John Wetton - Raised in Captivity (2011)

Ben weer zeer benieuwd naar dit plaatje. Ik zie grote namen die de verwachtingen hoog doen spannen.

Indrukwekkende namen en onze eigen Anneke .

Maar eens luisteren

Weinig vernieuwends, ik denk niet dat ik deze weer draai.
3*

Vertel er eens wat over Henk? Is het Asia, Wetton solo of Wetton/Downes stijl? En wat voegen al die progiconen toe?

Beetje UK en ook wel wat commerciele deuntjes. Heb pas 1 x gedraaid.

Ok, zo te horen dan toch de moeite waard denk ik. Ik ga m toch maar ff scoren.

je hebt mail

Getipt door Bluebird....

Hier een paar flardjes te beluisteren.

Frontiers

En hier de parel met Anneke:

YouTube - JOHN WETTON mighty rivers featuring Anneke Van Giersbergen

Ben altijd een beetje bang voor een plaat van een vrij grote naam in samenwerking met evenzo en wellicht nog grotere namen, kan finaal verkeerd uitpakken

In dit geval denk ik dat heer Wetton wel zon beetje wet waarie mee bezig is, dus ik ga hem een kans geven

Het nummer met van Giersbergen vind ik iig 3 x niks, erg hoog yomanda gehalte - maar dat is maar 1 nummer en is er nog hoop voor 9 andere toppers

Nu ben ik het best wel vaak met die Malle eens maar nu eens een keer niet!

Wat een belediging voor Jomanda...

YouTube - Jomanda het medium zingt 'Song of Light'

waaaaahahaha

sorry ik herzie mijn mening, de vergelijking met yomanda is te grof voor woorden, niets is te vergelijken met die verschrikkelijke yomanda en das maar goed ook

Rockt stevig en lekker die plaat, Beetje rechttoe rechtaan maar smaakvolle en herkenbare fraaie solo's van de ingehuurde stergitaristen, je hoort meteen wie er aan de snaren plukt. Wetton zet toch weer eens ouderwets de sokken er in en dat kan hij nog altijd. Vanaf track 7 kakt het een weinig in maar blijft toch nog zeer genietbaar. Gelukkig maar dat Jomanda er toch nog een happy end aan gebreid heeft.

De invloed van Billy Sherwood is wel erg groot op dit album. De bijdragen van de 'grote' namen zijn aardig, die van Anneke van Giersbergen erg mooi. Een matig album, zeker in vergelijking met "Battle Lines" dat nog steeds veruit zijn beste is!

Ik vind het juist wel een redelijk sterk album, nu eens wat minder zoetsappig dan het terrein waar meneer Wetton zich de afgelopen jaren op begeven heeft en het klinkt allemaal behoorlijk energiek en gedreven. Uiteraard blijft Battle Lines idd een van, zo niet zijn mooiste.

Na Asia (Omega, Phoenix) en de 3 Icon's met Downes die voor mij fantastisch zijn werd het tijd om deze nieuwe van John Wetton te gaan luisteren. Hoge verwachting gezien de medewerking van een scala aan rasartiesten en daarom lag de lat voor mij erg hoog en.... Tsja het valt mij erg tegen zeker t.o.v. eerder genoemde albums. Zelf hou ik van stevige rock, maar bij John Wetton geef ik de voorkeur aan zoals Bluebird het noemt de "zoetsappig nummers van de laatste jaren ".
Nu heb ik dit album een aantal keren gedraaid en als laatst eens van eind tot begin geluisterd. Dit bleek een verbetering voor mij. Als je dan met het laatste nummer begint en dan terug gaat naar nummer 1, dan is het voor mij nog redelijk. Zelf ben ik ook een Uriah Heep en Deep Purple fan, maar de nummers met Steve Morse en Mick Box kunnen mij echt niet bekoren. Hopelijk komt er ook een nieuw Asia album in de lijn van Omega.
Battle Lines ken ik niet en gezien de positieve meningen hierover ga ik de komende tijd die eens trachten te scoren.

Inderdaad en dat maakt het ook gelijk tot een matig album daarmee. De beste man heeft een paar leuke dingen gedaan zoals o.a. de eerste World Trade plaat maar het merendeel waar hij zijn hand in heeft vind ik toch vaak heel erg tegen vallen. Ook hier heeft hij zowel productioneel als songtechnisch te veel in de melk te brokkelen gehad en dat maakt de kwaliteit er niet beter. Jammer voor John Wetton want die man is qua muzikaal kunnen toch wel met een goede comeback bezig. Hij zingt er sterk weer tegenwoordig en het basspelen gaat hem ook nog goed af.

Dat is op deze plaat dan ook zeker te horen wat mij betreft. Verder zal het gewoon een kwestie van smaak zijn. In ieder geval hebben we wel weer met een kwaliteitsprodukt te maken waar Wetton zelf de producer voor heeft uitgekozen. In die zin blijft het dan toch wel degelijk een Wetton album dat nu toch eens geen Asiakloon of Downesprodukt blijkt te zijn.

John Wetton's beste soloplaat in mijn ogen. Dat komt vooral omdat het wat steviger is dan al zn vorige solo werken. Die zijn naar mijn smaak te licht/zoet. En zoals hierboven al werd aangegeven is de invloed van Billy Sherwood best groot . Hr Sherwood is groot geworden met de progressieve rockband World Trade en daar hoor je de lange uitgesponnen achtergrond vocalen en oeverloos repeterende refreinen wat bijna leidt tot ware mantra's. En dat hoor je in Wetton's tracks diverse malen ook terug (Goodbye Elsinore, Human Gondition en New Star Rising). Daarnaast zijn er fijne gastbijdragen van bv Steve morse en Steve Hackett (gitaar) en ook zn Asia maatje Geoff Downes mag zijn kunsten vertonen op de keyboard.
Het songmateriaal is vrij wisselend van kracht. Lost For Words rocked nog het meest, Goodbye Elsinore kent een mooie opbouw en is aanstekelend. Steffi's Ring is rustiek en sfeervol en Don't Misunderstand Me kent sterke teksten en melodie. Daarentegen doen The Last Night Of My Life, We Stay Togheter en New Star Rising mij niet zoveel.... Echt heel bijzonder is het allemaal niet en er zou dan ook geen rede zijn om het regelmatig uit de kast te trekken. Ware het niet dat er 1 prachtige zeer bijzondere track op staat!
Ik heb het over het afsluitende Mighty Rivers en dan heus niet omdat Anneke haar mooie krachtige bijdrage levert.
Dit nummer is er eentje van de buitencategorie! Prachtig opgebouwd waarbij de stemmen van John en Anneke op bijzondere wijze van twee-stemmig uit elkaar lopen en weer bij elkaar vallen. Met strijkorkest en blazers van subtiel tot licht bomastisch. Zeer, zeer mooi gedaan. Zo jammer dat het niet terug te vinden is op spotify.......