Ry Cooder - Chávez Ravine (2005)

Prachtig. Mooie muziek bij een mooi verhaal.

Dat kan ik helemaal beamen.

Mensen ga deze plaat luisteren...........wedden dat die dan snel in je platenkast staat!

geweldig hoe Cooder hier bezig is, echt een verhalen verteller bij uitstek. Binnenkort zijn volgende album eens aanschaffen. Een terechte 4 en een half!

Héérlijke plaat, gisteren voor amper 7 € gescored. Ook het artwork is biezonder fijn, leuk, leerrijk en prachtig uitgegeven boekje begeleidt dit heerlijke plaatje!

ry was , is en blijft een professor in de muziek, na buena vista, zit hij nu in l.a. waar een compleet met de bulldozers werd weggedaan voor een stadium van de dodgers , de muziek is fantastisch , gewoon kopen dit meesterwerk

Alhoewel het onderwerp dan wel niet echt zonnig is, vind ik dit een leuke plaat om op te zetten tijdens de zonnige dagen. Tis idd heel fantastische muziek, je hoort het als het ware het vakmanschap door de liedjes heen. Ook de voorganger ("Mambo Sinuendo") vind ik heel sterk.

Een plaat waar ik na een keer of vijf draaien helemaal voor gevallen ben. Het is weer een aflevering van Ry Cooder's muzikale reis rond de wereld en hier blijft hij wat dichter bij huis, in zijn eigen stad: Los Angeles. Met een aantal (oudere) artiesten uit de mexicaanse gemeenschap van die stad heeft hij de verdwenen wijk Chavez tot leven laten komen. Die latino immigrantenwijk moest plaats maken voor een stadion en de gemeenschap verspinterde over de hele stad. Chavez Ravine is nog slechts een herinnering en die wordt bezongen op dit prachtige concept-album.
Lang niet alles wat Cooder aan wereldmuziek heeft gemaakt kon me echt bekoren, maar hier is het helemaal raak.
Veel mexicaanse songs, afgewisseld met een enkele country-achtige en bluesy song, uitgevoerd door diverse artiesten, subtiel begeleid door onder andere Cooder, Jim Keltner en anderen.
Heerlijk sfeervol, je waant je soms echt terug in het LA van de jaren 50.
Mijn favprieten zijn Don't call me red, Chinito,Chinito, 3rd base Dodger Stadium en het slotnummer.

Blijft schitterend om te zien hoe Cooder zich gedurende zijn carriere in een enorm breed scala van obscure en soms bijna uitgestorven authentieke muziek verdiept en inwerkt (en zo ook bepaalde genres en artiesten die het echt wel verdienen onder de aandacht brengt).

Deze cd is er een van de meest geslaagde, met zoals reeds eerder gemeld een boeiend verhaal als rode draad.

Zeer mooie sound die representatief is voor de Mexicaanse gemeenschap in Californië. Ry Cooder raapte wat oude nummertjes die je toen kon horen in de latino wijken van LA. Mijn favoriet is dat feelgood nummertje "Onda Callejera" maar er zitten nog super-nummertjes in. Het heeft iets exotisch en je kan je zo de sombrero's en een gezapige, stoffige Mexicaanse sfeer inbeelden, met bars die waarschijnlijk vol werklozen zitten.

I luv it ! 4*

Tja deze man weet te boeien door zijn vele stijlen die hij beheerst. Daarbij trekt hij zich geen snars er van aan wat vandaag te dag populair is of niet. En gaat louter zijn eigen weg. De ene keer met meer succes dan de andere keer. So be it lijkt cooder te denken. Een naar mijn idee prima gedrag en instelling. en dit is her resultaat een pracht plaat. Een heerlijke sfeer weet cooder op deze cd vast te leggen. Gewoon kopen die plaat niets meer niets minder

Eindelijk. laten we deze plaat over de 4 sterren heen tillen. Het is zo'n heerlijk afwisselend album met een echt verhaal, een concept-album zogezegd. Het is het verhaal van de bewoners van de wijk Chavez Ravine in Los Angeles die moesten wijken voor de bouw van een reusachtig baseball-stadion.
Uniek is de mix aan stijlen op dit album, de gitaarpartijen van Ry zelf, maar ook de blazers en de percussie. Alles valt op zijn plaats. Ik kan geen favoriet nummer aanwijzen, maar ik verheug me altijd op de laatste twee.

Deze maar eens luisteren.

Chávez Ravine is typisch zo'n plaat waar ik hele grote verwachtingen van had, zeker toen ik een boek had gelezen over het thema waar deze plaat feitelijk op is gebaseerd.
De plaat krijgt iets meligs. En wordt op een gegeven moment bij vlagen wat vervelend en is weinig spannend.
Muzikaal ligt het aardig in de buurt van Mambo Sinuendo maar dan een paar klasse minder.
Gemiste kans, want het idee erachter was zeer vindingrijk en origineel.

Het is een concept plaat en derhalve moet het als geheel verteerd worden. Als geheel geef ik het een 4.0, maar sommige stukken werken voor mij niet (bv. Don't call me red). Het geheel is dus beter dan de som der delen, wat in dit geval gerechtvaardigd is, omdat het dus een concept album is. Dus....

Niet dus. Er staan toch wat mindere nummers op. Al is het concept lovenswaardig, toch verlaag ik mijn stem.

Nog altijd een heerlijk album. Fijn om te horen dat zijn betrokkenheid bij de teloorgang van een latinowijk in LA niet leidt tot culturele toe-eigening: bij dit project zijn allerlei muzikanten, zangers en zangeressen uit de latino gemeenschap bij de uitvoering betrokken. En dat is fijn om te horen en zorgt voor de nodige afwisseling.

Zo'n 8 jaar voor dit album heeft Paul Simon iets vergelijkbaars gedaan met Songs from the Capeman. En hoewel dit een commerciële flop was, en Paul dit ook nog altijd als een kleine blauwe plek in zijn carrière ervaart, vind ik het nog geslaagder dan Ry Cooders album.

Als groot fan en trouw luisteraar van Ry Cooder ervaar ik dit album als een van zijn mindere werken.

Vind dit nu juist één van de betere Cooder albums. "Corrido de Boxeo" bijvoorbeeld is fantastisch.

Maar een Ry Cooder album met een 1.5 beoordelen? Er valt toch zeker instrumentaal van alles te genieten?