En ja, het is 2018 en ik heb ///: ook gehoord dankzij de reissue en wat een plaat. Ja, het geluid en sfeer doet mij ook denken aan Talk Talk met een mindere zanger, maar ///: kan geheel op eigen benen staan. Mijn hoofdindruk is dat deze plaat totaal tijdloos is. Bark Psychosis en vooral Graham Sutton natuurlijk, gaat voor een geluid en sfeer die misschien wel het beste te vergelijken is met zang in een kathedraal. Compleet tijdloos dus.
Tegelijkertijd weet de plaat op momenten totale schrik aan te jagen door een onverwacht hard geluid in de mix te gooien, die dwars door alle serieusheid en contemplatie heen barst. Verder scoort deze plaat alleen maat achten en als ik hem beter ga leren kennen, misschien nog wel meer. Time will tell. Voor nu heb ik er uit onverwachte hoek ontzettende mooie muziek bij. Nog mooier dan 'Hex'.
Er zitten grote voordelen aan ouder worden. Het waarderen van deze muziek bijvoorbeeld. Dat heeft deels te maken met een dieper en beter begrip van muziek, maar ook met minder vooroordelen van wat goed is en wat niet. Waar ik veel vrienden hun smaak steeds smaller zie worden, is dat bij mij omgekeerd. Het nieuwsgierig blijven is daar belangrijk in. Bark Psychosis komt precies op het goede moment voorbij. Wat een album en waarom is deze band nooit doorgebroken? Voor wie muziek als dit waardeert, moet eens naar Kairos op de Concertzender luisteren. Een van de programma's die mijn oren geregeld wijder maakt.
Het hele verhaal staat
hier op WoNoBlog.