Anthony Hamilton - Back to Love (2011)

Woo klinkt erg lekker, nu maar hopen dat de rest net zo goed is.

Altijd interessant.

Vind ik echt een erg goede (ietwat gelickte) nu-soul artiest...

Komt vlak voor de kerst uit, zie ik...

Pray for me

Met Back to Love is er dan eindelijk een opvolger gelanceerd voor The Point of It All. We zijn onderhand drie jaar en twaalf gloednieuwe, zestien als je de deluxe versie bezit, nummers verder en op de valreep van 2011 komt Hamilton met zijn nieuwste plaat aanzetten. We konden enige tijd terug al kennismaken met voorloper Woo, een nummer dat lichtelijk doet denken aan de [Philadelphia] soul van weleer maar een genoeg eigentijds geluid uitdraagt om een breed scala van luisteraars te kunnen boeien. Die rol is niet weggelegd voor 't hele album. In plaats van de originaliteit van Woo te behouden, vervallen te veel nummers in die van het gangbare soort, waardoor deze plaat geen seconde langer had moeten duren.

Laat ik niet (te) negatief zijn, want enkele uitzonderingen zijn hier ook zeker op te vinden. Nummers met voldoende karakter en eigenheid. Daar waar veel van die ouwe rotten in het vak dit jaar R&B mixen met elektronische invloeden, kiest Hamilton er gewoon voor om invloeden van pure country (!) te verwerken in Mad. Niet alleen dankzij de toevoeging van de mondharmonica, maar vooral dankzij de akoestische setting die mooi over de bombastische drums vloeit. Sucka for You weet eveneens op positieve zin op te vallen. Daar waar het merendeel van het repertoire enige vorm van spanning mist, zit hier dat "ruige" randje waar we allemaal op zaten te wachten. Heerlijk, die rock-gedreven instrumentatie. Who’s Loving You weet van alle ballades het meest te overtuigen. Het gaat gepaard met een mooie melodie en door de achtergrondvocalisten ademt het nummer warmte uit. Jammer dat er hier en daar onzuiverheden te bespeuren zijn in Anthony's stem. Het prijsnummer is het openings- en tevens titelnummer dankzij de fantastische productie. Het schijnt dat "onze" held Salaam Remi ook één - of meerdere (?) - producties heeft verzorgd voor deze plaat, en het moet al gek zijn wil het titelnummer geen productie van hem zijn. R&B, soul, blues en een vleugje jazz; het lijkt allemaal in dat ene bijzondere en frisse nummer te zitten!

Wat overblijft is niet beroerd maar bijzonder is het allerminst. Er wordt naar mijn idee te veel gegrepen naar de gebruikelijke clichés die we eerder én zelfs beter hebben gehoord in het R&B als het nu-soul genre. Vocaal en productioneel is er weliswaar weinig op Back to Love aan te merken zijn, maar er is tegelijkertijd te weinig om vol lof over te spreken. O ja, en mijn complimenten voor de gastbijdrage van Keri Hilson. Met haar aandeel zorgt ze toch maar mooi voor één van de meest herkenbare momenten van heel het album, alleen wel spijtig dat ze te horen is op één van de saaiste deuntjes van het album.

Aantal leuke nummers als Pray For Me, Woo en Who's Loving You . Hij heeft een erg fijne stem. Helaas maakt de rest van het album weinig indruk op me.

Een nieuwe Anthony Hamilton is natuurlijk altijd interessant, ik ben alleen bang dat dit teveel in het verlengde van The Point of It All gaat liggen. Teveel R&B melodieen en te weinig soul waarmee hij mij op zijn eerdere albums wist te vermaken. De aanwezigheid van Keri Hilson versterkt dit voorgevoel alleen maar.
Gauw eens opzoeken dit.

Heerlijk album! Iets meer up tempo dan zijn vorige album. Maar ook de smooth R&B tracks ontbreken niet. Sucka for You is echt te gek. Word ik blij van!

Anthony Hamilton is zo onderhand een gevestigde naam in de soulmuziek, maar dat heeft wel even geduurd. Zijn carrière kwam namelijk niet geheel florissant op gang. In 1996 verscheen namelijk al zijn eerste solo-album XTC, maar daarmee wist hij nooit door te breken. Vele features en dik zeven jaar later was daar het album Comin’ From Where I’m From en daar begon het succes mee. Niet perse meteen met de eerste single, maar wel met de ballad Charlene. Hamilton viel op met zijn karakteristieke stem en zijn hang en respect richting de oude soul. Dat was op latere albums als Ain’t Nobody Worryin’ en The Point of it All ook goed terug te horen. Het mooie voor de fans was het uitbrengen van songs die op de plan waren blijven liggen. Dit resulteerde zelfs in twee albums (Southern Comfort en Soulife). Ook deze waren wederom van hoge kwaliteit.
Nu is het 2011 en is daar eindelijk een nieuw album van Anthony Hamilton. Wij van Opus de Soul hebben zijn muziek als in onze harten gesloten en verwachten dus veel van dit album dat de naam Back to Love heeft meegekregen. Een album, zo zegt Hamilton zelf, die vooral lol en plezier uit moet stralen en daarom meer uptempo nummers zou moeten bevatten. Wij zullen het nummer voor nummer met jullie doornemen.

Het album opent met titeltrack Back to Love, wat eigenlijk een goed begin is. Zo hoor je dus een album te openen. Goede productie, Anthony Hamilton zingt met veel gevoel en de soul is zeker aanwezig. Dit belooft wat voor de rest van het album.
Maar om dat door te zetten is Writing On the Wall eigenlijk te standaard. Licht prima in het gehoor en Hamilton leeft zich vocaal wel aardig uit, maar echt spannend wordt het nooit. Hamilton kan veel beter.
De single Woo zullen de meesten wel kennen. Het is een productie van Babyface en krijgt vooral door de strijkers een Philly-soul vibe mee. Lekker originele song en vooral een nummer dat groeit. Ga het gewoon steeds beter vinden.
De eerste ballad, iets waarmee Hamilton ons op zijn vorige albums toch vooral overtuigd heeft, is Pray For Me. Het moet gezegd worden, het blijft fantastisch als Hamilton zich vocaal helemaal uitleeft. Dat doet hij dan ook op het einde van dit nummer, met adlibs en al. Maar over de gehele linie is het nummer toch wat te middelmatig om er uit te springen.
Best of Me is een midtempo song die doorgaat in de vrij middelmatige lijn die dit album nu te pakken heeft. Natuurlijk zit en productioneel zoals altijd prima in elkaar. Vocaal is er vanzelfsprekend ook weinig op aan te merken, maar van een topper als Anthony Hamilton verwachten we toch wat meer.
Never Let Go is het enige duet op dit album. Anthony wordt op dit nummer bijgestaan door R&B-zangeres Keri Hilson. Productioneel irriteer ik me wat aan het een soort van stuiterend geluid. Eigenlijk is het hele productionele vlak van dit nummer te rekenen tot de saaiste van dit album. Vocaal passen Hamilton en Hilson dan wel weer erg goed bij elkaar. Nogmaals, jammer van het muzikale.
Na dit duet komen we aan de topper van dit album. Dat is Mad. Niet geheel onverwacht is dit ook het muzikaal meest rijke nummer. Hamilton komt uit South van Amerika en dat is in dit nummer te horen. Cornbread, Fish and Collard Geens. Soulfood en dan dit nummer. Fijne blazers, fantastische mondharmonica, country-feeling met superveel soul. Dit nummer heeft energie, geeft energie en beleeft energie. Absoluut de topper van het album. Zo! willen we Anthony Hamilton horen. Misschien wel één van de allerbeste soulsongs van 2011.
Dit wordt nagegaan door de ballad I’ll Wait (To Fall in Love). Eigenlijk een vrij typische Hamilton ballad. Zoals te verwachten goed gezongen, muzikaal hebben we het allemaal al eerder gehoord.
Energie en gitaren horen we in Sucka For You. Lekkere energieke track, ruig randje. Juist een randje, een randje dat we toch wat te vaak in overige nummers missen. Dit rocky vibe past ook goed bij de hese stem van Hamilton. Behoort tot de besten van dit album.
Baby Girl gaat daar dan weer niet in mee. Nummer gaat eigenlijk geruisloos voorbij, verrast nergens, triggert nergens. Wederom de gulden middenweg dus.
Maar dan de beste ballad van dit album, Who’s Loving You. Fantastisch gezongen vooral, maar ook een goede warme vibe. Gospelachtig wordt het door de achtergrondzangers en zangeressen. De productie ook mooi gedaan, de drums zijn vrij aanwezig, maar het kleine en speelse pianootje geeft die eerder genoemde warmte aan het nummer. Ja, Hamilton gaat soms vals, maar dat verhoogt mijn inziens alleen maar de intensiteit in de zang. Doorleefd vals is zo gek nog niet.
Het album sluit af met Life Has a Way. Vrij standaard ballad, die mooi mee kan in de bulk van dit album.

De conclusie is toch eigenlijk wel dat Anthony Hamilton verzandt in de teveel standaard soulsongs. Natuurlijk is het helemaal prettig om naar te luisteren en is er eigenlijk weinig mis mee, maar echt raken doet het je ook niet. Blij moeten we dan ook zijn met songs als Mad, Sucka For You en Who’s Loving You die ons doen genieten van de mooie muziek die deze man toch weer kan maken.

De soul/r&b van Hamilton is altijd doorspekt met gospel invloeden.

Wat direct aan deze plaat opvalt is de volle sound. Het geheel is wel een stuk slicker en minder southern. Het heeft een beetje een motown-feel, al doet het me ook wel aan Gaye denken, hier en daar.

Hoe dan ook, dit is weer een echt goede soulplaat in een tijd waar de bekende r&b niet echt genietbaar is.

Niet altijd mijn genre maar deze gloedvolle soulplaat van Anthony mag er wezen. Lees hierboven de beschrijving van de Motown feel. Dat klopt en maakt het een heerlijke relaxte cd zonder pieken en dalen. Lekker op een zondag namiddag in het zonnetje (buitenland weliswaar)

Broem, wist je dat hij een nummer meezingt op het nieuwe album van Dr. John? Goede zanger.

Onbekend voor mij Lura Ben niet bekend met het werk van dr. John. Ben via albums van Gregory Porter op deze Anthony gekomen. Niet helemaal vergelijkbaar maar wel erg lekker deze Back to Love. Dr. John gaat op m'n wenslijstje.

Dr John, The Nighttripper - New Orleans; kan je meteen Neville Brothers aandoen - Yellow Moon of Brother's Keeper. Van Hamilton is Anthony Hamilton - Comin' from Where I'm From (2003) deze een aanrader. Meer gospel en ouwe R&B invloeden (Atlantic).

Southern Soul / Nu Soul

Ik ben helemaal gek op de muziek van Hamilton. Maar de beste plaat vind ik toch wel Ain't Nobody Worrying. Misschien wel de mooiste plaat die ik ooit heb gehoord. Elk nummer is raak, rauw, hartverscheurend en geeft mij kippenvel.

Ik hoop dat hij ooit weer met zo'n plaat op de proppen komt. Gewoon weer samenwerken met Saadiq en Mark Batson. Al is de samenwerking met Poyser en Wooten ook niet mis...

En op deze plaat dan ook veel Babyface. Ik denk dat ik deze week maar weer even in de nu-soul duik...

Merci mede Mume users voor de tips. Albums gaan op de 'greedy' list.

Nog even een aanvulling nav die post van 'Ozzy': de titel die hij noemde geeft me echt een soort van Mississippi/Cajun gevoel (food: fried green tomatoes en movie: Driving Miss Daisie).

Vandaar dat ik het ook Southern Soul noem. Vooral Preacher Daughter en Southern Stuff hebben dat swampy gevoel.

Soms begrijpen we elkaar

Datzelfde gevoel (met een blank tintje) zit ook in Born on the Bayou (CCR), Polk Salad Annie (Tony Joe White) en Yellow Moon (Neville Bros - live erg fijn).

Mooie voorbeelden die je noemt

Mag ik je met vriendelijkheid wijzen op Laid Back van Gregg Allman? Eén van de mooiste southern platen ooit gemaakt. (met soul, blues en gospel invloeden)

Azzeme toch 'blank' als main ingredient gaan tolereren in dezen vind ik Boz Scaggs Loan Me a Dime met Duane Skydog Allman op gitaar - er zeker bij horen

Heren heren, wat een post op een mooie zondag namiddag wel allemaal niet losmaakt. Posts met heerlijke tips. Daar is het op MuMe voor mij allemaal mee begonnen. Zodra ik weer terug in ons landje ben kan ik aan de slag. Gaaf.

vet album dit, goede mix van R&B en Soul.
Ik kan vooral het instrumentale gedeelte echt goed waarderen. Zang is meer dan prima overigens.
4*