BrotherJohn
Het album gaat van start met een nummer die me aan Audiotransparent ten tijde van Nevland doet denken. "Slowcore" met allerlei gitaargetokkel en een voorzichtig gekriebel van andere instrumenten, begeleid door melodieuze gitaarakkoorden en afgemaakt door de desolate stem van Tony Dekker zelf. Warme pianoklanken zetten voort in Let's Trade Skins, waarin het uitkijken is naar de dialoog tussen banjo en steel guitar tijdens de solo aan het eind, een ware opleving waarna Tony rustig in mineurstemming zijn kwetsbare opstelling een vervolg geeft. Het derde nummer dan, When It Flows, doet me denken aan R.E.M.'s songwriting op Automatic for the People. Geen plagiaat hoor, meer een toevallige benadering. Het tempo, de zanglijnen, de oerdegelijke band, de zelfreflectie, en de gevoelige snaar rakend. Various Stages zet die trend voort, om er daarna weer goed voor te gaan zitten: Bodies and Minds. Een bijna perfect nummer. Het refreintje is niet zo speciaal, maar de aanloop er naar toe is geweldig, je voelt de gitaar- en basgeluiden door je buik krioelen. Voor mij de climaxen in het nummer, ondanks de onhoudbare drang van het "don't wanna you wanna". To Leave It Behind is het volgende hoogtepunt. Hoe met alleen de gitaar en de stem het mooiste landschap wordt geschilderd. Het blijft in je herinnering plakken als een nummer met een heel orkest op de achtergrond (zoiets als je bij Nick Drake ook kunt ervaren), maar heus, het is is echt alleen maar gitaar en zang, met hier en daar een verdwaalde steel-guitar van Sandro Perri (aka Polmo Polpo). Het trage Falling in the Sky mag een beetje slaapverwekkend zijn, ondanks dat het behalve het achtergrondkoortje weinig nieuws brengt, is het toch ook hier weer Sandro Perri die leven brengt met een solo die alles zegt met geen toon teveel. Imaginary Bars is wat mij betreft net wat té eenvoudig, de aandacht verslapt hier net als op andere plekken aan het eind van het album wat, daarom ook geen 4,5*. Saw You in the Wild trekt het even weer helemaal recht. Zo'n prachtige naakte schoonheid in de tekst, en zo natuurlijk en warm gespeeld, prachtig gezongen. I Could Be Nothing is zo'n nummer dat live waarschijnlijk veel mooier is... hier op het album komt het niet helemaal uit zijn schulpje. Gek eigenlijk dat ik het laatste nummer amper ken, hoewel ik het album toch wel tientallen malen heb geluisterd, niet in zijn geheel dus.
Bodies & Minds is toegankelijker dan zijn voorganger, en ingetogener dan zijn opvolger. Bodies & Minds klinkt op momenten zelfs wat stijfjes, stoffig en gedateerd, vat het samen als een 'oud belegen' plaat. Maar dat komt de smaak zeker ten goede. Ik kijk uit naar het nieuwe album en het aangekondigde optreden in Vera over enkele maanden.