Daniel Lanois - For the Beauty of Wynona (1993)

In mijn reactie bij Acadia schrijf ik dat ik erg veel van zijn opvolger verwachtte, maar dat dat 3 keer niks werd. Dat was enigszins overdreven. Want dit is nog steeds een ijzersterke CD. Maar mijns inziens wordt nu de nadruk te veel gelegd op de geluidseffecten en het daarmee creeren van een bepaalde sfeer. Dat lukt prima, maar dit gaat wel ten koste van de melodie. Nummers als Sleeping in the Devils bed en The Unbreakable Chain steken er boven uit, maar zulke songs hoor ik te weinig. Lanois is op deze CD zeg maar meer producer dan liedjesschrijver. Op Acadie was dit veel meer in balans en daarmee werd Acadie echt een monument in de popgeschiedenis. Dat evenaren was sowieso al moelijk en dat dat niet helemaal lukt is niet erg.

Daniel is een Canadees muziekproducent en singer-songwriter. Hij produceerde albums voor een groot aantal uiteenlopende artiesten en bracht ook een aantal eigen albums uit, waarin hij onder meer zang, gitaar en dobro voor zijn rekening neemt. Hij werkte onder anderen met Bob Dylan, Brian Eno, U2, Peter Gabriel, Emmylou Harris en Robbie Robertson. Het is leuk om van een voornamelijk producer eigen werk te horen. The Messenger opent het nummer en als ik niet anders zou weten dan zou ik zweren dat ik Peter Gabriel hoorde. Een mooi en sterk begin. Still Learning How to Crawl klinkt mooi ingetogen met prima slagwerk. Beatrice heeft een mooie spannende intro.De navolgende nummers zijn prima voor elkaar hebben een typische sound. Indian Red wordt mooie Worldmusic ten gehoren gebracht. Dit album album blijft 55 minuten lang boeiend.

De link naar Peter Gabriel snap ik en hoor ik ook wel maar ook Robbie Robertson hoor ik wel in terug.

Erg spannende plaat!

Dit plaatje hoorde ik bij een vriend van mij. Was direct verkocht. Had al "Shine" , trouwens ook bijzonder aangenaam.
En jongens, wat een aangename sound heeft deze plaat. Zalig genieten !

Sommige nummers hiervan hadden zó op Acadie kunnen staan (The collection of Marie Claire, The unbreakable chain, Sleeping in the Devil's bed), maar aan dingen als Brother L.A., Death of a train, Indian red en het titelnummer merk je daarentegen dat dit een wezenlijk andere plaat is, duisterder, harder, minder vreedzaam en met meer explosiviteit en scherpte. Er komt regelmatig een lekker harde sologitaar doorheen (echo's van Neil Young op Death of a train en Lotta love to give), Lanois is krachtiger en met meer zelfvertrouwen gaan zingen (met dank aan Darryl Johnson die "taught me to bring my vocals to another level" volgens het boekje), er zit regelmatig een heel effectieve tweede stem achter (met name op de prachtige opener), en de wandelende bas en de donkere percussie geven de muziek soms een onheilspellende ambiance (o, dat titelnummer...). En bij dat alles blijft de sound ongewoon rijk en gedetailleerd zonder dat de composities daardoor "overwhelmed" worden, zodat ik regelmatig zit te rillen onder mijn koptelefoon, soms vanwege de spanning (The messenger, Death of a train), soms vanwege de "uplifting" gevoelswaarde van bijvoorbeeld Lotta love to give en het slotnummer. Het is, kortom, een bijna totaal andere plaat uit dezelfde koker, en even indrukwekkend.