menu

Andrew Gold - What's Wrong with This Picture? (1976)

mijn stem
3,48 (30)
30 stemmen

Verenigde Staten
Pop
Label: Asylum

  1. Hope You Feel Good (4:49)
  2. Passing Thing (4:09)
  3. Do Wah Diddy (2:51)
  4. Learning the Game (4:09)
  5. Angel Woman (1:38)
  6. Must Be Crazy (4:12)
  7. Lonely Boy (4:27)
  8. Firefly (3:22)
  9. Stay (4:46)
  10. Go Back Home Again (3:12)
  11. One of Them Is Me (3:59)
  12. Lonely Boy [Original Version] * (4:24)
  13. Firefly [Early Unfinished Version] * (3:14)
  14. Gorilla Jam * (1:22)
  15. Feel It * (4:22)
  16. Hope You Feel Good [Live] * (4:45)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 41:34 (59:41)
zoeken in:
avatar van musicfriek
Ken dit album niet, maar het nummer Lonely Boy wel. Wat een ongelooflijke superplaat!!

avatar van Jester
Lonely Boy is het perfecte pop-nummer, zal toch eens kijken of er dit materiaal nog ergens te vinden is.

EVANSHEWSON
Lonely Boy is gewoon topperdetop, de rest ken ik helaas niet.

Pieter Paal
Ik vind de covers van 'Do wah diddy diddy' en 'Stay' erg tegenvallen. Het korte 'Angel woman' gaat wel. 'Go back home again' komt bij mij over als een vullertje. Nee, helaas springt alleen 'Lonely boy' er echt uit.

4,5
Nog maar een paar weken overleden en toch zo weinig aandacht en waardering voor deze singer/songwriter. Doodzonde. Waarschijnlijk was driekwart van de MuMers niet eens geboren. Maar Andrew Gold was in de jaren 70 en een beetje in de jaren 80 geliefd. Later erg goed in de groep Bryndle (die helaas in Europa nooit doorbrak) en daarna in de groep Wax. Hier in Europa is het eigenlijk gebleven bij wat hitsingles, zoals Thank You For Being A Friend, Lonely Boy en wat ander hitjes.
Maar ik zou eenieder toch eens aanraden zijn lp's te beluisteren, want zijn écht ijzersterk en erg mooi. Dit album was misschien niet zijn allerbeste, maar voor mij toch een 4.5*. Als je Learning the Game en Angel Woman hebt gehoord ga je deze zanger, helaas postuum, toch eren. Iets wat ik in de 70er jaren al deed.

avatar van Simon Smith
3,0
Simon Smith (crew)
En ook aardig is de hoes. Kijk maar eens goed wat er mis is met het plaatje .
Toegegeven, dan is een elpee toch handiger...

Ozric Spacefolk
Lonely Boy is inderdaad een belachelijk sterke song. Knappe stem heeft Andrew ook. De rest van de plaat kan me niet zo enorm boeien.

Ozric Spacefolk
Simon Smith schreef:
En ook aardig is de hoes. Kijk maar eens goed wat er mis is met het plaatje .
Toegegeven, dan is een elpee toch handiger...


De gitaar zit in de telefoon ingeplugd?

Fedde
Dat zie ik zo niet. Telefoons hadden nog een draad in de jaren '70, herinner ik me.
Wat echt helemaal mis is in het plaatje zijn de gordijntjes. Die wapperen bij het dichte raam. Gek hoor.
De plaat, en nu bedoel ik de grammofoonplaat, is wel helemaal goed en niet alleen Lonely Boy.

Ik ga me de komende weken eens wat meer verdiepen in de man. Interessante figuur. Stond met één been in 10CC.

Ozric Spacefolk
Fedde schreef:
Dat zie ik zo niet. Telefoons hadden een nog een draad in de jaren '70, herinner ik me.
Wat echt helemaal mis is in het plaatje zijn de gordijntjes. Die wapperen bij het dichte raam. Gek hoor.
De plaat, en nu bedoel ik de grammofoonplaat, is wel helemaal goed en niet alleen Lonely Boy.

Ik ga me de komende weken eens wat meer verdiepen in de man. Interessante figuur. Stond met één been in 10CC.


hahahaha, ik vond dit (lang leve internet)....
Er zijn meer dan 30 verkeerde dingen...
http://www.classroomtools.com/wronglst.htm

Fedde
Die ene kostte me al moeite. Toch nog maar eens de elpeehoes proberen te vinden.
Tijd voor een bril ...

Ozric Spacefolk
Ik zie trouwens wel dat er witte wijn in de fles zit en rode wijn in het glas.
Dat viel me wel op, en al die andere dingetjes.... tja, het bezit van een lp-hoes zou helpen.
Doet je toch terug verlangen naar de lp-tijd

Fedde
Dit tweede album van Andrew Gold is al een stukje beter en kleurrijker, wat niet wil zeggen dat alles even goed te verteren is. Wat is er mis met dit plaatje? Ik zou zeggen: de cover van Do Wah Diddy en Stay. Goed gezongen en ingekleurd, maar wel erg cheesy.

Maar, daar valt best mee te leven omdat de rest van het album ruimschoots compenseert wat we hier tekort komen. De afsluitende tracks Go Back Home Again en One of Them Is Me zijn bijvoorbeeld zeer de moeite waard.

Prijsnummer op het album, en dat steekt er toch wel bovenuit, is de hitsingle Lonely Boy. Beetje stukgedraaid radioplaatje en één van de meest toonaangevende popsongs van de seventies. Qua bombast en emotie wel te vergelijken met Music van John Miles, ook uit '76. Prachtig is de gitaarsolo.
Het nummer beschrijft de pijn van een jongetje, geboren in de zomer van '51, dat opgroeit in een veilig beschermd klimaat, misschien wat overbezorgde ouders, en als hij in '53 een zusje krijgt daarop wat vreemd reageert:

"Well he ran down the hall and he cried
Oh how could his parents have lied
When they said he was an only son
He thought he was the only one ..."

Oh, what a lonely boy. Natuurlijk gaat het hier over Andrew Gold zelf, al heeft hij zich daarover nooit uitgelaten. Voer voor psychologen. Beide ouders waren beroemde artiesten in de wereld van film en musical. Andrew heeft zich op één of andere manier verlaten gevoeld. En dat kwam hier naar buiten. Maar het heeft hem misschien wel gevormd. Op zoek naar erkenning.

Geniaal is de hoes natuurlijk. Grappenmaker.

avatar van Karma_To_Burn
4,5
Ooit gaf ik een 3,5 maar aangezien ik dit album in een aantal jaar zo vaak heb gedraaid en het als maar beter en fijner begint te worden ga ik "gewoon" eventjes een sterretje omhoog. Zelfs de cover van Manfred Man is heerlijk, respectvol maar tegelijkertijd totaal op een passende manier voor dit album gebracht. Ja, dit is genieten hoor!

4,5
Niets teveel gezegd, ga er helemaal in mee

avatar van RonaldjK
2,5
Het eerste album van Andrew Gold dat ik in zijn geheel hoorde, was What's Wrong with this Picture? en dit viel me nogal tegen. Als je namelijk in die mooie zomer van 1977 kennismaakte met Lonely Boy (eind juni - begin juli twee weken #27 in de Nationale Hitparade) verwacht je bijvoorbeeld meer sterke pianothema's.
Decennia later kocht ik de elpee en werd het kind in mij weer wakker, waarna mijn volwassen oren ten volle begrepen hóé knáp de gitaarsolo van studiomuzikant Waddy Wachtel is (de hoes vermeldt slechts zijn voornaam, leve internet!). Hij staat in mijn gitaarsolo top 100 en is een veelzeggend voorbeeld van het met relatief weinig noten héél veel zeggen. Oftewel het omgekeerde van wat de doorsnee shredder doet.
Leuk om te zien is de videoclip, die echter een livemix bevat met bovendien een andere gitarist.

Maar verder is het niveau van de liedjes lager dan op het debuut. Dat geldt niet voor opener Hope you Feel Good en afsluiter One of Them Is Me. Daarmee tel ik dus drie nummers boven de middelmaat, waarvan eentje in mijn genen zit. De cover van Do Wa Diddy, oorspronkelijk (1963) van de mij onbekende The Exciters en bekender van Manfred Mann, is echter leuk voor een fan van Dolly Dots (die het dan ook hebben gecoverd). Ik word er strontchagrijnig van. Ook mislukt: het overflauwe countryachtige Learning the Game: beduidend minder dan de nummers in die stijl op het debuut.
De rest is nergens onaardig, maar beklijft nauwelijks. Zoals Stay : door sommigen verfoeid, terwijl ik deze cover goed bij de rest vind passen. Een oudje (1960) van r&b-groep Maurice Williams & The Zodiacs.

Desondanks heb ik een tweetal positieve slotnoten. Wel pakkend is de hoes, met de link bij het bericht hierboven kunt u zien wat het antwoord is op de albumtitel What's Wrong with this Picture?
Eveneens plezant is de droogkomische tekst van Gold op de binnenhoes, die van woordgrappen en absurde wendingen aan elkaar hangt. Heerlijk!

Linda Ronstadt deed net als op het debuut enige achtergrondzang en in tegenstelling tot wat Fedde schrijft, heb ik begrepen dat de hitsingle niet over Gold ging, maar dat dit misverstand ontstond omdat enkele biografische gegevens in de tekst (geboortedata, oudste in gezin, zijn eerste zus) wel degelijk kloppen. Het fatalistische verhaal is echter uit de duim gezogen, aldus Gold in interviews. Voer voor biografen en psychologen.

Met twee coverliedjes vermoed ik dat Gold in tijdnood zat bij het opnemen van dit album. Bij veel artiesten is het tweede album minder dan het debuut, omdat daarvoor de afvallers werden gebruikt. Morgen begin ik aan opvolger All This and Heaven Too, ik wed dat die als geheel beter is.

avatar van gaucho
3,5
Nou, een plaat waarop de fan-tas-tische hitsingle Lonely boy staat (kleine hit in NL, maar top 10 in de VS) is bij mij sowieso goed voor een voldoende. Maar ik kan me wel vinden in je verdere beoordeling. Want als geheel valt dit album wel enigszins tegen, al is dat bijna overmijdelijk, gezien het torenhoge peil van dat ene nummer. Die gitaarsolo - ik was even vergeten van wie die ook al weer was, dank voor het ophalen van de herinnering - is inderdaad van wereldklasse.

Andrew Gold is een multitalent (hij speelde zijn debuutalbum vrijwel in zijn eentje vol), maar dat komt er op zijn platen nooit helemaal uit. Ik heb zijn eerste drie LP's en op elke plaat staan wel een paar liedjes van grote klasse (op zijn debuut bijvoorbeeld het prachtige Ten years behind me), maar ook wel enkele zeperds.
Hier zijn dat inderdaad de covers. Ik heb geen last van de Dolly Dots-associatie, al weet ik dat ze Do wah diddy ook hebben opgenomen. Ik ken het nummer voornamelijk in de versie van Manfred Mann, wiens uitvoeruing ik wel acceptabel vind. Die van Andrew Gold gaat ook wel, al had het wat mij betreft niet nodig geweest.
Dat geldt in principe ook voor Stay, al kun je daar nog als verzachtende omstandigheid aanvoeren dat hij het nummer een paar maanden eerder uitbracht dan Jackson Browne, die er uiteindelijk zelfs een Amerikaanse hit aan overhield. Ik vind Browne's versie overigens beter.

Learning the game is ook bij mij de derde tegenvaller. Die steekt nogal bleekjes af bij de rest van het album, en ook bij de country-achtige nummers op het debuut. Uiteindelijk vind ik het (te) korte Angel woman samen met de twee slotnummers nog de mooiste tracks. Die komen iets boven de middelmaat uit, de rest is vooral dat: middelmaat, hoewel zeer competent uitgevoerd door geroutineerde studiomusici.

Leuk is natuurlijk de hoes met die 32 zoekplaatjes. Met name daarvoor moet je de LP-versie van dit album bezitten. Zoals gezegd: per saldo heeft Andrew Gold best een flink stel mooie nummers opgenomen. Die staan wat mij betreft voor het overgrote deel op de verzamel-CD die ik van hem heb. In combinatie met de drie LP's heb ik daar wel voldoende aan. Naast zijn werk met 10cc en Wax, maar dat is weer een ander verhaal...

En ja, zijn volgende plaat is inderdaad beter

Gast
geplaatst: vandaag om 17:47 uur

geplaatst: vandaag om 17:47 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.