Bij de strooptocht die ik sinds een paar jaar door de blues onderneem, ben ik (onvermijdelijk) aangekomen bij B.B. King. Ik moet echter zeggen dat deze plaat niet meteen goed viel; waar ik zelf vooralsnog het meest van een beetje rafelige en donkere blues houd, zo in de buurt van Robert Johnson, Howlin' Wolf en Elmore James, hoor ik hier toch meer een master showman die de blues als een bepaalde vorm van entertainment hanteert (en daarbij overigens uitstekend onder de knie heeft), en bovendien doen die dubbele blazers me op onaangename wijze denken aan die gelikte semi-big-band-achtige arrangementen bij het repertoire van crooners uit die tijd, zeker wanneer die blazers de sound van het hele nummer gaan bepalen (zoals bij Woke up this morning en You know I love you).
Uiteindelijk ben ik hier toch wel voor gewonnen, gedeeltelijk vanwege een paar èrg lekkere nummers (met name You upset me en het innemende Did you ever love a woman), gedeeltelijk vanwege Kings aparte gitaarspel met die korte knetterende nootjes, maar uiteindelijk misschien vooral dankzij zijn stem, die op het eerste gehoor nogal ongekunsteld en achteloos overal-heen-en-weer-schietend klinkt, maar die na verloop van tijd toch een soepel instrument blijkt te zijn waarmee hij op knappe wijze zowel vrolijkheid als verdriet kan uitdrukken (vooral in het slotnummer legt zijn stem een wonderbaarlijke elasticiteit aan de dag - misschien zou King ook wel een uitstekende soulzanger zijn geworden).
Overigens is B.B. King hier niet echt piepjong meer, want ten tijde van de release van deze plaat was hij toch al 32 of 33 jaar, en warm en diep zou ik zijn stem ook niet willen noemen, wel uitdrukkingsvol en elastisch (zoals gezegd).