John Denver - An Evening With (1975)

Ok, nu denkt iedereen natuurlijk...: hoe kan iemand HIER nu 5* voor geven!? Maar ja, dit is de eerste échte muziek waar ik naar heb geluisterd! Ik weet nog goed dat ik in groep 5/6 van de basisschool zat, toen ik geinteresseerd naar een aantal LP's van mijn ouders ging luisteren. Onder andere the Beatles en een best of van Queen, maar dit vond ik toen helemaal ge-wel-dig! De rest was maar herrie... Deze meneer Denver heeft me toen zó'n liefde voor gitaar bijgebracht dat ik meteen op gitaarles ben gegaan. Nu ik, 9 jaar later, weer voor het eerst naar deze plaat luister springen de tranen haast in mn ogen... Goeie ouwe tijd... *Snik* Vooral dat laatste nummer. Heb mijn eerste eigen gitaartje ook van mn oma gehad en speel ook nog wel eens een beetje op dat ouwe ding. *Snotter*

Mooi verhaal, maar 5* vond je toch wat overdreven?

Ja, laat ik maar sterren geven voor de muziek i.p.v. voor het aantal goeie herinneringen die ik aan dit album heb. Lijkt me eerlijker ten op zichte van andere albums. En 4* is hoog zat

Hippe muziek zal het nooit zijn, is het trouwens nooit geweest, maar zo op zijn tijd eens teruggrijpen naar de mooie countryliedjes van de man met de warme stem, het kan begod geen kwaad, ik hou er wel van. Op zijn tijd en met mate(n), welteverstaan.

Enne : Denver covert McCartney's Mother Nature's Son, als dat niet gaaf is!

****

Ik ben al 25 jaar een fanatieke John Denver-fan. Dit was een van de eerste albums die ik hoorde en ook een van de beste live albums. Het is heerlijke muziek en 5 favoriete nummers uitkiezen is moeilijker dan 5 sterren er voor te geven.

Welkom! Ik vrees dat je de enige echte fan bent hier, maar iemand moet het spits afbijten. Ik heb nooit eerder aandacht besteed aan de beste man, maar het geringe aantal stemmen voor zijn discografie verbaast mij toch wel enigszins. Ik heb altijd de vage notie gehad dat JD toch een icoon was, zeg maar de Bob Dylan van de easy listening en country muziek, maar kennelijk is zijn doelgroep (nagenoeg) niet op MuMe vertegenwoordigd. In het licht van het nummer Leaving on a Jetplane, dat overigens niet op deze live registratie staat, was zijn voortijdige afscheid van het aardse wel een bijzonder ironische speling van het lot. Maar goed, dat is inmiddels een belegen grapje. Was het zijn onervarenheid als piloot of was het zelfmoord? We zullen het nooit met zekerheid weten. Tragisch blijft het hoe dan ook.

Het was noch onervarenheid noch zelfmoord. Dat laatste alleen al...ondenkbaar. Er zijn vast wel meer artiesten te vinden die net zo veel om het leven gaven als John en hun best deden om de kwaliteit van het leven van degenen die het minder hadden proberen te verbeteren, maar John hoort toch zeker bij de top dan. Hij was het leven. En hij vloog behoorlijk veel.

Helaas was het vooral leuk om met protypen te vliegen en typische vliegtuigjes, de experimentele vliegtuigen. In zo'n soort vliegtuigje zat hij ook toen hij verongelukte. Ongetwijfeld een technisch mankement.

Hoe dan ook, weinig John liefhebbers hier en dat geeft niet natuurlijk. Het is ook erg braaf allemaal. Maar dan wel het goede soort braaf; gitaar, stem en ingetogen liedjes. Die live uitstekend tot hun recht kwamen. Dit album heeft wat dat betreft dan ook een heerlijke sfeer. Mijn favoriet; Today.

Vroeger gingen we (mijn ouders, zusjes en ik) met enige regelmaat op bezoek bij mijn opa’s en oma’s. Wij woonden in Almere en mijn opa’s en oma’s in de achterhoek, dus dat waren al gauw ritten van anderhalf uur. Tijdens de ritten mochten mijn twee zusjes en ik om beurten een cassettebandje uitkiezen dat gedraaid werd. Omdat er veel 90 minuten bandjes waren betekende dat in de praktijk vaak dat iemand de heenweg mocht kiezen en iemand anders de terugweg. Voordat ik mijn eigen radio/cassettespeler had (rond groep 7 of 8 kreeg ik die) waren we aangewezen op de bandjes die mijn ouders hadden. Mijn zusjes zijn iets jonger dan ik met als gevolg dat ik tot in de treure bandjes van Kinderen voor Kinderen, de Ministars en Telekids aan heb moeten horen. Hier was ik zelf al vrij snel klaar mee, dus ik koos altijd een bandje uit mijn ouders collectie en zo ontstonden ook mijn eerste voorkeuren voor bepaalde artiesten.
Er was onder andere een zwart cassettebandje met de grootste hits van John Denver. Dit is lange tijd mijn favoriet geweest, hoewel twee zoetsappige nummers het momentum van het bandje enigszins verpestten voor mijn gevoel. Na misschien wel het meest opzwepende nummer op de cassette (the Eagle & the Hawk) eindige kant 1 met Sunshine on your Shoulders, waarna kant 2 begon met ‘Follow Me’, bleh! Maar goed, ik was er toch wel weg van en heb zelfs in groep 6 van de basisschool mijn klas vertegenwoordigd bij de talentenjacht en ‘Calypso’ geplaybacked voor de hele bovenbouw. Een paar jaar later was de liefde over. Ik luisterde naar de top 40 en had de nieuwste singles via de radio opgenomen op mijn cassettebandje, John Denver kon echt niet meer.
Dan komen we in deze eeuw aan, in 2002 om precies te zijn. Internet heeft zijn intrede gedaan en ik maakte daar ook gretig gebruik van. Op een vrije middag besloot ik in een nostalgische bui op zoek te gaan naar de muziek waar ik vroeger naar luisterde. Dan is het eerste nummer van John Denver binnen, “Rocky Mountain High”. De eerste twee zinnen blijken zeer toepasselijk (alleen de leeftijd klopte niet helemaal )
“He was born in the summer of his 27th year/Comin' home to a place he'd never been before”
Al na die zinnen heb ik de tranen in mijn ogen staan en die blijven het hele nummer, terwijl ik in mijn gedachten de geur van mijn opa en oma’s tuin in de zomer bijna kan ruiken en ik tafeltennis speel in de garage. Hoe heb ik dit zo lang niet meer kunnen luisteren? Nog die middag stap ik op de fiets op zoek naar cd’s van John Denver. Ik kom thuis met twee albums. Eentje daarvan heet ‘Best Of’, maar blijkt stiekem een enigszins verknipte versie te zijn van het live-album ‘An Evening With John Denver’. Vroeger was dit een dubbel-LP maar om dit op 1 cdtje te krijgen werden er twee nummers uitgeknipt en werd het laatste nummer met een fade-out ingekort. Het maakt mij dan weinig uit, John Denver is weer terug in mijn collectie, en hoe!  An Evening With John Denver is nog steeds één van mijn favoriete albums ooit, dus ik vond dat ik ooit toch wel een complete versie in bezit moest krijgen. Afgelopen weekend lag de cd op de mat.

Dit is um dan, dé John Denver-cd naar mijn mening, en daarnaast ook nog eens hét live-album. Misschien is de waarneming iets vertroebeld door bovenstaand verhaal, maar het is echt absolute topklasse.

Eerst maar eens het muzikale verhaal. Je hebt wel meer bands die live beter tot hun recht komen, maar meestal klinken de instrumenten dan beter, of vitaler. John Denver klinkt zelf gewoon minstens zo goed als op de studio-opnames en dat is toch wel uitzonderlijk. En misschien wel de grootste aantrekkingskracht in zijn muziek ligt voor mij in het stemgeluid van Denver. Zo helder, zo zuiver en zo warm. Daarnaast is de muziek ook prima verzorgd natuurlijk. Zijn muziek is ook bij uitstek geschikt voor een wat kale akoestische set, maar daar is op dit album absoluut geen sprake van. John wordt begeleid door een puike 5-koppige begeleidingsband, maar het echte verschil wordt gemaakt door een orkest onder leiding van Lee Holdridge, die ook de arrangementen voor het orkest verzorgd. Deze begeleiding geeft net wat extra sfeer in vergelijking met de studioversies. Niet voor niets werden twee nummers grote hits nadat ze in de live-versie op single uitgebracht werden.

Daarnaast blijkt uit dit album dat John Denver niet ‘gewoon een zanger’ was, maar een echte entertainer. Ik kan nog steeds vrolijk worden van het enthousiasme en optimisme wat van deze plaat afspat. En dan niet alleen van sommige nummers, maar vooral ook van de praatjes met het publiek tussendoor. Daarnaast heeft ie ook een paar grappige nummers in zijn set-list opgenomen, die nu misschien een beetje belegen klinken, maar in die tijd vooral erg grappig waren. Een nummer als ‘Toledo’ klinkt nu vooral zo onschuldig en kneuterig en dat is tegelijk ook de charme. ‘Forest Lawn’ blijf ik ook grappig vinden en is nu weer actueel nu Michael Jackson er pas begraven is.

En tenslotte hebben we nog de tracklist die dit album zo goed maakt. Hoe tjokvol publieksfavorieten kun je een concert eigenlijk stoppen? Dit hele concert lijkt wel één grote toegift.
En de volgorde klopt ook helemaal. Het is een achtbaan van emoties omdat de snellere songs en ballads elkaar afwisselen. Het meest opzwepende ‘The Eagle and the Hawk’ waar ik het eerder al over had zit ingeklemd tussen de ballads Annie’s Song en het mierzoete ‘My Sweet Lady’. Waarna we met “Annie’s Other Song” weer wat meer tempo krijgen, enz.

De 6 bonustracks op mijn dubbel-cd blijken opnamen van een ander live-optreden, bijna een jaar eerder dan ‘An evening with..’. Duidelijk is dat de kwaliteit van de opnames niet op hetzelfde hoge niveau ligt als dat van de rest van het album, maar het is nog steeds goed. Het eerste nummer komt ook terug op het gewone album, maar voor de rest zijn er geen doublures met de andere 7 nummers van dit concert. Met name het laatste nummer, een cover van Brel’s Amsterdam, is een aangename verrassing. Juist omdat dit nummer erg on-Denvers is met de teksten over dronken zeelui en hoeren vind ik het interessant om te horen wat hij er van maakt. John Denver is eigenlijk niet geschikt voor dit nummer, want daarvoor mist zijn stem het ‘ruige randje’ en klinkt de begeleiding op zijn gitaar te lief. Maar juist die tegenstelling tussen de mooie muziek en de ‘ruige’ tekst maakt deze uitvoering ook wel weer bijzonder.

Ik gaf Today aan als mijn favoriet, maar ik ga dat toch herstellen en kies voor The boy from the country. Bijna alle liedjes hier komen uit zijn ziel, maar deze is op zijn cowboylijf geschreven. Integer, zacht en mooi.

Sfeervolle plaat die jouw recensie verdient MarkJS. Ik heb er niets aan toe te voegen.

Je kan vinden van de muziek van JD wat je wil, maar jeetje wat kon die man mooi zingen

Helemaal niet mijn genre, maar onverwacht heel erg leuk. Ik kreeg het dubbel album bij een berg aan vinyl. Goede opname ook.

Geweldig gezongen, ongelooflijk sympathieke banter, prima begeleiding (o.a. Hal Blaine) en dat amfitheater van Universal City klinkt fenomenaal. Als je één plaat van John Denver durft te bezitten, moet het deze zijn, en je zal er geen spijt van krijgen.