Tom Jones - Spirit in the Room (2012)

Zeer benieuwd naar dit nieuwe album!

Praise and blame vind ik echt heel erg goed, en de recensies voor dit album zijn ook goed!

Mooie beknopte recensie: Tom Jones - Spirit In The Room - muziek.nl

(I Want to) Come Home is trouwens een cover van het relatief onbekende (en mooie) nummer van Paul McCartney, dat door Macca alleen als losse download ooit is uitgebracht.

Toch weer een mooi album van de man!

Als ie zulke muziek maakt is het echt zeer goed te pruimen!

Live heeft ie recentelijk laten zien nog te staan als een huis! Wat een kracht zit daar nog in zeg!

Dit album is niet zo goed als zijn voorganger, maar daarom niet slecht!

Kijk al uit naar het volgende cover album, want hij lijkt de smaak te pakken hebben.
Graag veel blues!!

Goed album. Heb hem live gezien/gehoord op Bospop 2012. Niet mijn ding, maar ik heb hem wel helemaal af gezien het optreden. Die man rockt er een partij op los !! Respect voor hem !!

Mij bevalt deze Tom Jones wel! Geweldig dat hij een andere weg is ingeslagen en net als Lennon hierboven hoop ik dat hij ons nog veel blues gaat schenken. Wat dat betreft was zijn vorige plaat echt een eye-opener voor mij, wat een beregoeie stem nog altijd! Hij is zeker ' born with the gift of a golden voice' zoals hij ook zingt in de zeer geslaagde versie van 'Tower of Song'. Samen met 'Dimming of the Day' (van Richard Thompson zeg ik uit mijn hoofd......in ieder geval door vélen gecoverd en zelden zo goed als dhr. Jones) mijn favoriet.

Bijna 50 jaar in het vak en dan nog met zulke goede platen komen. Het nummer Bad As Me zou zo voor een Tarantino-film gebruikt kunnen worden.

Ben nooit fan geweest van hem maar dit hele album is behoorlijk goed.

Met een album als dit, blijf je gewoon meetellen.
Tom Jones blijkt meer in huis te hebben, dan waar hij al om bekend stond.

De bedachtzaamheid, reflectie, instrumentatie en productie doen sterk denken aan andere oudere artiesten op leeftijd die een carrière hebben gehad om met plezier op terug te kijken zonder dat te hoeven herhalen om succesvol te blijven. Eens komt de tijd dat slipjes toegeworpen krijgen op het podium een gepasseerd station is. Jones weet dat.

Dan kan het resultaat voor sommige artiesten tot verrassende uitkomsten leiden, zoals hier.

En dus een blues-achtig album vol introspectie en melancholie waarbij de spirituele afsluiter Charlie Darwin voor mij dan nog net even over de top is.