Henry Cow - Unrest (1974)

Avontuurlijk. Dat is op zich een goede omschrijving van het overgrote deel van de platen van Henry Cow. Deze vind ik daarbij het meest de nek uitsteken. Ik ben altijd op zoek naar dingen binnen de popmuziek die ik nog niet eerder gehoord heb, en die een vervreemdend, maar prikkelend effect hebben. Dit is er zo één. We hebben het hier over een hoekig, maar jazzy geluid met veel ruimte voor de gitaar van Fred Frith, op papier erg bizarre melodieën en ritmes en - gelukkig - volledig instrumentaal. Het geheel klinkt als uit steen gehouwen - stevig, brokkelig en concreet, bijna nuchter. Alsof het in 1 take erop geknald is, om het simpele feit dat dit niet nog eens zo zou kunnen klinken. Een vastgelegd moment van een licht absurde werkelijkheid. Dat maakt voor mij dit album juist tijdloos; hoogstwaarschijnlijk is het over 20 jaar nog steeds zeer genietbaar. (Ik weet wel dat er behoorlijk aan dit album gesleuteld moet zijn, maar toch...dat is niet de indruk die het op mij achterlaat.)

2de album van een bijzonder collectief.
Keywords:
Avant garde, Instrumentaal, gecomponeerd, intellectueel.
Beste nummer: Half Awake, Half Asleep (en zo klinkt de pianopartij van John Greaves ook)

Henry Cow was één van de meest originele rockgroepen, al kun je wellicht beter van rockinvloeden spreken dan echt van rock. De nadruk ligt veel meer op jazz en avant-garde. Onnavolgbare composities, geflipte improvisaties en innovatief instrumentgebruik kenmerken het album. Het is muziek die de verbeelding stimuleert en niet zozeer begrepen hoeft (of kan!) worden.

Dat ze geen hit hebben gescoord, begrijp ik, maar twintig stemmen voor iets dat zó goed is? Third Ear Band heeft daar bijvoorbeeld ook last van.

Stel je gerust, ik heb het hele oeuvre in de kast staan, maar ik stem niet. Bovendien ken ik nog twee andere mensen die Henry Cow zeer waarderen. Dus toch al weer minstens 23 mensen

Ik vind de opvolger In Praise of Learning (samen met Slapp Happy - of geïntegreerd met - of waren ze eigenlijk sowieso al gemixt en onderdelen van elkaar) nog beter dan deze.

Ik zet dit album gelijk nog even op. Bittern Storm Over Ulm. Alleen de titel al - Here We Go...! (een Bittern is een Roerdomp, een reigerachtige vogel).

Waarom breng je helemaal geen stemmen uit, Aquila? Wat is je principele bezwaar. Serieuze vraag hoor. Je top-10 ziet er overigens interessant uit.