menu

Son House - Raw Delta Blues (2011)

mijn stem
4,10 (5)
5 stemmen

Verenigde Staten
Blues
Label: Not Now

  1. Death Letter Blues
  2. Special Rider Blues
  3. Delta Blues
  4. American Defense
  5. Depot Blues
  6. My Black Mama
  7. Government Fleet Blues
  8. Shetland Pony Blues
  9. Am I Right or Wrong?
  10. The Jinx Blues (Part 1)
  11. The Jinx Blues (Part 2)
  12. County Farm Blues
  13. Dry Spell Blues
  14. Levee Camp Blues
  15. Preachin' the Blues
  16. Low Down Dirty Dog Blues
  17. Four O'Clock Blues
  18. Walking Blues
  19. The Pony Blues
  20. Clarksdale Moan
  21. John the Revelator
  22. Camp Hollers
  23. I Shall Not Be Moved
  24. Lousie McGhee
  25. Motherless Children
  26. Pearline
  27. Son's Blues
  28. This Little Light of Mine
  29. Yonder Comes My Mother
  30. Empire State Express
  31. The Pony Blues [Alternative Version]
  32. Walkin' Blues [Alternative Version]
zoeken in:
Stijn_Slayer
Normaliter geef ik geen 4,5* aan compilaties tenzij ze heel erg bijzonder zijn. In dit geval zie ik daar vanaf omdat je met oude blues (meestal) niet kan doorverwijzen naar de studio albums.

Ik heb 't over het algemeen niet zo op labels die van alles en nog wat goedkoop op de markt brengen, maar Not Now doet dat vaak heel aardig qua uiterlijk, selectie en geluidskwaliteit. Vergeleken met de overige verzamelaars op MuMe is dit zelfs de meest complete en ik weet wel zeker dat het ook de goedkoopste is (ongeveer €5,- voor twee cd's). Ik zou daarom zeggen dat dit de definitieve Son House compilatie is.

De opnames kraken natuurlijk een beetje, maar het is niets waar liefhebbers op afknappen. De muziek van deze compilatie is precies wat de titel beloofd: rauwe delta blues. Verhalend en voorzien van oprechte emoties. Muziek die teruggebracht is tot de essentie. Een rauwe strot, een boodschap en ritmisch gitaarwerk. Muziek die genoeg zeggenskracht heeft om zelfs te kunnen overtuigen in de allerkaalste vorm.

Hendrik68
O, ik geef volgens mij wel eens 5 sterren aan compilaties. Eigenlijk zou dat niet moeten, ben ik met je eens. Ik ben bij live albums altijd wel consequent geloof ik, die geef ik nooit 5 sterren. Nummers die al bestaan kun je nl. altijd wel mooier maken, dus is het geen verrassing meer als dat ook gebeurt. Ik heb mijn sterren al meerdere malen weggegooid, omdat ik niet wist hoe er een op voor mij acceptabele manier mee om te gaan. Ik heb ze laatste voor een groot deel weer teruggeplaatst en laat het nu maar zo. Globaal klopt het nu wel.

Hoewel Son House tot mijn favoriete blues artiesten hoort heb ik nog geen album van hem in mijn bezit. Dit zou een goede keuze zijn inderdaad. De liedjes ken ik bijna allemaal. Hoewel ik over het algemeen niet zo van de compilaties ben vind ik bij de oude blues muzikanten een compilatie vaak wel voldoende.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Jammer dat de annotatie bij het boekje hiervan niet wat completer is, want dan zou blijken dat dit eigenlijk een behoorlijk interessante compilatie is. Na gesurf en gepuzzel mijnerzijds blijkt deze dubbel-CD van 121 minuten in feite in twee delen uiteen te vallen:
– de eerste anderhalve CD (grofweg) bevat 20 van de 26 nummers die House in 1930, 1941 en 1942 opnam, hoewel niet in de juiste chronologische volgorde;
– de laatste halve CD (grofweg) bevat de bekendste twee (van de negen) nummers van zijn "comeback"-LP The legendary Son House : father of the folk blues uit 1965 (opgenomen op instigatie van Canned Heats Al Wilson en geproduceerd door John Hammond)
– en maar liefst 10 (van de 12) nummers van Live at Gaslight Cafe, 1965, ook weer niet in de juiste volgorde (en met bovendien veel hiss op de band).
Daarbij is House op alle nummers solo met alleen stem en gitaar te horen, met uitzondering van de zeven nummers uit 1942, waarbij hij hulp krijgt van Willie Brown (gitaar/zang), Fiddlin' Joe Martin (mandoline) en Leroy Williams (harmonica), en aangezien de enige plek met elektriciteit een winkel vlakbij een spoorlijn was komt er bij deze sessie af en toe ook een trein dwars door het geluidsbeeld tjoeketjoeken om de feestvreugde nog te verhogen (de muzikanten trekken zich er niets van aan).
        Raar trouwens, die a-chronologische volgorde van deze verzameling, met als extreemste voorbeeld het openingsnummer, want hoewel de eerste anderhalve CD dus nummers uit de jaren 30 en 40 bevat, stamt het openingsnummer van CD1 Death letter blues uit 1965, omdat dat het nummer is "that fans most associate with Son House" volgens het CD-boekje. Je kunt je voorstellen dat je bij een popbandje de nummers wel een beetje door elkaar gooit om de compilatie "lekker" te houden en niet de grootste hits allemaal aan het begin te zetten, maar iemand als dit trekt toch alleen luisteraars die geïnteresseerd zijn in authenticiteit en het werk dus liever chronologisch horen? En nu we het toch over de tracklisting hebben, mijn dubbel-CD-uitgave bevat dezelfde nummers als hierboven aangegeven maar in een iets andere volgorde, en op internet kom ik ook vinyl-uitgaves tegen met slechts 23 nummers op een dubbelelpee, of zelfs maar 14 nummers op een ènkele LP, dus het loont de moeite om even precies te kijken wat je koopt of bestelt.
        Wat je in ieder geval in welke releasevorm dan ook krijgt is een fraaie verzameling nummers van een tijdgenoot van Charley Patton en Robert Johnson uit de vroege Deltablues. De nummers van zijn eerste solosessie zijn puntig, rauw en direct dankzij House's stem en gitaar die helder boven de vinylkraken uit klinken, terwijl de samenwerking met de drie begeleiders op de tweede sessie tot een iets uitbundiger en soms vrolijker insteek leiden (waar ik overigens niet onverdeeld gelukkig mee ben – met name die soms doorzeurende mondharmonica trek ik niet altijd), en daardoor komt de sobere begeleiding van de derde sessie des te strakker en indrukwekkender over. De opnames van een kwart eeuw later laten een iets ingetogener zanger horen die noten en pauzes langer en met meer dramatisch effect oprekt en daardoor "slepender" zingt; volgens de All Music Guide is House op de live-opnames nog maar "a mere shadow of his former musical self", maar dat zie (en hoor) ik zelf toch iets anders.
        Onvermijdelijke hoogtepunten (en meest bekende nummers) zijn het hier in een liveversie opgenomen Preachin' the blues (over hoe het goddelijke predikantenschap en de duivelse bluesmuziek om beurten aan House trokken: "You know I wanted to be a Baptist preacher / So I wouldn't have to work"), het pakkende John the Revelator dat House zingt met geen andere begeleiding dan (zo te horen) zijn handen die op zijn bovenbenen slaan, en het tamelijk briljante Death letter blues ("I got a letter this mornin', how do you reckon it read? / It said, 'Hurry, hurry, the girl you love is dead' "), maar eigenlijk zijn alle nummers waarop House solo te horen is de moeite waard. Een uitstekende compilatie, hoewel de rare volgorde mij wel een beetje een doorn in het oog is.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:39 uur

geplaatst: vandaag om 21:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.