Swell - Too Many Days Without Thinking (1997)

Is helaas té vaak het geval voor deze jongen

Ik kan me nog wel goed herinneren dat ik begin '99 verliefd was op een meisje en zij me Sunshine Everyday liet horen. Ik was op slag verkocht. Dit album kreeg ik cadeau en eigenlijk vind ik het nog steeds prachtig. Mijn favoriet is inmiddels wel veranderd in What I Always Wanted. Wat een grandioos nummer is dat toch. En je hebt niet eens door dat het hele nummer grotendeels uit dezelfde tekst bestaat. Heel knap.

Waarom krijg ik dit soort cd's nou nooit cadeau

Kreeg indertijd geweldige recensies (nr. 1 in de voorganger van de moordlijst). Mijn waffel viel echt open van verbazing toen ik dit hoorde. 100% originele gitaarmuziek, melodieus en ook wel hypnotisch, soms. Vooral voor At Lennie's mogen ze me altijd wakker maken. Maar de rest is ook prachtig.

Zeker. Er is trouwens ook nog een instrumentale versie van Sunshine Everyday (die heet Everyday Sunshine). Ook erg mooi.

Heb het plaatje gisteren weer 's gedraaid (ideale muziek om een boek bij te lezen) en ik doe er maar weer een halfje bij. Toch een van de beste gitaaralbums van de jaren '90.

volgens mij gaat sunshine everyday over in je auto verongelukken.

had je dat al opgemerkt?

Nee, maar nu ik de tekst even terug heb gelezen is het wel overduidelijk inderdaad.

't is mooi geschreven

"my seat is lifting brings me closer to the sky"

in mijn verbeelding hoor ik halverwege het nummer ook de wielen nadraaien van een auto die ondersteboven ligt.

Ik heb deze plaat toendertijd gekocht nadat ik een clip van The Trip had gezien op mtv's 'Alternative Nation' met Toby Amis. Een erg fijn muziekprogramma waardoor ik heel wat cd's heb aangeschaft. Ik was stevig onder de indruk en ben naar de winkel gegaan waar ik 'm volgens mij nog voor een lage prijs heb weten te kopen.

Het album klinkt nog steeds prima. What I always wanted is favoriet gebleven.

Ondanks enkele Swell hoogtepunten als geheel iets minder dan ...well? en 41. What i always wanted, Bridgette you love me (ik dacht over een hond) en sunshine everyday zijn ook voor mij de toppers. Hier en daar vind ik ze dan weer iets te 'grungy'. Al bij al toch nog behoorlijk de moeite hoor.

De laatste week is het hier iedere avond even deze plaat draaien voor het slapen. Mooi werkje zeg. Ik ga snel eens wat meer van ze opsnorren.

(Ik word alleen wel wat ongedurig van het magnetrongeluid op track #3).

Jaren 90 Indie-bandje waar we zelfs in de 21ste eeuw nog steeds graag naar luisteren.

Was dat alweer 2008, toen ik ze de laatste keer in 013 zag?

Ik heb het jaren alleen met Well...? gedaan, maar toen ik deze lp vandaag in de opheffingsuitverkoop van Bullit tegenkwam, kon ik 'm toch niet laten staan. Deze mist die holle galm die aan Well...? zo'n unheimische sfeer geeft. Toch misstaat de wat beter verzorgde productie de band niet: What I Always Wanted, bijvoorbeeld, klinkt net zo goed heerlijk depri.

Sunshine Everyday is echt onverslijtbaar gebleken. Alhier een auto-favoriet, en een heel gevaarlijke. Op 'The Lost Album' (niet op de site) staat een prettig afwijkende uitvoering, met een wat ruigere sound.

Vandaag dit tussen de verzamelaars, Mariah Carey en René Froger cd's uitgevist in een kringloopwinkel. Ik kende Swell wel bij naam (van Lowlands), maar kon me geen muziek van ze herinneren. Nou, dat is toch geen slechte score als ik het zo eens beluister. Dit is een hele fijne 90's alternative plaat, die het nog steeds goed doet. Gezien veel mensen tegenwoordig hun cd's wegdoen, is leuke 90's cd'tjes scoren bij kringloopwinkels best een leuke hobby/uitdaging.

That's just swell!

Nog altijd een intrigerende en zeer fijne plaat. Muzikaal zit het uitstekend in elkaar, al lijkt het hier en daar net iets teveel op elkaar en waart er een soort van lethargie rond die saaiigheid in de hand werkt - het is een stijlkenmerk, vast, maar toch. Ik heb ‘m de afgelopen nacht drie keer achter elkaar op gezet, dus zo erg kan het met die kanttekeningen ook weer niet zijn. En is het ook niet, wat mij betreft. Qua genre-typering kom ik uit op indie-rock met een depressieve inslag, dan wel poppy grunge - u mag kiezen.

Of ‘Fuck even flow’ nu door dat ene PJ (niet Harvey) nummer geïnspireerd is, wil ik vanaf zijn. ‘Throw the wine’, ’What i always wanted’ en ‘At Lennie’s’ vormen het grootste aandeel in het feest der herkenning, maar de rest is ook niet mis. Qua akoestische gitaren moet ik soms denken aan Polars - ‘1’, maar de enkele ziel die daar van gehoord heeft… je krijgt van mij de hartelijke groeten… en sterkte.

‘Bridgette, you love me’ heeft trouwens een flinke ‘Los Angeles’ (Frank Black) vibe. Geen probleem verder.


Dikke **** blijft mooi staan.

Rip David Freel
Dit was voor mij zijn beste album. Luister maar eens naar het het mooiste nummer van deze plaat.. ' what I always wanted' super song! Zijn laatste album dateert van 2014 Greasy. Daarna vestige hij en zijn vrouw Jen zich in Oregon waar je bij hen online platen kon kopen.

Ja een droevig bericht, het overlijden van David Freel. Met dit prachtige album zette hij Swell definitief op de kaart.

En ja, What I Always Wanted is fenomenaal (gelukkig ontbreekt het nr in een top 2000)

Sunshine Everyday is mogelijk nog iets mooier; hier komt alles samen.