Kula Shaker - K (1996)

Dat durf ik toch echt te bestijden... Het zijn over het algemeen pakkende nummers. Weinig makkelijk aan. Ik heb slechtere debuutalbums gehoord...

Toen deze CD net uitkwam, maanden aan één stuk in de CD speler totdat de plaat mijn strot uitkwam. Pakkende plaat, meer oosterse sferen gedrenkt in veel hindoe en Krishna teksten en sfeeren, een beetje terug naar de dagen van Beatle George, maar dan verpakt in een jaren 90 geluid. Maar als je alles ontleed blijven er pakkende melodien over. Goed debuut. Alles wat van deze band hierna kwam kon niet meer tippen aan K.

Toen ik de eerste keer Tattva hoorde, werd ik overrompeld.
Wat een geweldige single.
Dit album moest ik hebben.
De daar op volgende luisterbeurt werd ik gelijk gegrepen.
Om een onverklaarbare reden werd dit gevoel al snel weer minder.
Natuurlijk blijft K een sterk resultaat.
Waardoor kwam de spirit aan het vervagen?
Was het omdat de originaliteit achteraf toch minder bleek te zijn?

Vrij snel na K kocht ik Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band van The Beatles.
Al blijf ik die niet zo goed vinden.
Raakvlakken waren alom aanwezig.
De titel Hey Dude heeft natuurlijk al een vette knipoog naar Hey Jude.
Toch blijft de Indiase invalshoek wel trekken.
Their Satanic Majesties Request van The Rolling Stones kent dat gevoel ook.
Into The Deep is een redelijke geslaagd mengeling tussen de sixtiessound en de jaren 90 Britpop.
De bijbel voor onze eigen Supersub.

Crispian Mills zal waarschijnlijk als frontman wat minder uitstraling hebben.
Een beetje de ranja zonder de LSD.
Pinkpop of EO jongerendag?
Terwijl iedereen aal de waterpijp hangt, zit hij in een hoekje een Marlboro Light te roken.
Alsof hij het stiekem spannend vind om over drugs te praten.
Maar het psychedelisch randje is wat gemaakt.
Ook zijn duidelijke link naar Jerry Garcia van Grateful Dead komt mij te geforceerd over.
Grateful When You're Dead / Jerry Was There is teveel een would be jamsessie.

Met terugwerkende kracht is het allemaal net iets te gelikt.
Helemaal afschrijven zal ik het echter niet.
Daarvoor zijn de nummers over het algemeen te sterk.
Hoogtepunt Tattva heeft een te abrupt einde.
Alsof ze geschrokken waren van waar ze toe in staat zijn.
Het had namelijk nog mooier kunnen zijn.

In 1997 stond deze band in het voorprogramma van Aerosmith in een uitverkocht Ahoy'. Ik kende de band niet en luisterde de cd in de winkel om enigszins voorbereid te zijn.

Maar wat een knaller! Vette gitaarrifs, dromerig sfeertje, mooie melodieën en zeer, zeer sterke composities. En eindelijk een Britpop band met humor en die zichzelf niet al te serieus nemen. Een verademing.

De plaat start met 2 knallers, Hey Dude en Knight On The Town. Allebei erg goede songs die je bij de les houden. Het wordt daarna wat zweverig maar de songs blijven sterk.

Het is een mix van Indiase muziek, Beatles, britpop, Led Zeppelin en ook Aerosmith. Grateful when you're dead lijkt qua akkoordprogressie op Milk Cow Blues van Aerosmith.

Aerosmith had in 1997 ook een plaat met Indiase invloeden, Nine Lives, en ik kan me herinneren dat de mannen van Kula Skaker een zeer goed optreden gaven destijds.

Al met al een top plaat waar geen enkel slecht nummer op staat. 5 sterren!

Kula Shaker werd destijds met veel poeha gelanceerd. Maar zoals wel vaker gebeurt wanneer poeha in het spel is, denk maar o.a. aan de Sleeze Beez, Signu Signu Sputnik om er een paar te noemen, is de soep niet zo heet als dat deze opgediend wordt. Zo ook met Kula Shaker, even hun 15 minuten van beroemdheid om daarna toch weer terug te vallen in de midden categorie zonder al die karretrekkers ervoor. Blijft wel een aardig album over, dat met Govinda en Tattva, Sleeping Jiva een aardige knipoog richting India doet. De hoes is niet bijster origineel maar wel opvallend genoeg om in het oog te springen. Daar waar The Beatles met Sgt. Pepper en The Rolling Stones met Their Satanic... een eigen ontwikkeling doormaakte, is dit voornamelijk een uitgestippelde route geweest dat leuke nummers heeft opgeleverd, maar zekers geen tijdsdocument is geworden.

Ik leerde Kula Shaker destijds kennen van het nummer Tattva dat ik ook nu na herbeluistering van dit niet onaardig album verreweg het beste nummer vind. Daar tegenover valt Govinda mij juist ontzettend tegen. Ik durf te zeggen dat ik het zelf een van de minste nummers op dit debuut van KS vind. De hoes van dit album vind ik zelfs ontzettend lelijk en voor de jaren negentig absoluut "out of time".

3,5*

Ik vind de hoes juist wel mooi. Ik weet nog goed dat deze CD helemaal de shit was op de middelbare school. Niet slecht of zo, maar echt niet super goed.
Tattva is wel aardig, Hey Dude is grappig gedaan.
Live zijn ze overigens wel erg goed, ik heb ze op lowlands gezien.

Debuutplaat "K" van Kula Shaker komt uit in de hoogtijdagen van de Britpop, waarbij met name Oasis de scepter zwaait. Kula Shaker komt met een iets andere aanpak, niet vernieuwend, maar wel erg fris. Kula Shaker combineert rock met funk en voegt daar nog wat oosterse invloeden aan toe. Dit leidt tot een uiterst smakelijke mix genaamd "K". Opener "Hey Dude" valt direct met de deur in huis en rockt en funkt van begin tot eind. De oosterse invloeden zijn met name hoorbaar op "Govinda" en hitsingle "Tattva". Daarnaast bevat "K" een uiterst respectvolle ode aan The Grateful Dead middels "Grateful When You're Dead/Jerry Was Here", waarbij het nummer halverwege subtiel overgaat in kenmerkende Grateful Dead psychedelica. Ook het funky "303" spat uit je speakers. Rustpuntjes zijn er ook genoeg, waarbij ik met name het eerder genoemde "Govinda", maar ook "Start All Over" erg mooi vind. Later wordt er nog een cover van "Hush" toegevoegd aan deze plaat als een soort bonustrack, maar ook zonder die single is "K" gewoon een heerlijk debuut en een welkome afwisseling in de Britpopscene.

uhm ja...
dit is even de samenvatting?

Is dat een vraag aan mij gericht? Mij ontgaat namelijk even je punt.

Mij ontgaat wat je wil zeggen! Ik denk dat je het een mooie plaat vind. Maar ik lees een stukje wat in 1996 in de viva kon staan bij wijze van recensie.

Ik denk dat ik dat maar als compliment ga beschouwen, ook al zal je dat niet zo hebben bedoeld. Kom ik toch nog een keer in de Viva . Maar door gebruik te maken van subjectieve termen als "fris", "smakelijke mix", "mooi" en "heerlijk" geef ik volgens mij heel duidelijk aan dat ik het een mooie plaat vind. Maar die conclusie had je zelf ook al getrokken, dus volgens mij is het je toch niet ontgaan.

klopt!

Prima recensie Ronald, je vat het goed samen.
Men heeft gelijk een idee van het album.

Thanks Deric! Jouw bijdrage mag er trouwens ook wezen.

Veel te veel britpop, te weinig psychedelica. Wel goed gemaakt.

Check ! En door het pop element laat deze ( en z'n opvolger ) zich moeiteloos weghappen als je geen zin in zwaar verteerbare kost hebt.

Goeje pop met een rock-element erin is lastig te maken. Het mag niet te licht worden, want dan gaat het ook tegenstaan als je de muziek alleen maar voorbij laat komen voor de gezelligheid, en het mag ook weer niet te zwaar aangezet worden want dan wordt je er al snel doodmoe van omdat het te pretentieus gaat klinken.

Kula Shaker balanceert met hun bombastiese aanpak regelmatig op de rand van de "te zwaar" afgrond maar valt er niet in. Heel knap gedaan vinnik.

Destijds vond ik veel Britpop erg goed en ook Kula Shaker greep me gelijk. Dat Indiase geluidje maakte ze heel anders dan de anderen en daardoor vond ik ze eigenlijk beter dan Oasis.
Nu vind ik dit nog steeds een goede plaat, maar alleen Govinda en Tattva steken er nog echt bovenuit. De rest klinkt toch meer als "standaard" Britpop.
Ik vind de cover van Hush erg geslaagd.

What een bullshit score hier zeg. 1 van de beste britse albums uit de jaren 90!

Echt Britpop is het niet, hè? Het ligt meer in het verlengde van The Black Crowes. Hier en daar klinkt Oasis door, als Liam Gallagher in plaats van John Lennon de gereïncarneerde George Harrison (die toen nog leefde overigens) meende te zijn. Deze plaat is niet geheel aan mij besteed, maar is ook niet vervelend.

Geweldige plaat met een, in mijn ogen, toch wel wat laag gemiddelde. De band is in de pers toch een beetje teveel afgedaan als gril, wat hen geen goed heeft gedaan.
De sound is uiteraard retro, maar de nummers zijn sterk, hebben mooie melodieën en veel afwisseling. Daarnaast spat de energie ervan af, wat live helemaal goed tot uiting kwam.
Twijfel een beetje tussen 4* en 4,5*

Een redelijke schijf, met gevarieerde nummers door o.a. het toevoegen van de sitar en andere aanverwante Oosterse instrumenten. Desalniettemin zeker geen klassieker. Het album opent goed met Hey Dude en Knight on the Town, lekkere uptempo britpop/rock. Hierna doen de Indiase instrumenten hun intrede en houdt het mijn aandacht maar zelden vast. Magic Theatre en Sleeping Jiva voegen wat mij betreft weinig toe. De afsluiter Hollow Man Pt. 1 & 2 rechtvaardigt de lange speelduur absoluut niet. Er staan echter een aantal leuke nummers op die het gemiddelde omhoog trekken naar een dikke voldoende; Smart Dogs, Hey Dude, Knight on the Town zijn prima songs binnen het genre. De band kwam en komt alleen qua composities en uitstraling wat te kort ten opzichte van de al dan niet destijds doorgebroken vakbroeders.

Een heerlijke britrockplaat die het bij mij nog altijd heel goed doet. Destijds als student op een ochtend met de gitaartonen van Grateful when you're dead wakker gemaakt, mezelf afvragend wie deze band toch is.

De britpop/britrockmuziek van begin jaren negentig zorgde voor een frisse wind in de muziekwereld. De gitaarbands leken namelijk wat te vervagen. K zit voor heel goed in elkaar. Ik vind het gaaf dat er gewoon geflird wordt met muziekinvloeden uit India, terwijl dat destijds 'not done' was. Luisterend naar de eerste nummers: de frisheid en energie bruist er vanaf: Hey Dude, Knight on the Town, Temple of Everlasting Light sluitend heel goed op elkaar aan. Vlot, lekkere gitaarwerk, goede zang. Goede tempowisselingen, nummers waarin genoeg gebeurt en afwisseling is.

Govinda: is het niet gaaf dat een rockband dat durft te integreren in de rockmuziek! Niet in het Engels zingen, gewoon in Sanskrit, ondersteund door rockende gitaarrifs. Persoonlijke favorieten zijn Tattva en Grateful When You're Dead/Jerry was there. Die laatste beschouw ik persoonlijk een lichte ode aan de complete versie van Oh Well van Peter Green's Fleetwood Mac.

K is uitgebalanceerd, evenwichtig, fris, energiek. Voor mij persoonlijk een topalbum.

Nice Koos R., en ook voor mij is deze een topper. Een paar weken terug na lange tijd nog eens opgelegd om te kijken of die 5 van mij eigenlijk wel terecht is maar ja hoor, dat is hij zeker. Ze doen eigenlijk helemaal niks bijzonders behalve een flink aantal Indische elementen en invloeden aanboren (en ook dat is niets nieuws) maar toch, de liedjes staan gewoon als een huis en zijn op en top catchy en karaktervol. Ken ook wat latere nummers van Kula Shaker maar die vind ik toch niet van hetzelfde niveau.

Lightning in a bottle-plaat dus voor mij, deze. Maar één meesterwerk is nog altijd veel beter dan niets