Met Bat for Lashes heb ik een wat moeizame relatie, niet zo eentje als met Björk waar ik soms gillend gek van kan worden en waar ik op andere momenten heel innig mee ben. Nee, met Natasha Khan gaat het er soms wat stilzwijgend aan toe. Moeizaam. Niet goed wetend wat ik met haar aan moet.
Er is afstand zullen we maar zeggen.
Wetend dat ik dol op haar ben maar het niet kunnen uiten. Iets zit er dwars. Dat dus al twee avonturen lang. Fur and Gold en Two Suns vallen in de categorie 'het zit er in maar komt er niet uit'. De echte klik blijft uit en toch vind ik het mooi. Irriteren doet ze me nooit. Iets wat Björk niet kan zeggen.
The Haunted Man mag het dus proberen om mijn relatie met Bat for Lashes te verbeteren. Allereerst valt de hoes op; een foto gemaakt door Ryan McGinley o.a. bekend van de Sigur Rós hoes Með Suð í Eyrum Við Spilum Endalaust. Wat je er ook van mag vinden: het trekt de aandacht. Aandacht die ze wat mij betreft niet eens nodig heeft in deze vorm want ik was toch wel benieuwd naar dit nieuwe album.
En ja, dat album...... wederom is het prikkelend, boeit het en wederom krijg ik er niet voldoende vat op. Ik draag het geen warm hart toe. Er is en blijft die verdomde afstand. Waar Siouxie vroeger een ijskoningin was daar is Natasha Khan dat nu voor mij. Het is soms net wat te deftig allemaal en ze laat me niet echt toe.
Hierdoor hoor ik alweer een uitstekend album maar lukt het me niet er verliefd op te worden. Ik mag haar wel maar ik mag zoveel anderen ook. Ik wil meer.
Misschien na meerdere draaibeurten? Ik hoop het ergens wel maar gezien de voorgangers ga ik er niet van uit.
Gelukkig hebben we
Laura nog want daar kan ik dus wel voor warmlopen