Het kan niet op!
The Meaning of I is jammer genoeg het laatste album dat ik mag beluisteren van deze ontzettend fijne band uit Australië. Maar niet voor de laatste keer! De albums van Voyager gaan en staan bijna allemaal op 'repeat' dit weekend!
Ja hoor, túúrlijk... je kunt het 'Duran Duran on Metal' of voor mijn part 'a-ha on Metal' noemen, maar daar doe je deze Aussies gewoon enorm te kort mee. Het is zoveel meer! Het is een knappe, strak gespeelde mix van wave en progressieve rock met af en toe een lekker zwaar metalen randje. Daarnaast zijn de liedjes over het algemeen super melodieus, de muziek kent voldoende mooie, gevoelige momenten en ook niet geheel onbelangrijk: slechts een enkele boze grunt.
Je verveelt je dus absoluut niet bij deze band. Zanger Daniel Estrin is zelfs helemaal mijn ding!
Deze Voyager past daarom ook perfect tussen de albums van Katatonia, The Foreshadowing, Riverside, Kontinuum, IQ, de laatste Moonspell - om maar weer eens een paar favorieten te noemen - maar dan als speelse 'vrolijke noot'.
Welk album nu het beste is van de zes Voyagers is lastig te zeggen en het is ook niet zo belangrijk. Op dit moment is Ghost Mile heel erg favoriet. Dat album spookt al dagen rond in mijn hoofd! Maar wél op een leuke manier!
In elk geval zónder die nare afgebroken deurknoppen of stoffige wildemannen op zolder!