Fates Warning - Disconnected (2000)

Fates Warning borduurt hier verder op de weg die ze ingeslagen zijn met APSOG.

Moderne metalriffs zoals te horen in "One" en "So".

Maar deze keer komt er ook wat electronica aan te pas zoals in "Something From Nothing" en "Still Remains".
En "Pieces Of Me" wordt zelfs gedreven door een beat.

Buiten dit alles kunnen ze toch nog steeds als FW klinken.
Een plaat waar ze de grenzen van FW misschien proberen op te zoeken maar toch meer dan geslaagd !

Goeie cd. Hoes vind ik leuk bedacht, maar niet mooi.

Dit is echt wel een heel goede CD. De sound is on - Fates Warning koud en modern, maar het knalt ook wel regelmatig erg ruig. Neem One, dat gelijk één van de hardste nummers is wat ik zo van Fates Warning kan opnoemen. Het klinkt meer Metal dan ooit tevoren, dankzij het moderne directe gitaargeluid. Hoogtepunt vind ik Something From Nothing met zijn psychedelische electronische invloeden en de mooie tekst. Het is dus zeker geen doorsnee Fates Warning album, maar zeer geslaagd.

Heerlijk album, emotioneel, donker, opwekkend, ruw, soft. Alles zit hier gewoon in. Still Remains is mijn favoriet. Wat een instrumentale klasse en geweldige zang.

Tja, hoe volg je een meesterwerk als A Pleasant Shade of Gray op? Muzikaal wordt dat niveau nét niet gehaald en de hoes is ook niet om over naar huis te communiceren.

Op zijn eigen merites beoordeeld is dit evenwel een verdomd goede plaat. En track 2 steekt alle bekendere nummers met de titel "One" toch wel naar de kroon.

Now i know we are one now. Meesterlijk nummer!

Dat wel, maar te weinig om de hele cd te trekken.

Ik vind dit eigenlijk de eerste misser sinds de komst van Ray Alder. Het lijkt wel een soort van industrial rock ? Hij is ook hoorbaar met de computer gemaakt wat voor mij het leven uit de muziek haalt.

't Is even wennen, weer een wat ander geluid, maar ik vind dit toch wel een erg goed album.

Je kan dat industriële een misser noemen, maar eens die kille 'levenloze' sfeer doordrongen ontpoppen zich hier toch weer uitermate sterke composities die je bij het nekvel kunnen grijpen.

De opvolger FWX vind ik dan wel echt te veel zwakke nummers hebben.

Volgens mij zit dit Metal Album van de Week wel goed in elkaar, maar het weet me niet te boeien. De muziek, de zang, het is het nèt niet voor me. Net allemaal iets te gewoon. Ik geloof dat ik mijn muziek (in ieder geval de afgelopen maanden) het liefst iets ruiger, met een rauw randje, of deprimerender wil dan wat Fates Warning me hier biedt.
Als achtergrondmuziek trek ik dit nog wel, maar er dik 50 minuten geconcentreerd naar luisteren houd ik niet vol.

3.0*

Ik weet het, het is cliché. Maar met vaker beluisteren ontdek je mooie details en wordt het stukken beter.

Tja, of het blijft trekken aan een dood paard. Vaak heb ik bij albums na 1 of 2 keer luisteren wel door of ik verder moet luisteren om het beter te gaan waarderen, of dat het niks wordt. Uiteraard zal ik zo wel eens een goed album hebben gemist, maar goed. Ik denk dat dit album voor mij niet echt zal gaan leven.

Jullie hebben beide een punt, lijkt me. Een album als dit vraagt echt meerdere luisterbeurten voordat het karakter ervan zich prijsgeeft. Langs de andere kant, er naar blijven luisteren als je er geen zin in hebt heeft geen zin.

Ik werd anders bij de eerste keer al weggeblazen. Prachtige prog, geen onnodig geklooi of patserig gedoe maar rustig opgebouwde en goed uitgebouwde songs met genoeg spannende riffs en ritmes om te blijven boeien.

Dank voor dit pareltje, Nicholas123!

@jasper,

Als je het nog niet deed zou ik zeker hun album A Pleasant Shade of Gray eens opzoeken. Qua geluid en klanken overtreft die deze niet, maar het hele album is een niet te missen compositie voor de progmetal liefhebber.

Reeds gedaan, evenals Parallels. APSOG is bijzonder compositorisch inderdaad, dit vind ik toch een fijner luisterspel.

Ik had het kunnen weten.

Ik vond deze na APSOG behoorlijk tegenvallen en dit album behoort momenteel niet meer tot mijn collectie.

Vijftien. Vijftien? Ja, vijftien. Vijftien draaibeurten heb ik dit album van de Amerikaanse progressieve metalgezelschap gegeven, waarvan ik de albums No Exit en Perfect Symmetry in mijn kasten heb liggen. Fates Warning is een groep die ik nooit naar waarde hebben kunnen schatten, voornamelijk wegens de splijtende zangcapriolen van Ray Alder, die echt op mijn zenuwen werk(t)en. Meester-drummer Mark Zonder ken ik maar al te goed als drummer van onder andere Warlord.
Toen Nicholas123 dit album voorstelde in het kader van Het Metal Album van de Week had ik heel veel bedenkingen vooraf, mijn schuld. Mijn schuld? Ja, mijn schuld want dit album is me prima bevallen, zanger Ray Alder levert hier een prima job en houdt zich in in vergelijking met vroeger. Ik moest het meest wennen aan het geluid, hoe moet ik het uitleggen, dat mij in het begin te kil overkwam. Ik hoor graag de natuurlijke warmte van de gitaren en dat is hier toch andere koek. Het benadert op één song, Pieces of Me, gruwelijk dicht de biotoop van Rammstein.
Als album bekeken, dat doe ik trouwens altijd, heeft Fates Warning me zeker niet ontgoocheld want anders ging ik dit geen vijftien keren hebben beluisterd. Ik heb nog altijd een beetje schrik van zanger Ray Alder maar het is al geen panische angst meer. Beste nummer op dit album vind ik het nochtans zeer lange Still Remains en als beloning maar ook een beetje als boetedoening beloon ik dit album met een lading sterren.

Zoveel draaibeurten heb ik dit schijfje niet gegund, Sir.
Ik was na een 5-tal beurten vrijwel zeker dat de frank (toen nog geen eurocentjes geloof ik) niet meer zou vallen. Mag ik je Awaken The Guardian en vooral The Spectre Within warm aanbevelen? Het stemgeluid van hun eerste zanger (Arch) neigt naar Bruce Dickinson en dit bevalt je wellicht beter. Ik moest ook hard aan Alder wennen, ik vind 'm op z'n best op Parallels.

15 luisterbeurten...

Mijn respect!



Still Remains is ook mijn favoriet.

Raar hé. Thuis heb ik dit album vele keren beluisterd, alsook op mijn mp3-speler op het werk (de pot op met Sabam). Ben ik verkeerd als ik met mijn beperkte kennis van Fates Warning zeg dat dit een haast mainstream album van Fates Warning is? Ik heb geprobeerd om de teksten te volgen en mij valt ook het zwaarmoedig karakter hiervan op. Het is een beetje een deprimerend album.

Eigenlijk valt volgens mij niet echt te zeggen wat voor Fates Warning een mainstream album is.

Elk album heeft toch een eigen karakter en naast de meer epische (al dan niet concept) albums zoals Disconnected en A Pleasant Shade of Gray zijn er bijvoorbeeld ook Parallels en Inside Out die gewoon een verzameling niet al te lange nummers bevatten.

Maar wat ze zeker allemaal gemeen hebben is de introspectieve melancholieke sfeer. Wat dat betreft, verder los van de muziek, zit het in de buurt van Opeth, naar mijn mening. Muziek die nogal zwaarmoedig kan klinken maar die bij wat volhouden een diepere schoonheid blijkt te bezitten.

Fates Warning laat ook met dit album zien dat het eigenlijk aan de top van de prog metal behoort. Helaas is het een beetje een ondergeschoven kindje. Ik was nog niet bekend met de andere zanger. Ik heb hier wel the Spectre Within op plaat liggen en dat vind ik een prachtige plaat. Disconnected is anders, wat uitgekleder, maar zeker niet minder. Alder is ook zeker geen verkeerde zanger. Vooral Something from Nothing en Still Remains zijn prachtnummers.

Wederom een top album! Toch weer een iets andere koers als pleasant shade of gray. Zeker live één van de beste bands ooit. Staan samen met Rush op eenzame hoogte.

Mijn gevoelens worden almaar gemengder. One heeft natuurlijk een eersteklas riff, maar Alder doet nu te huiliehuilie. Laat hij zijn moeder vragen om hem over zijn bolletje te aaien. Misschien kan hij dan weer normaal zingen.
Op Still Remains maakt hij meer gebruik van zijn lage register en dat maakt zijn zang heel wat beter verteerbaar. Helaas zijn daar de riffs minder sterk en ook de melodieën zijn niet geweldig.

Lees hierboven toevallig dat Alder te "huiliehuilie" doet. Moest wel even gniffelen toen ik dat las. Omschrijft inderdaad precies mijn gevoel bij zijn zang op dat nummer. En daarmee is mijn grootste 'ergernis' van dit album al genoemd, want het songmateriaal is ijzersterk. Met de toevoeging van toetsen is deze band alleen maar beter geworden. Een echt proggeluid. Daarnaast zes enorm sterke nummers die variëren van (relatief) kort en krachtig ("One", "Pieces of Me") tot uitgesponnen en spannend opgebouwd ("Still Remains", "Something from Nothing"). Hoogtepunt van het album is, zoals bijna altijd bij deze band, drummer Mark Zonder. Altijd een plezier om zijn drumpartijen alleen al te volgen. Een unieke muzikant op elk front met een heerlijke snare- en ride-sound.

Favorieten zijn het spannende "Something from Nothing", dat me in de verte aan Duke Nukem 3D doet denken, en het geflirt met industrial op "Pieces of Me".

Na bijna twee jaar heb ik nog eens naar dit album geluisterd en mijn mening is geen spat veranderd. Ik ben deze keer erg streng geweest met mijn waardering; zodra Alder zijn mond houdt is dit album erg goed.

Haalt het niet bij : Perfect Symnetry, Awaken the guardian en Parallels, die alle drei stuk voor stuk beter klinken meer straight!

Bijzondere fijne progmetalplaat! Het melancholische sfeertje bevalt me wel!

Een sfeervolle plaat waar je rustig de tijd voor moet nemen want het sleept soms tergend langzaam aan. Het contrast tussen afstandelijke electronica en machinaal pulserende riffs vormt de basis, met daaroverheen de emotionele zang van Alder en gitaar melodieën van Matheos. Favoriete nummer, Still Remains.

89/100

One is een lekker en krachtig nummer inderdaad. Echt goed vind ik FW in de wegdromerige nummers. In Still Remains klinkt APSOG nog behoorlijk door. Wat een mooi nummer! Disconnected part 2 sluit hier vervolgens haarfijn op aan. Behoorlijke klasse om prog zo (ogenschijnlijk) simpel te (durven) houden als dat nummer.

De hoes vind ik helaas ook een misser.

De (ver)kenner. Een goede negen jaar later kijk ik toch op van mijn berichten van 30 april 2011 met mijn gedachten over dit fijne album. Toen was deze Disconnected de stille en lang uitgestelde aansporing om het toch maar nog eens te proberen bij Fates Warning, zie mijn berichten bij de vorige albums. Nu is Disconnected voor mij de volstrekt natuurlijke maar minder overdonderende opvolger van het meesterlijke A Pleasant Shade of Gray, wat voor mij nog altijd aantoont dat ik het best én het liefst chronologisch de discografie van een Artiest verken.

De Artiest. Het blijft voor mij een leuke belevenis om de levensloop te ontdekken: welke mensen spelen de albums in, waar komen ze vandaan, waar gaan ze naartoe, wat is de reden van een andere stijl of een gewijzigd geluid? De bezetting is ongewijzigd gebleven, de muziek is progressief zoals op voorganger APSoG met één wezenlijk verschil dat dit album op zichzelf staande nummers bevat in plaats van één lang nummer in twaalf delen. Herhaling is een symptoom van gemakzucht, de enige weg is de weg vooruit, stilstaan is achteruit gaan. Wie had zo'n uitspraak van mij verwacht, de vaak nostalgisch mijmerende Metalhead die dit toen een haast mainstream album noemde, ai.

De prestatie. Iets minder avontuurlijk voelt dit aan, “echte” nummers komen dus hierop maar nog altijd is datzelfde vaak melancholisch aanvoelend vakmanschap aanwezig van de drie vaste muzikanten (Ray Alder, Jim Matheos en Mark Zonder) en de twee toenmalige gastmuzikanten (Joey Vera en Kevin Moore die ook meededen op APSoG). Tevens denk ik dat dit album toch een tikkeltje vinniger is dan APSoG, een goed voorbeeld hiervan vind ik het mij nog altijd deels aan Rammstein herinnerend Pieces of Me, dat samen met One en Still Remains tevens op het livealbum Live Over Europe terugkomt, overigens een subliem livealbum. Als mijn lievelingsnummers duid ik de langere epossen Something from Nothing en Still Remains aan.

De evolutie van een oordeel. Een tweede keer in één uur tijd krijg ik een ongemakkelijk gevoel bij het lezen van mijn vorig berichten alsof de gedachte bij mij blijft steken: “Toen wist je te weinig van Fates Warning tot op het naïeve af.” Het heeft jaren later wel één voordeel gehad: Fates Warning heeft sindsdien een belangrijke plaats gekregen in mijn cd kast. Ik ben sindsdien veranderd en, wat Fates Warning betreft, geëvolueerd.