Het eerste album van Andrew Gold dat ik in zijn geheel hoorde, was
What's Wrong with this Picture? en dit viel me nogal tegen. Als je namelijk in die mooie zomer van 1977 kennismaakte met
Lonely Boy (eind juni - begin juli twee weken #27 in de Nationale Hitparade) verwacht je bijvoorbeeld meer sterke pianothema's.
Decennia later kocht ik de elpee en werd het kind in mij weer wakker, waarna mijn volwassen oren ten volle begrepen hóé knáp de gitaarsolo van studiomuzikant Waddy Wachtel is (de hoes vermeldt slechts zijn voornaam, leve internet!). Hij staat in mijn gitaarsolo top 100 en is een veelzeggend voorbeeld van het met relatief weinig noten héél veel zeggen. Oftewel het omgekeerde van wat de doorsnee shredder doet.
Leuk om te zien is de
videoclip, die echter een livemix bevat met bovendien een andere gitarist.
Maar verder is het niveau van de liedjes lager dan op het debuut. Dat geldt niet voor opener
Hope you Feel Good en afsluiter
One of Them Is Me. Daarmee tel ik dus drie nummers boven de middelmaat, waarvan eentje in mijn genen zit. De cover van
Do Wa Diddy, oorspronkelijk (1963) van de mij onbekende The Exciters en bekender van Manfred Mann, is echter leuk voor een fan van Dolly Dots (die het dan ook hebben gecoverd). Ik word er strontchagrijnig van. Ook mislukt: het overflauwe countryachtige
Learning the Game: beduidend minder dan de nummers in die stijl op het debuut.
De rest is nergens onaardig, maar beklijft nauwelijks. Zoals
Stay : door sommigen verfoeid, terwijl ik deze cover goed bij de rest vind passen. Een oudje (1960) van r&b-groep Maurice Williams & The Zodiacs.
Desondanks heb ik een tweetal positieve slotnoten. Wel pakkend is de hoes, met de link bij
het bericht hierboven kunt u zien wat het antwoord is op de albumtitel
What's Wrong with this Picture?
Eveneens plezant is de droogkomische tekst van Gold
op de binnenhoes, die van woordgrappen en absurde wendingen aan elkaar hangt. Heerlijk!
Linda Ronstadt deed net als op het debuut enige achtergrondzang en in tegenstelling tot wat
Fedde schrijft, heb ik begrepen dat de hitsingle niet over Gold ging, maar dat dit misverstand ontstond omdat enkele biografische gegevens in de tekst (geboortedata, oudste in gezin, zijn eerste zus) wel degelijk kloppen. Het fatalistische verhaal is echter
uit de duim gezogen, aldus Gold in interviews. Voer voor biografen en psychologen.
Met twee coverliedjes vermoed ik dat Gold in tijdnood zat bij het opnemen van dit album. Bij veel artiesten is het tweede album minder dan het debuut, omdat daarvoor de afvallers werden gebruikt. Morgen begin ik aan opvolger
All This and Heaven Too, ik wed dat die als geheel beter is.