Eberhard Weber is geen nobele onbekende meer sedert zijn mooie samenwerking met Jan Garbarek op
'Chorus', maar wat hij hier presteert sloeg mij toch met verstomming. De groep muzikanten die hij voor zijn muzikale reis om zich heen heeft verzameld bestaat misschien niet uit de meest opzienbarende namen, maar muzikaal gezien zit het samenspel bijzonder goed. Rainer Brüninghaus wisselt zinderende, beladen synthesizer-partijen af met frivole piano-flarden, drummer John Marshall is veeleer latenter aanwezig, maar zorgt, naarmate de nummers zich ontwikkelen, voor stuwende drums, en wijlen Charlie Mariano creëert met zijn quasi nasale klank een soort contemplatieve sfeer.
Zoals frankmulder het met een waarachtige metafoor zegt, vinden deze muzikanten elkaar op een soort eenzame boswandeling. Wat oorspronkelijk vertwijfeling lijkt te zijn, bloeit langzaam open tot een heel extravert stuk muziek, dat vol overtuiging uit de luidsprekers knalt. Desondanks vind ik de bombast - waar blabla het over had - hier amper terug. De bescheidenheid en de milde devotie voor de muziek druipt van
'Silent Feet' af, en dat siert.
Eveneens prachtig is dat de composities stuk voor stuk rustig vorderen, en bij het warme weer van vandaag bestaat dan ook het gevaar dat je al luisterend langzaam indommeld...uiteraard met de glimlach der gelukzaligen op het gelaat.