Nounou, mijn kleuropmerking maakt kennelijk de tongen los
. Ik heb de plaat deze week nog twee keer gedraaid en ik snap jullie kritiek wel enigszins. Ik wilde ook niet stellen dat dit nu de meest brave standaardrock ever is, het is inderdaad geen poging tot AC/DC of pakweg punkrock. Alhoewel ik zeker kan genieten van AC/DC-achtige muziek, loop je daarbij snel het risico dat het 13 in een dozijn klinkt. Bij dat soort muziek spitsen mijn oren eigenlijk alleen nog maar als de composities bovengemiddeld goed zijn (het vroegere werk van AC/DC zelf uiteraard, of meer recentelijk de eerste van Airbourne).
Maar deze muziek is mijns inziens ook weer niet zo far out of the box, dat ik er geen referenties aan kan koppelen of doorlopend verrast wordt door de onverwachte wendingen en het muzikale lef. Ik hoor met name (doorgaans vrij goede, maar soms ook wat doelloos dooremmerende) sixtiesjammuziek die naar mijn mening elementen in zich verenigt van bands als The Doors, Monster Magnet, Jimi Hendrix met wat Afrika en space/stoner-drumpartijen. Deze muzikale invloeden liggen allemaal wel enigszins in elkaars verlengde. Of de term 'braaf' daarvoor helemaal de juiste is, nu ja, daar kun je over twisten. De (weinige) zang op de plaat kon mij overigens meestal weinig bekoren, voegde geen extra dimensie toe aan de muziek. Wat me soms wel meer (en meestal positief) verraste was het gebruik van meer folkachtige instrumenten, een af en toe opduikend rustpuntje en in een bepaald nummer een beetje een Death in Vegas achtige sfeer. .
Om nog even terug te komen op de kleurplaatvergelijking: Goat kleurt geen Disneykleurplaat in op de achterkant van een doos cornflakes maar een mooi werkje van (waarschijnlijk inderdaad) vetkrijt met redelijk veel mooie aardtonen er in. En daar is niets mis mee. Maar op grond van de recensies en het gejuich er omheen rekende ik meer op het zojuist genoemde vetkrijtwerk maar dan aangevuld met nog wat totaal andere zaken. Zoiets als neon- en, metaalachtige kleuren, aangebracht in waterverf en spraypaint. En dat alles dan ook nog eens onder invloed van LSD uitgevoerd door het cum laude afgestudeerde bastaardkind van Rembrandt en Karel Appel. En die verwachting maakt de band mijns inziens niet waar. Zo zie je maar weer wat verwachtingen met je doen.
Terzijde: Bert was beer en is nu ouder van jonge kroost in de creatieve fase, en heeft daardoor een half museum (hun woorden) in zijn huis hangen van knip- en plakdino's, geteisterd door zwermen meteorieten en robotpaardpiraten. Dit museum werd helaas wel ongevraagd midden op de muren en aan mijn kasten geplakt door mijn driejarige met behulp van houtlijm. Lijden voor de kunst noemen ze dat geloof ik...