Wildlife
In mijn buurt beginnen de eerste sneeuwvlokjes te vallen, en begint de temperatuur langzaam maar zeker naar de O°C te gaan. Vanochtend ging ik om boodschappen, zeker een uurtje stappen heen en weer (ligt eerder aan m'n tempo dan aan de afstand), normaal ga ik met de bus. Maar ik kreeg het idee om Wildlife te beluisteren en te voet te gaan.
Het was een schitterende luisterbeurt. Terwijl sommige stukken ijs aan m'n voeten kraakten, en toch de zon in m'n ogen lichtjes scheen. Schreeuwde Jordan de gruwelijk mooie en intense teksten tegen me, alsof hij mee was.
Instrumentaal is La Dispute erg veranderd ten opzichte van hun vorige plaat. Misschien wat minder hard, en ze klinken ook een stuk volwassener en gestructureerd.
Qua songstructuur is er dan weer geen sprake want gelukkig kennen ze bij La Dispute het woord: 'refrein" niet.
Nee, Jordan schreeuwt gewoon met z'n intense en oprechte stem over vreselijke onderwerpen zoals: kanker, de dood, een schietpartij die een kind het leven kostte, het gemis van een persoon, ...
De teksten zijn bij La Dispute erg belangrijk, het zijn net kleine verhalen.
Jordan leeft zich altijd zo goed in, in z'n personage. En wanneer hij als verteller optreedt dan doet hij dat meestal met z'n geweldige Spoken-Word.
De band onersteunt hem dan ook fantastisch van geweldige zeneuwslopende gitaarriffjes op bv. het einde van 'King Park' tot bloedmooie rustige riffjes zoals de intro riff van: 'Safer in the Forest / Love Song for Poor Michigan'.
De bass geeft de songs meestal een geweldig tempo, en bij de drums is iedere slag perfect en merk je dat er over iedere beweging is nagedacht. En toch klinkt het niet geforceerd.
Favorieten: eigenlijk zowat alle songs. Maar om het toch nog wat 'kort' te houden bespreek ik alleen mijn grootste favorieten.
King Park: King Park heeft waarschijnlijk m'n favoriete tekst ooit. De aangrijpende tekst over een man die schoot op het verkeerde slachtoffer namelijk een kind.
De moordenaar vlucht, maar later staan er voor zijn hotelkamer agenten. Die snijdende riff en de tekst maken de spanning om te snijden, Jordan leeft zich dan ook nog perfect in als de moordenaar met dit prachtige stuk:
“Can I still get into heaven if I kill myself?
Can I still get into heaven if I kill myself?
Can I ever be forgiven cuz I killed that kid?
It was an accident I swear it wasn’t meant for him!"
De tweede keer toen ik aan het meelezen was met de teksten, was ik gespannen aan het lezen, tot Jordan met de (anti) climax komt:
I left the hotel behind, don’t want to know how it ends.
Instrumentaal zijn vooral de geweldige tempowisselingen opvallend. Erg sterk gitaarwerk ook.
Safer in the Forest / Love Song for Poor Michigan instrumentaal is dit na King Park misschien wel m'n favoriet. De beginriff is misschien wel één van mijn favorieten ooit.
De tekst is ook weer echt prachtig, deze keer doet Jordan het rustig aan. Tenminste in het eerste deel, in het tweede deel gaan zowel band als Jordan los. Dit stukje tekst vind ik ook echt prachtig:
I’ve been watching a slow thaw come around.
I’ve been waiting in the cold and hazy blue.
I’ve been driving alone out to the edge of town.
I’ve been thinking too much of you.
I See Everything: zowel instrumentaal als vocaal en tekstueel erg zwaar. Het nummer gaat over een jongen van 7, die sterft aan kanker. Het nummer beschrijft de laatste paar maanden van de jongen en hoe het alleen maar slechter en slechter met hem blijft gaan.
Mooi en ontroerend stukje tekst:
October 14: He feels tired all the time.
November 30: At the hospital again. It feels like home when we’re here.
December 8: He’s getting worse.
January 19: We buried our son today, our youngest child,
A Broken Jar: nu vraag je je misschien af waarom dit korte nummertje?
Omat het zo afwijkt van de rest. Het is het laatste nummer waarin Jordan een brief schrijft. De tekst mag er zeker ook weer zijn:
Now I am throwing all the shards away,
discarding every fragment, and fumbling uncertain towards a Curtain call
that no one wants to happen,
that no ones going to clap for at all, but that still has to be.
Dat riffje is ook weer erg mooi. Maar het mooiste moment van de song zijn die laatste 20 seconden. De drums vallen prachtig in, maar zijn jammer genoeg al weer vlug weg.
Ik zie dat ik al een redelijke lap tekst bij elkaar heb getypt. Maar eigenlijk zou ik nog een tijdje kunnen doorgaan over deze fantastische plaat. Maar ik hou het hier bij, ik ben al blij als er nu een paar mensen hem gaan lezen.
Dan rest mij eigenlijk nog 1 laatste vraag is hij beter dan vorige plaat? Een vraag waar ik zelf nog niet echt uit ben. Maar als ik eruit ben laat ik het weten.