Nu eens beter voor gaan zitten.
Het album heeft alle bekende Chic tradities: de dames, de violen, het vingervlugge basspel, de gitaarlickjes van Rodgers, de doortappende funky drums, alleen....het songmateriaal beklijft niet echt.
De 2 singles openen het album en gaan in een segue in elkaar over. Chic mystique was nog een redelijke hit en hier zit nog wel een meezingrefrein in, Your love (hoewel ik hem graag hoor) is wel een niemendalletje.
Jusagroove is een andere funky track en Something you can feel had misschien een betere 2e single kunnen zijn.
Er zijn een paar flauwe ballads en bij M.M.F.T.C.F. veerde ik weer op, nog een keer funken ze er op los.
De reprise is vrijwel hetzelfde als track 1, alleen zingt een rapster nu de bridges.
En dat is eigenlijk ook de aansluiting met de tijdgeest van 1992, de sound schurkt heel soft tegen New jack swing aan en er is af en toe een rapper te horen, verder is alles dichtgeChic't.