James Brown - The Payback (1973)

James Brown op zijn best. Hij heeft geen beter studio album meer gemaakt.

Ik dacht echt dat dit een heerlijk rauwe soulalbum was dankzij zijn stem.. echter laat hij blijken dat hij ook iritant kan zijn, heletijd AH of OEH en dan wat woordjes miljoen herhalen, als dit een soort album is dat als classic aangekeken word door de meeste mensen, dat is dan wat jammer.

BAD! in de goede zin van het woord. Het titelnummer grooved 7 minuut 40, maar achter die 7 mag best een O. Oneindig groovegenot. Godfather bedankt voor al dat moois, ik plenk ondertussen een traantje weg.

The Payback is inderdaad raw. Harde funk zoals het hoort.
De plaat The Payback is gaaf. Het ritme blijft steeds terugkomen. Zelf vind ik Mind Power de beste. Deze plaat duurt ruim 12 minuten en is pure funk.

4 sterren

Je noemt meteen de sterkste nummers op, maar heel dit album is beresterk, toen kon ie het nog zulle!

Het titelnummer is een erg fijne track, maar ook op nummers als ''Forever Suffering'' bewijst james dat hij ook een heerlijke soulstem heeft.
''Stone to the Bone'' is ook een erg leuk nummer. Funk zoals het moet zijn.

Zalig groovend extatisch album. Mooie band.

gewoon een fantastische plaat!! Vooral "the payback" en "mind power" zijn échte funkklassiekers voor mij

Ik heb 'n aantal jaren geleden 4 sterren gegeven. Nu mijn nieuwe visie. Deze dubbel lp is natuurlijk de funk! De titelsong is badass. Jimmy Nolen op gitaar, Jabo Starks op drums, het is een classic in het genre en net zoals vele JB platen vaak gecovered. Doin the best i can is 'n redelijke soul-plaat, maar helaas niet mijn stijl. Dan de funky track Take Some, Leave Some. Goede groove en precies zoals het hoort. Dan Shoot your shot! Erg goed met 'n 'duel' tussen Maceo en Fred.Forever is 'n rustig nummer, met wel 'n gave rythmguitar. In de stijl van Shoot your Shot, is het nummer Time is running out fast. Wederom erg funky, het is de complete JB Funk. Funky ritme, goede bass, gitaar en drums. En dan de solo's van Maceo & Fred Wesley. Dan ook een klassieker Stone to the bone: de funky Jimmy Nolen doet het weer prima, erg lekker.
Last but not least: de leipe groove van Mind Power: James 'rapt' over diverse zaken. De beat wordt meerdere malen dmv de bridge gewijzigd. Klinkt erg solide. Voor mij de beste song van de lp. Tijdloze funk die al zovaak is gecovered. Van de 8 nummers zijn er 6 zeer goed. De overige twee zullen leuk zijn voor de soulliefhebber. 5 Star General

Ik vind dit een erg lekker plaatje, welke albums die hier op lijken van de heer brown (of andere artiesten) zijn nog meer aan te raden?

Probeer deze maar: Fred Wesley and the J.B.'s - Damn Right I am Somebody (1974)

oke, bedankt

Geweldig deze plaat, voor mij de ultieme James Brown plaat. Heerlijk lange nummers die van mij nog 3 keer langer door hadden gaan, met het titelnummer als hoogtepunt. De eerste keer dat ik door dit genre in een soort van muzikale trip ben gekomen, gebeurde normaal alleen bij de hendrixen en Zappa's van deze wereld. Ik geloof dat dit ook tevens een van de laatste hoogtepuntjes uit zijn oeuvre is geweest, of vergis ik me?

In ieder geval 4 sterren voor James de Bruin.

Ijzersterke nummers, en dat maakt van dit een ijzersterk album .

Met 8 nummers is hij al over de 1 uur ,, haha geweldig!

Oh, dat is nog niets.

Je hebt gelijk, .

Die tekst in de "The Payback"

I don't know karate, but I know KA-RAZY!!!! Brilliant

Gisteren voor 5 euro op de kop getikt. Voorts op repeat gezet en nu kan ik stellen dat de sterren met 1 euro per stuk hebben gekost..
Wat een fenomenale plaat! Echt helemaal mijn ding. Je zou het haast een instrumentale plaat kunnen noemen aangezien JB gewoon vrolijk met zijn band en piano vocaal meejamt in plaats van zingt.
Vooralsnog had ik alleen het Live at the Apollo-album van de beste man, en hoewel ik het kon waarderen, was ik lang niet zo lyrisch als de norm hier was. Hoe anders is dat met deze plaat. Van ongekende schoonheid, en het wordt mij voor het eerst echt duidelijk waarom hij zo'n onuitwisbare stempel op muziek heeft gedrukt.

That's what they call the payback!

Als klein kind zag ik James Brown als een haast mythisch figuur. "The Godfather of Soul", daar stond hij dan. Op het podium, met het zweet op zijn voorhoofd, door de knieën, en dan die ultieme oerkreet: aaaaaaaaaaah! Alleen James Brown kon wegkomen met een voor altijd memorabele zin als: "I don't know karate, but I know ka-razy!!" Een geweldenaar in alle betekenissen. Het was pas later dat ik dit album in mijn handen had. Bezeten door ritme, dat was James Brown, zowel in zijn muziek als op het podium. "The Hardest Working Man in Show Business", ook die bijnaam kwam ergens vandaan. Als er iemand de Funk wereldfaam gaf dan was het James Brown wel. Maar James was voor mij meer dan de Funk. Het was de man die voor mij Soul definieerde. Doing The Best I Can is de perfecte illustratie. Niet te vangen in een bepaald zangkader. Laat het ritme maar lopen, en James bezingt vanuit de ziel. Je gelooft elk woord. Even hoor je James Brown uit de jaren 50'. "Mr. Please Please Please", ook dat was hij. Maar nu. Los van kaders. Toezingend: "I miss you, baby. I miss you, darling." Nooit hebben die woorden zo origineel geklonken. The Payback is James Brown op zijn best en een absolute aanrader.

Ik zou mezelf geen groot funk liefhebbber noemen. Dit vind ik echter een geweldig album. Monotoon, gedreven door ritme en rauwe zang. Dat de nummers een lange tijdsduur hebben bevalt me wel, denk dat ze in kortere vorm toch aan kracht hadden ingeboet. Nu heeft het iets hypnotisch. Instrumentaal is het erg lekker ook, met speelse gitaren, een fijne ritmesectie en veel blazers.

Misschien wel zijn beste album!

Lekkere relaxte sfeer. De lange nummers zijn allemaal heerlijk, en duren op Time Is Running Out Fast na niet te lang!

Funk zoals funk hoort te zijn! Dit album verveelt geen seconde, en is een dikke vette aanrader!

Now this is what i call Funk.

GROOVE!

Topplaat! Het oeuvre van James Brown is groot en vind ik daarom lastig te behappen; maar deze plaat is van begin tot eind retestrak en swingt en soult van links naar rechts

Simpelweg fantastisch. Stijgt boven vele studioplaten uit vanwege de langgerekte nummers.
Gewoon doorjammen. Ya man.

Mume album top 1000 - Nr. 773

Mr. Dynamite, The Hardest Working Man In the Bizz, Soul Brother No. 1, Godfather of soul… Je zou maar zóveel fantastische bijnamen krijgen tijdens je muziek carrière als James Brown. Rustig J.B. Laat ook wat over voor de rest van het voetvolk hé. Persoonlijk nooit zoveel meegekregen van zijn muziek, behalve de hits (GET UP-eh), maar zijn dood bracht in mijn ouderlijk huis nogal het een en ander teweeg, maar ik was toen wat teveel aan het puberen om mij er druk over te maken.

Het moet gezegd, zijn bijnamen heeft hij zeker verdiend. This man got soul. Die uithalen op Payback en Take some - Leave Some zijn vurig, zijn stem schor schreeuwen kan hij als geen ander. Máár, Brown heeft nogal de neiging om zijn nummers uit te rekken. Het levert enerzijds een mooi podium voor de stem van Brown. Nummers als Mind Power, Stone to The Bone en Shoot Your Shot zijn nummers die genoeg fijne uitstapjes kennen om te blijven boeien, maar er zijn ook aantal nummers op het album die instrumentaal met vlagen een stuk minder interessant zijn. Nu ben ik ook wat ongeduldig aangelegd, maar dan duren die passages me ook echt wat te lang. Afijn, het was een fijne formele kennismaking dit keer.

Album is overigens ook vaak gesampled door hiphop producers, wat ik erg goed begrijp: De instrumentale breaks en funky ritmes lenen zich perfect voor het betere sample werk.

Ik vind dit album misschien net iets wat overgewaarderd, funk van de hoogste plank, dat is het wel zeker.
MAAR het gaat voor mij toch wel vaak iets te lang door persoonlijk.

De kop en de staart van deze klassieker zijn mijn favorieten. The Payback behoeft geen uitleg Mindpower (Give me some flute!) is een uitzondering op het feit dat die hele lange JB nummers voor mij slechts incidenteel leuk zijn.