Een zijstap naar een wat toegankelijker (lees commerciëler) geluid. Niet dat zijn overige albums een hoge drempel hebben maar dit titelloze plaatje is wat meer gericht op een mainstream pop/rock geluid, op de Amerikaanse markt gericht. Het geheel is zeker niet slecht maar ik mis het rauwe karakter, de diepe soul invloeden of het subtiele vleugje funk dat Broussard weleens laat doorklinken op zijn platen. Slecht is het allerminst, man's stem vergoed veel, echter in zijn oeuvre is het een zwakkere broeder. Om het plat te zeggen, deze schijf gaat op in de massa, het is vrij gezichtsloos en het geheel ontbeert grotendeels man's sterke punten. Nog steeds aangenaam maar de plaat blijft te vaak in de hoes zitten om te spreken van een sterke worp.