Het is voor mij typisch zo'n plaat die ik niet vaak zal draaien. Trout is een fantastische gitarist en hij heeft goede muzikanten om zich heen verzameld, maar het is me toch weer wat te gepolijst (al is het een stuk minder dan ik van hem gewend ben). Het klinkt me niet spontaan genoeg, een beetje té vakkundig. Ik krijg het gevoel dat alles tot in de puntjes overdacht is. Israel Nash Gripka zei dat treffend: met zo min mogelijk takes heb je misschien niet de beste opname, maar zo vang je wel zo veel mogelijk 'soul'. Of in de woorden van een zekere Canadees: na een paar keer ga je een nummer 'performen' in plaats van voelen. De verrassing is er ook simpelweg wel vanaf.
De rockers vind ik nog wel aardig, maar de tragere nummers worden me al snel wat te stroperig. Bijv. Stevie Ray Vaughan wist daar veel beter raad mee.
Lijkt me leuke muziek als je rustig in 't gras op een bluesfestival zit, maar als ik er echt voor ga zitten, grijp ik liever naar iets anders.
Proberen jullie anders deze eens:
John Mayall & The Bluesbreakers - Padlock on the Blues (1999)