Fedde
Ik ga nog een keer met de hand over het hart strijken vanwege het erg fraaie The Risen Lord en kom daarmee op een ruim voldoende 3,0. Meer zit er echt niet in, helaas.
De uitdrukking flying colours staat ongeveer voor: met vlag en wimpel en succesvol. Dat zal ongetwijfeld de bedoeling geweest zijn van dit album: een succesvolle opvolger van (The lady In Red)-Into the Light.
Sailing way en Carry Me doen erg hun best die status hoog te houden, maar de rest van het album doet me erg synthetisch en gemakkelijk aan, met uitzondering van het hierboven genoemde. Maar misschien ligt het aan mijn tekort aan vrouwelijke hormonen dat ik het hele album niet in één keer kan uitzitten. De deuntjes zijn te licht, de stem te fragiel en op het zeurderige af. Stemtechnisch maakt hij geregeld een beginnersfout: hij gaat hard in de hoge noten en heeft dan te weinig over in de lage. Werd er dan nog goed piano gespeeld en was er een lekkere gitaarsolo te horen, dan was dat nog te overzien, maar we krijgen een blikken synthesizer te horen en bas en drums lopen er dreutelend achteraan. Dat kon beter!
Oef, nou zeg ik allerlei onaardige dingen, sorry fans. Ik zal toch ook een reden gehad moeten hebben om deze CD te kopen destijds. Mijn vriendin (nu al 22 jaar mijn vrouw) vond hem wel mooi toen. Hier kun je inderdaad wel samen naar luisteren. Toch moet het me van het hart dat Spanish Train & Other Stories (1976), Crusader (1979) en The Getaway (1982) een hoger artistiek gehalte hebben. Die 3 kun je zonder probleem uit de koopjesbak meenemen.