The Story Of Tim Buckley.
Eigenlijk kende ik de naam oppervlakkig. Via zoon Jeff eigenlijk geinteresseerd geraakt in deze man.
Tim werd maar 28 jaar, kende dus een relatief korte loopbaan. Echt helemaal doorgebroken op grote schaal is hem nooit gelukt.
Het zal met de eigenzinnig en wispelturigheid van zijn werk te maken hebben gehad.
Begonnen als een folkzanger die ingetogen fraaie liedjes schreef , maar dit per album ombouwde naar een stijl die niet erg voor de hand lag.
Buckley stoeide met avant garde, een soort free jazz, zelfs funk en rock, en moeilijk te doorgronden zweverige kunststukjes die verbazend goed inelkaar steken.
Met als ultieme wapen die stem. Helder, hoog, laag, en onmogelijke octaven. Buckley kon het allemaal.
Van de periode 1966 t/m 1974 (hij stierf in Juni 1975 aan een overdosis) is deze dubbelcd een bloemlezing.
Vaak fraaie songs, uigebalanceerd, in het begin vaak wat orchestraler, acoustisch en later de volkomen onvoorspelbaarheid in de liedjes, die soms makkelijk tot de 10 minuten klokte.
Zijn avant garde kant pakt mij nog niet echt. Een song als Come Here Woman bijvoorbeeld vind ik tamelijk zwaar op de hand.
Hij raakt mij voornamelijk met de ingetogenheid, de gemeende emotie.
Een song als Cafe bijvoorbeeld heeft een beklemmende schoonheid.
Het is een hele zit deze compilatie en het vergt denk ik wat tijd om alles door te laten dringen.
Maar Buckley was een ongekend talent en het meeste van de 33 songs bevalt vrij goed.
Juist de afwisseling en de drang naar het experiment was een heel sterk punt van de betreurde Amerikaan.
Jeff had het niet van een vreemde.
Voorlopig een vette 4 met een mogelijke verhoging in de toekomst, en wellicht een voorbode tot aanschaf reguliere albums. Ik heb ondertussen de stemmen en stukjes doorgenomen.