Iron Maiden - Somewhere in Time (1986)

Eén van mijn minst beluisterde Maiden albums, ondanks dat hier toch wel vrij veel favorieten van mij opstaan (Wasted Years, Heaven Can Wait, Stranger in a Strange Land,...). Hopelijk komt daar wat verandering in nu ik een reissue van de LP heb kunnen aanschaffen (voor slechts 10 euro!).

Ik prefereer de meer rauwe, snedige Maiden van de eerste albums. Toch is dit ook grote klasse, al dreinen sommige nummers wat te veel door. Ze duren net iets te lang en hebben te weinig afwisseling in de refreintjes. Muzikaal zit het echter allemaal wel snor. En ja, die hoes he.

4*

Schitterende Maiden plaat. De band slaat een iets andere richting in, maar het is goed te horen dat de mannen niet vies zijn van een beetje progressievere invloeden. Caught Somewhere.... en Loneliness of The.... vind ik de beste nummers op deze knaller. 4,0

Echt een fantastische plaat kan ik dit (vooralsnog) niet vinden, daarvoor zitten er teveel schoonheidsfoutjes in de muziek: Sea of madness heeft een matige melodie, Heaven can wait is een beetje gewoontjes met een rare tussengeplakte brug, The loneliness of the long distance runner heeft een couplet waarin de nogal kronkelige zangmelodie niet erg fantasierijk gewoon de gitaarriffs volgt en daarnaast onder de solo's een drumpartij zit die niet altijd even spannend is, en Deja vu heeft een riff die mij wel èrg opzichtig aan die van The loneliness of the long distance runner doet denken. Als geheel is deze plaat echter meer dan de som der delen vanwege de heerlijke sound van de gitaren, de overtuiging van de zang en de professionele afwerking van de produktie, en bovendien staan er een paar absolute hoogtepunten op, zoals Wasted years (een perfect voorbeeld van hoe je een ijzersterke metal-compositie toch onweerstaanbaar poppy kunt laten klinken zonder uitverkoop te houden, met als belangrijkste troef natuurlijk een geweldige zangmelodie), Stranger in a strange land met die ongeëvenaard vette en vunzige gitaarriff die me soms warempel aan David Gilmour doet denken (en ik hoor er zelfs af en toe de gitaar van Joe Walsh op Life in the fast lane in), en natuurlijk het (in ieder geval in muzikaal opzicht) majestueuze slotnummer. Bovendien ken ik deze band onderhand goed genoeg om te weten dat er een bepaalde muzikale onderstroom in hun albums zit die je soms pas na vele malen draaien de schoonheid en de coherentie van de nummers doet inzien, dus mijn score is slechts een voorlopige.

Het eerste Iron Maiden album dat ik ooit kocht en ook nu na dertig jaar blijf ik het een goede plaat vinden. Mijn favorieten zijn de twee singles 'Wasted years' en 'Stranger in a strange land' en 'Sea of madness', al zijn de overige nummers zeker geen fillers en is 'Alexander the Great' een waardige afsluiter van deze lekkere plaat.

Klopt, maar daar stond/staat Maiden toch juist bekend om? Om die rare, onverwachte (bij eerste luisterbeurt tenminste), tempo wisselende breaks en bruggen? Zo beleefden wij het vroeger althans.

Ik ben het wel met BoyOnHeavenHill eens. Fantastische songs worden afgewisseld met wat minder spannende tracks. Daarnaast nog wat tekstuele armoe in onder andere een muzikaal wel sterk nummer als The loneliness....waar de hobby van Björn Ulvaeus wordt bezongen. Daar kon ik toen en nu nog niet zoveel mee.

Ben ik het helemaal mee eens, en voor een doorgewinterde progliefhebber als ik is er ook niet veel leukers dan te merken hoe passages die in het begin helemaal niets met elkaar te maken lijken te hebben na verloop van tijd steeds meer "naar elkaar toe kruipen", maar ook na vele luisterbeurten is dat met deze brug nog niet gebeurd: hij lijkt helemaal los van de rest van het nummer te staan, met een soort algemene opbouw alsof hij in èlk nummer zou kunnen worden gebruikt, een melige tekst ("Take my hand / I'll lead you to the promised land") en een afgezaagd eighties-"Woo-oo-oo"-koortje. Ik heb Heaven can wait nog een paar keer gedraaid, en het nummer zelf is toch best leuk, maar die brug blijft tamelijk kleurloos.

Ik snap niet zo goed wat die kerel van ABBA ermee te maken heeft, maar het Maiden nummer is gebaseerd op een kort verhaal van Alan Sillitoe.

stem verhoogd

Kijk es aan, ik had me er iets meer in moeten verdiepen. Thanks voor de link.
Die man van abba was een geobsedeerde lange afstand loper (volgens een docu)

Dit album heeft mij bij aanschaf in 1986 behoorlijk kunnen bekoren, maar doet het anno 2016 nog steeds. Ondanks dat er hier gebruik wordt gemaakt van een zg gitaar synthesizer en dat de productie gelikter is dan hun rauwer klinkende voorgangers krijgt dit album voor mij toch een soort klassieke status samen met Number of the beast en Powerslave.

Hun periode zo tussen 1983 en 1988 kan eigenlijk als het beste worden beschouwd, want daar hadden ze eindelijk het geluid gevonden daar waar ze al jaren opzoek naar waren. De albums uit de periode 1980-1982 neigen naar mijn gevoel iets naar hardrock gemend punk met soms te veel korte nummers.

Helemaal eens. De eerste twee Maiden albums vind ik leuk, maar niet meer dan dat. Maar toen kwamen er vijf topalbums. De minder goede songs uit de periode 1982-1988 zijn letterlijk op één hand te tellen. Somewhere In Time is een geweldig album. Seventh Son ben ik pas wat later gaan waarderen, maar is nog steeds classic Maiden. Wat er daarna met ze gebeurd is, geen idee. Ik vind er in iedere geval geen ene reet aan. Maar het blijft een ultrasympathieke band waar ik heel veel waardering voor heb.

even off topic.. maar die Eddie op de l.p.. het vinyl zelf dus niet de hoes (die uit de 80's ik weet niet er op de reissues staat) dat vind ik niet dé,maar wel 1 van de mooist getekende Koppel van Eddie.

Had hier nog niet gestemd, zag ik. Zelfs nog geen berichtje. Somewhere in Time is natuurlijk dat beruchte eerste album met guitar synths. Zelf hou ik daar wel van. Het materiaal is voor de moderne Maiden liefhebber nu natuurlijk niet meer zo heel anders. Met 'Wasted Years', 'Sea of Madness' en 'Heaven Can Wait' bevat het een paar echte live krakers, en met 'Alexander the Great' doet Steve Harris nog een poging tot een epic, wat na 'Rime...' wel de moeite waard was. Wederom vind ik dit niet zo geslaagd. Als geheel vind ik dit album erg onderhoudend, maar het bevat weinig uitschieters naar boven. Het begin is voor mij iconisch, en het eind wat geforceerd. Het volgende album deed het allemaal nét wat beter nog, vind ik.

Sea Of Madness is volgens mij geen livekraker hoor.. wel een lekker apart en tegendraads nummer van Smith.

Wás het maar een livekraker!
Na de tour voor het album in '86/'87 volgens mij nooit meer live gespeeld.

Oh, dan heb ik mij daar goed in vergist. Zouden ze toch eens moeten spelen weer

Persoonlijk vind ik dat de mannen van Maiden hier op het hoogtepunt van hun kunnen waren , op geen enkel ander album van Iron Maiden bezorgen de nummers mij zoveel kippenvel als op dit album , zeker de solo's zijn echt subliem.
Jammer dat ze dit niveau niet lang hebben kunnen vasthouden , het album s.s.o.a.s.s ging nog wel ,maar dat was al wat minder , maar daarna is het heel erg bergafwaarts gegaan

Helemaal mee eens! Laatst het album weer eens geluisterd en inderdaad, die gitaarsolo's zijn echt magistraal op dit album. Dat begint al gelijk in de opener en houdt pas op als Alexander the Great afgelopen is. Nou vulden Smith en Murray elkaar altijd al prachtig aan maar op dit album stijgen ze echt boven zichzelf uit vind ik.

De gitaarsynth maakt het wat gelikt maar dit album is in zijn geheel zeer sterk. Het refrein van Heaven Can Wait vind ik wel wat drammerig en ook hier is het langste nummer niet meteen het beste. Het meest kan ik genieten van Caught Somewhere in Time, The Loneliness of the Long Distance Runner en Déjà Vu.

97/100

Zie reactie bij NotB

Bij Iron Maiden - The Number of the Beast:

Hoesje is minder kleurig en donkerder geworden. Vooral het roodbruin heeft plaatsgemaakt voor grijs. Om op internet het verschil te zien kan moeilijk zijn want zelfs gelijke uitvoeringen kunnen onderling in het echt al wat verschillen en des te meer als iemand er een foto van maakt en online zet.

De lp versie herken je aan de kleinere opdruk van bandnaam en albumtitel, zoals hier nu op de site staat. Op de oude cd versie staan bandnaam en albumtitel iets hoger dan op de reissue. Kan je goed zien aan het laagste punt van de N van Maiden, die daar bijna de letters op de poster in de achtergrond raakt.

- Origineel

- Reissue

Goh ja, nu je ze zo naast elkaar zet is het echt duidelijk te zien! De oorspronkelijke is veel warmer. En mooier vind ik.

De eerste cd variant heeft weer een gelige sluier over het artwork hangen

Inderdaad. Ik heb hiervan twee lp versies en drie cd versies, waaronder deze. Die is geliger dan de lp. Maar ze verschillen allemaal ietwat. De kleuren van het origineel (werk van Riggs in dit geval) reproduceren op de drukpers is een hele kunst op zich. Maar dat grijze van de reissues vanaf 1998 lijkt me bewust gekozen, in lijn met het debuut en The Number of the Beast.