ChrisX schreef:
Het is eigenlijk heel simpel: er is een behoorlijk breuk met het muzikale verleden opgetreden met het album In Absentia en de opvolger daarvan Fear Of A Blank Planet. Mensen die pas sinds die albums bij PT terecht zijn gekomen hebben over het algemeen wat meer moeite met het oudere materiaal. Je zou denk ik met gemak kunnen stellen dat hoe ouder het materiaal is, hoe minder ze er mee hebben. Die mensen raad ik gewoon aan om langzaam terug te werken tot op het punt dat het ze niet meer trekken. En dan zijn er gelukkig soms mensen die het redden t/m Up The Downstairs (On The Sunday Of Life is wat ze een 'acquired taste' noemen).
Ikzelf kwam in aanraking met PT zo ergens tussen Up The Downstairs en Sky Moves Sideways en heb mee kunnen gaan in hun ontwikkeling tot en met Lightbulb Sun. Met In Absentia ben ik eigenlijk afgehaakt hoewel ik vreemd genoeg Fear Of A Blank Planet wel weer heb gekocht maar er nog steeds te weinig naar heb geluisterd om een goed oordeel te kunnen vellen. Maar er is iets aan die plaat dat me intrigeert, daar waar In Absentia me volledig koud laat.
Zelf ingevallen tussen Lightbulb sun en In absentia, maar ik zie die breuk eigenlijk nooit. Ik zie het meer als een proces tussen Up the downstair en Fear of a blank planet.
Ik bedoel ik hoor in de eindfase van Russia on ice ook al de metalinvloeden en maakten ze op Deadwing ook nog steeds prachtige ballads met Lazarus (die dan weer niet het niveau heeft van Feel so low, maar goed).
Ik zou het meer willen hebben over fases, t/m signify ligt de nadruk meer op de muziek, waarbij de vergelijking met Pink Floyd zich nog wel eens voordoet, Stupid dream en Lightbulb sun hebben toch meer song georienteerde tracks en de laatste 3 hebbben dan inderdaad meer metalinvloeden.
Maar nu Stars Die, mooi overzicht, maar ik mis toch wel nummers als o.a. The sky moves sideways en Dislocated day, wat voor mij persoonlijk de voorkeur betekent voor de losse albums.