Green overigens. De versie van The Lost Generation is anders. De melodie is nog steeds hetzelfde, maar hun opname klinkt veel strakker en minder tijdsgebonden terwijl de soul gewoon behouden blijft. Met hun versie van One More Bridge to Cross overtreffen ze zelfs het origineel van The Supremes & The Four Tops om dezelfde reden! Het album heeft echter veel meer te bieden.
Daar waar bij hun debuut de covers juist de meest interessante nummers van het album vormden, zijn op dit album het hun eigen nummers die het meest interessant zijn. De prachtige manier waarop All in the Course of the Day, een liedje over de dagelijkse gang van het leven, is verwoord is al een geweldig voorbeeld wat deze groep te bieden heeft. Gebrek aan thematiek en/of variatie heeft dit album sowieso niet. Van een lekkere dansbare Motown(-esque) nummers als Paulette en You’ve Got to Crawl Before You Walk tot heerlijke, dromerige ballades als Young, Tough and Terrible en Thin Line Between Love and Hate zoals ze alleen maar in Windy City Soul (Chicago) gemaakt konden worden. Die laatste werd overigens datzelfde jaar nog niet onverdienstelijk, in soortgelijke stijl, gecoverd door The Persuaders.
Mijn persoonlijke favorieten zijn echter onder andere zowel de vocale als instrumentale versie van The Lost Generation. De backing kenmerkt zich door een haast easy listeningachtige sfeer, maar valt nooit echt naar de achtergrond. Iets wat normaal bij dat genre veelvuldig voorkomt. Misschien ligt het geheim ook wel in het lichtelijk latinachtige sfeertje. Het zeer diep groovende Sure Is Funky klinkt ook erg goed. Terwijl de vocalen vrij krachtig worden ingezongen, blijft deze compositie vrij loom en heeft 't zelfs een zekere relaxte werking waardoor de vocalen gedurende het hele nummer de boventoon blijven voeren. Dat is de eigenlijke kracht van het hele album, niet van alleen dit nummer. Hun vocalen worden nooit overschaduwd door de instrumentatie, terwijl de mooie en veelzijdige details in de instrumentatie de luisteraar niet onopgemerkt zullen blijven. Daarmee hebben de heren een perfecte balans gevonden.