Iron Maiden - Somewhere in Time (1986)

Inderdaad een mooie vangst, Darkzone. Hier in de kringloopwinkel hebben lp's ook een vaste prijs. Of dat nu "Alle 13 Goed!" is of een gegeerd metal album, maakt niet uit.

Uiteraard En meteen prachtig nieuwe muziek leren kennen (Accept, Saxon, Yngwie Malmsteen).

Zijn prima bands dus kan ik me voorstellen. Gaaf!

Haha, hier ook. Ik heb ooit eens een aantal Zappa's (vaak ook nog dubbelaars) uit de bakken gevist, die braaf naast platen van BZN stonden, maar dat is alweer lang geleden. Tot een jaar of tien terug scoorde ik daar ook wel eens leuke vangsten, maar nu iedereen weet dat LP's geld waard zijn (er zit hier in de regio ook een kringloopwinkel die er schandalige bedragen voor vraagt), gebeurt dat vrijwel nooit meer.
Die vangst van Darkzone is inderdaad wel de jackpot, zeg. Kwestie van op het juiste moment binnenstappen wanneer iemand net z'n metal-collectie van de hand heeft gedaan (maar waarom zou je dat doen?)

Ik was zelf enkele jaren geleden zo blij als een kind toen ik bij mijn plaatselijke Plato-vestiging een groot aantal Maiden-LP's uit de jaren tachtig in nieuwstaat voor tien euro 't stuk tegenkwam. Ik vind sowieso dat Maiden het beste klinkt op de oorspronkelijke vinyl-albums uit de jaren tachtig. Ik heb ook CD-versies, en hoewel ik ook albums ken die beter klinken op dat medium, moet je bij Maiden toch echt voor de LP's gaan. En niet alleen vanwege de prachtige hoezen...

Met dat laatste kan het alleen maar eens zijn. De oorspronkelijke Maiden lp releases, mits in goede tot zeer goede staat, klinken het best.

Hangt er wel van af welke cd speler en welke platendraaier je gebruikt. Dit album duurt meer dan 50 minuten. Eigenlijk te lang voor op een lp. Maar alleen voor de hoezen moet je natuurlijk zeker ook de lp's hebben.

Klopt! Maar die vlieger gaat min of meer altijd op toch?

Daarom hecht ik weinig waarde aan zulke stellingen. Ik hecht veel belang aan een degelijk geluid maar zolang het geluid degelijk is ga ik niet snel zitten vergelijken. Ik heb van Somewhere in Time vijf verschillende persingen. Drie op cd en twee op lp. Klinken allemaal prima op mijn installatie.

Ik heb een vinyl re-release uit 2014 (zo uit mijn hoofd) en die klinkt eerlijk gezegd nergens naar: dof en soms zelfs vervormd/vals. Geperst op basis van de originele master-tapes, nou, zal allemaal wel... Maar ja, zelfs dan is het een topalbum. En de hoes op volledige grootte, daar ging het me eigenlijk om: wat een hoop details en verwijzingen zitten daarin verwerkt!

Ik heb ze net toch eens naast elkaar vergeleken. Met de oude cd (UK print) en de lp (printed in Holland) uit '86 gaat dat makkelijk want die hebben hetzelfde volume. Samen beginnen afspelen en dan regelmatig switchen. Mijn platendraaier is een Project Debut en cd-speler een Marantz CD6006. Beide zitten ongeveer in dezelfde prijsklasse.

Veel verschil is er niet. Ik zou kunnen zeggen dat de lp iets 'warmer' en 'aangenamer' klinkt maar een minder gedetailleerd stereobeeld heeft.

De enhanced, reissue, remastered cd dan. Die is veel luider dus switchen heeft geen zin. Gewoon het album draaien dan maar. Mijn gevoel is al snel: zo moet het klinken. Warmte, dynamiek, detail, het is allemaal perfect.

Wasted Years was denk ik het eerste nummer dat ik van Maiden hoorde en ondanks dat ik dit nummer te vaak heb gehoord vind ik het nog steeds een geweldig nummer. Toch is het op Somewhere In Time één van de mindere nummers wat mij betreft. Geen diskwalificatie van het nummer dus, maar een indicatie van het niveau van de overige nummers.

Favoriet zijn de epische nummers Caught Somewhere In Time, Heaven Can Wait en Alexander The Great. The Loneliness hoort daar wellicht ook bij, maar sommige delen van het nummer vindt ik teveel 'gezocht', zoals de solosectie. Prijs voor de beste riff van het album gaat naar Stranger In A Strange Land, sowieso een sterk nummer waarvan de opbouw helemaal 'klopt'. Déjà Vu is voor mijn gevoel een beetje een vreemde eend in de bijt. Het heeft een iets andere sfeer dan de rest van het album. Wel een geweldig nummer overigens.

Score: 93/100

1. Number Of The Beast
2. Powerslave
3. Killers
4. Somewhere In Time
5. Piece Of Mind
6. Iron Maiden

Ik was de jaren hiervoor al getriggerd geweest door Hard Rock en Metal, maar liet het nooit echt toe. Deze elpee heeft misschien wel de beslissende klap gegeven. "De" single was denk ik toch gewoon de hoofdschuldige in eerste instantie. En nog steeds denk ik "Wat een fantastische plaat is dit toch"!
"Wasted Years" is voor mij toch na, of met "Flight Of Icarus", de beste single die ze hebben uitgebracht. Poep commercieel zal best, maar er valt muzikaal veel te genieten, staat als een huis.
De opener, het titelnummer, moest ik echt aan wennen, nu is het een absolute favoriet geworden samen met de afsluiter, het epische "Alexander The Great". De laatste met melodieuze solo's die maar op je afgevuurd blijven worden, hoog Schenker gehalte ook daarin terug te horen.
"Sea of Madness" is nog zo'n favoriet, twee gezichten heeft dat nummer voor mij, ontoegankelijk en tegelijk heel toegankelijk door het fantastische refrein! Het enige minpunt op de elpee volgt hierna: "Heaven Can Wait". Muzikaal vind ik het al niet het meest sterke nummer, maar an sich best te verteren... maar dat vreselijke whohohoo gedeelte is een afknapper zoals ik zelden heb beleefd bij Maiden.
Het hyper klinkende "The Loneliness Of The Long Distance Runner" is een nieuw hoogtepunt, met wederom bijna te mooie solo's, die het niveau van de afsluiter bijna matchen.
Het daarop volgende "Stranger In A Strange Land" heb ik altijd een bijna on-Maiden'achtig nummer gevonden en daarom wie weet daarom wel heel interessant, log en dreigend met zoals zo vaak een tekst geïnspireerd vanuit de literatuur. "Deja-Vu" is dan weer een nummer die ik zo af en toe nog los draai, niet in elpee verband. Heeft op één of andere manier een speciale plek bij mij. Net zoals "Sea Of Madness" eigenlijk, vormen die bijna een twee-eenheid in mijn hoofd, twee heel eigenwijze nummers die niet per se eruit springen misschien voor veel mensen, maar die de plaat wel degelijk complementeren en niet gemist hadden kunnen worden.
Wat een wereldplaat...

Een van mijn favoriete albums ooit. Met de toevoeging van gitaarsynthesizers en de aanwezigheid van twee hitsingles is Somewhere In Time een meer gestroomlijnd album dan zijn eveneens magistrale voorganger, maar er is iets aan het songmateriaal wat er voor mij voor zorgt dat het de standaard heavy metal-sfeer overstijgt. Intrigerend dan ook dat Bruce Dickinson dit keer geen schrijverscredits kreeg omdat hij eerder een uitgekledere, akoestische kant op wilde gaan. Ik ben alsnog zeer benieuwd naar wat voor songs dit waren, maar het futuristische aspect van deze grootse productie voelt voor mij perfect aan.

Opener Caught Somewhere In Time is perfect. Bruce verleidt de luisteraar als een kwaadaardige Doctor Who om mee te gaan op een reis door tijd en ruimte. Het nummer is spannend en energiek waardoor het veel meer gelaten Wasted Years een prachtig contrast oplevert. Smith levert hier een oprechte, melancholische song waarbij de teksten heel down to earth zijn in vergelijking met de fantasy, horror en geschiedenis waar de band tot dan toe vooral om bekend stond. Een track over heimwee, verlangen en bovendien een van de mooiste gitaarsolo's die Smith ooit gespeeld heeft. Sea Of Madness, ook van de hand van Smith, is voor veel mensen een van de mindere tracks, maar ik vind hem zoveel prachtige lagen hebben. De bas dondert er loodzwaar in en de lichte break is zo'n mooi contrast daar mee. Een catchy track, maar met veel subtiele muzikale lagen. Tweede hit Stranger In A Strange Land heeft een poepsimpel basintro dat zo effectief werkt. Dickinson heeft hier zijn mooiste zangpartijen en de gitaarsolo van Smith, ondersteunt met een bassolo van Steve Harris, geeft me iedere keer kippenvel.

De hits van Smith staan tegenover de meer up-tempo invloeden van Harris. Heaven Can Wait is een klassieker, een ware meezinger, waarbij Dickinson prachtig met zanglijnen goochelt tijdens 'I snatch a glimpse of the light's eternal rays'. Loneliness Of The Long Distance Runner is stressig, haastig en intens en geeft perfect de uitputting van het rennen weer. Deja-Vu is mijn minst favoriete track omdat ik zowel zang als tekst net wat minder lekker uit de verf vind komen, maar het is niet te ontkennen dat het ritmewerk wederom ijzersterk is en de gitaarsolo wederom om van te smullen is.

Alexander The Great heeft een van de mooiste soloduels tussen Smith en Murray en persoonlijk vind ik de track weinig onder doen voor Rime Of The Ancient Mariner. Het enige dat het ietsjes minder maakt, is het feit dat de tekst een opsomming van gebeurtenissen is en daardoor wat minder grijpt dan de andere epic. Maar verdomd als het intro niet spectaculair is met zijn marcherende drums en tokkelende gitaren, om daarna prachtig over te gaan in de eerste lead. Als het tempo daarna losbarst kan ik niet anders dan mee bewegen en dat refrein is zo meesterlijk machtig. De opbouw naar de solo's is uitzonderlijk proggy en als het eindelijk losbarst, is het niet anders dan genieten.

Powerslave is een beter metalalbum, Somewhere In Time heeft echter iets wat het voor mij overstijgt qua sound en gevoel. En dan is er nog dat artwork, wat een absoluut pareltje!

Tussenstand
1. Somewhere In Time
2. Powerslave
3. Killers
4. The Number Of The Beast
5. Iron Maiden
6. Piece Of Mind

De intro en outro van het Seventh Son of a Seventh Son album.

Waar ik bij Powerslave verhoogde tot 5*, hoopte ik dat ook te doen bij Somewhere in Time. Het zesde album van Maiden heeft een futuristisch sfeertje. Dat hoor je niet in alle nummers terug overigens. Caught Somewhere in Time is een weergaloze opener. Steeds verandert er iets in de opbouw, waardoor het energiek en aanstekelijk blijft. Wasted Years is een terechte single. Geweldig gitaarwerk hier. Zo simpel, maar door goed samen te spelen, klinkt het ingewikkeld. Dat vind ik wel erg mooi. Geen ego's hier. Heaven Can Wait brengt als eerste de vijf sterren in gevaar. Dat hohoho koortje hoeft van mij echt niet. The Loneliness of the Long Distance Runner weerhoudt me uiteindelijk van de verhoging. Niet slecht, maar het nummer loopt niet lekker en is niet memorabel genoeg. Stranger In A Strange Land heeft een fantastisch verhaal en wordt geweldig vertolkt. De teleurstelling was dan ook groot toen ik het boek van Heinlein vond: gortdroog en een compleet ander plot. Deja Vu haalt de grootsheid helaas niet. Alexander The Great is een fenomenale afsluiter. Qua sound zijn dit wel de beste platen van Maiden. Powerslave, SIT en SSoaSS. Terechte klassieker. Net iets te wisselvallig voor de volle mep.

Tussenstand:
1. Powerslave
2. Killers
3. The Number Of The Beast
4. Somewhere In Time
5. Iron Maiden
6. Piece Of Mind