Het is redelijk dramatisch wat Rod Stewart hier laat horen.
De jaren '80 zijn een zwarte bladzijde in zijn muzikale geschiedenis.
Met wat kleine uitzonderingen. Ik kan er alles bij elkaar een cd-tje van branden van 45 minuten. Voor dit album is dan alleen Every beat of my heart afgevaardigd.
De kritiek inzake het jaren '80 decennium gaat over ongeïnspireerd, gemakzuchtig, foute keuzes, slechte composities, slechte uitvoeringen, zelfgenoegzaam, misplaatste trendvolging en stuurloosheid.
De eis jaarlijks met een album te komen eist zijn tol. De spoeling wordt steeds dunner.
Omdat elk album wel weer altijd een hit herbergde, en de albums als zodanig daardoor altijd nog goed verkochten, lijkt de teneur nog mee te vallen. Stewart voelde het gemis aan richting dan ook niet direct in zijn portemonnee.
En zijn live acts bleven altijd geweldig.
In de jaren '90 krabbelde hij voor mij weer op. De jaren '00 staan in het kader van de fel bekritiseerde albums rond The Great American Songbook en hebben weinig met Stewarts carrière van de jaren '60 en '70 uit te staan. Hooguit dan misschien zijn roots.
Vanaf de jaren '10 kan alles dan weer probleemloos worden aangeschaft, zelfs zijn Kerstalbum.