Supertramp - Supertramp (1970)

het begin van het begin.
een goede plaat mogelijk gemaakt door een schatrijke Sam die helaas niet het geduld had om er een top band van te maken.

ik heb ooit eens de originele lp gekocht voor 7 gulden en daar nog steeds trots op.


je hoort op deze plaat een band die aan het zoeken is naar een eigen geluid en daardoor oppervlakkig ter wereld komt.
Maar je hoort aan het spel van davies wel dat er enorme mogelijkheden zijn en dat hij uit de jazz wereld komt.

ik mis deze plaat helaas nog van supertramp en hoop het geluk hem een keer voor weinig tegen te komen

ken hem oom niet dus waarder hem nog niet

Sterk debuut, maar je kunt wel merken dat ze nog niet echt een eigen stijl gevonden hebben.
Het meeste klinkt ondertussen behoorlijk gedateerd, hoewel het in die tijd toch erg bijzonder was wat ze deden. Zeker de moeite waard om af en toe nog eens te beluisteren.

Dit album kocht ik een jaar of wat geleden voor 2€ op een cd-beurs. Ik kende Supertramp van Breakfast in America en Crime of the Century, allebei erg sterk. Maar dit debuut deed mij na een keer luisteren eigenlijk niets. Nu, al die maanden later, is het jammer genoeg niet verbeterd. Het enige nummer dat ik nog vrij goed vind is Maybe I'm a Beggar. Try Again is me wat te lang en de rest is al helemaal niets 2,5* dan maar, net de helft.

Geen slecht debuut, maar je moet wel in een depri-bui zijn om dit op te zetten. 'Surely' en 'Home again' zijn bloedmooie stukken.

Deze LP was aanvankelijk helemaal niet uitgebracht in Nederland. Ik hoorde hem het eerst in een theehuis ( aan een Amsterdamse gracht ) wat gerunned werd door Duitse hippies. Via via kwam ik aan een goede kopie op reel-tape ( je weet wel van die ronde haspels met zo'n lading bruin lint erop voor op de bandrecorder aka tape-deck ).

Ik heb deze plaat altijd gezien als verlate hippie muziek en alszodanig is dit gewoon een prima album. Natuurlijk klinkt het allemaal behoorlijk achterhaald, maar dat maakt de sfeer er niet minder om voor mij.

Vind dit een vergelijkbaar debuut als die van Genesis, inderdaad een band die zijn stijl nog zoekt.

Wel een erg laag gemiddelde heeft dit album, terwijl dit toch een heel sterk album is hoor. Het is zeker niet typisch supertramp, maar luister eens naar try again en surely, prachtige nummers, gewoon goed en dik 4 sterren waard. Een volwaardig debuut.

'Words Unspoken' vind ik, op 'Hide In Your Shell' van "Crime Of The Century" na, het allermooiste Supertramp nummer. Dat ene nummer had ook best op hun latere albums gepast. Verder is dit een erg mooie en onderschatte debuut-LP. Alleen jammer dat het vaak totaal niet als een Supertramp-plaat klinkt.

Stond vandaag op in de platenzaak. Helemaal niet onaardig.
Dus meteen maar meegenomen.
Wat proggier dan hun later werk.
Hoorde er wel vlagen Soft Machine in, of Emerson, Lake & Palmer.

Mee eens. Ik denk dat heel wat mensen daarom dit album laten liggen en dat is echt zonde. Het is een verrassend actueel album met prachtige rustige muziek met soms heerlijke stukken wat steviger rock.

Je hoort inderdaad ook dat ze nog wat aan het zoeken zijn, maar dat is toch juist prima en logisch voor een debuutalbum. It's A Long Road, Words Unspoken, Nothing To Show ( een favoriet van mij) & Maybe I'm A Beggar mogen er overigens ook zijn. Er staat trouwens maar één wat minder nummer op: Shadow Song. Het maar liefst 12 minuten durende nummer Try Again zit echt mooi in elkaar. Daarin hoor je de Supertramp sound al een beetje doorkomen.

Kortom: een prima album. Misschien stiekem nog zelfs iets meer dan dat.

Ik zie trouwens net dat op Rate Your Music de score van de Supertramp albums aardig overeenkomt met de scores hier op Musicmeter, behalve dit debuutalbum: dat staat daar op 3,6*
Daar kan ik mij dus beter in vinden.

Ja West, helemaal mee eens. Dit is werkelijk een prima plaat. De lage score wordt waarschijnlijk verklaard doordat veel mensen eerst de latere Supertramp hebben leren kennen en dan deze ook proberen. En dan blijkt het wat anders te zijn. Heel goed, maar anders.
Gaat altijd mee op de iPod.

Surely is wel een aardig nummer maar door de rest is moeilijk door heen te komen. Om mijn Supertramp albums compleet te hebben hoort het bij de collectie maar daarmee houdt het dan ook wel op.

Dit is een prachtig album. Het zweeft lekker in dromerigheid. Jammer is dat de teksten soms wat donker en negatief zijn. Dit is in het latere werk echt anders geworden (m.n. door roger H) Beluister het telkens met plezier en verbazing.

Inderdaad een sterk debut en in diverse nummers is de latere herkenbare sound al te horen. Ook ik kan geen echt zwak nummer aanwijzen. Vooral Aubade... vind ik een heerlijk nummer. Nee, ik herken niet echt de kritieken rondom dit album. Zeker 4 sterren!

Heel in de verte hoor je wat ze zelf nog niet hebben gevonden.

De Pablo Honey van de jaren zeventig. Ik hou daar wel van.

The Autobiography Of was een van de eerste cd's die ik (als kopie, ssssst) in mijn collectie had. Supertramp is zodoende een band geweest waar ik op vroege leeftijd actief naar luisterde, al waren het vooral de hits die ik mee kreeg. Dat de band in 1970 nog zo klonk als op dit album wist ik dan ook niet. Een beetje stuurloos en zoekend naar een eigen sound (en nog geen blazers), maar bij vlagen best fijne composities. Doet een beetje denken aan Procol Harum en vroege Genesis, maar dan met iets minder songmateriaal. Toch is zo'n epic als Try Again nog best fijn en is het zangwerk van vooral Hodgson nog best mooi. Interessant debuut dat nergens echt ergert of heel goed wordt.

Had 'm toevallig net op staan en mij viel ( weer ) op hoe goed deze plaat als geheel werkt.......

Een eenvoudig, maar mooi debuut van Supertramp. Mooie zangmelodieën van vooral Hodgson, stemmige orgelpartijen van Davies en op gitaar verder ingekleurd door Palmer. Behalve de stem van Hodgson doet het nergens denken aan de muziek waar Supertramp later beroemd mee werd, want geen saxofoon en nauwelijks (elektrische) piano. Er wordt vooral meer ontspannen gemusiceerd en de sound is minder gepolijst dan later.

mijn eerste album en kennismaking via mijn toenmalige buurman was Crime....en dat was direct hun beste album!

Die elektriese piano was over het algemeen het domein van Hodgson die op deze plaat nog basgitaar speelt ......... John Anthony H. speelde nog bij Alan Bown natuurluk

Het debuut van Supertramp is niet onaardig maar nog wat onevenwichtig en deze band is nog duidelijk zoek naar een eigen stijl, het klinkt soms als Genesis dan weer als Procol Harum. Toch staan er enkele mooie nummers tussen zoals It's a Long Road.

Ik sluit me hier heel erg aan bij mijn mede-marathonner. Het debuut van Supertramp is een fijn klinkend album dat nergens de mist in gaat, maar het is zeker niet bijzonder. Het geluid is heel kaal en daarom snap ik ook heel goed waarom veel mensen vinden dat de band hier nog zoekende is. Zelf vraag ik me soms nog wel af of deze plaat eigenlijk wel af is. Het is soms zo kaal namelijk. Try Again is inderdaad erg mooi, al neemt dat niet weg dat met deze koers het verhaal van Supertramp als een nachtkaars uitgegaan was.