Larry Graham & Graham Central Station - Raise Up (2012)

Ongelofelijk slecht, en vooral erg standaard.

Als één van de bekendste oudegedienden uit de soul en funkmuziek een nieuwe plaat gaan maken dan is dat nieuws. Dat was het zeker met Larry Graham en zijn Graham Central Station. De laatste plaat van Station stamt uit 1978. Larry speelde ook nog eens in Sly & the Family Stone en nu is er met de hulp van onder andere Prince een nieuw album uit de grond gestampt.
De uitvinder van het bassgitaarslappen is kan zich dus eindelijk ook weer eens op album uitleven, in plaats van op de vele podia waar hij nog op te vinden is. Hij tourde samen met Prince en zodoende is de samenwerking tussen de grootheden voor deze plaat ook weer een logische. Maar de vraag is natuurlijk of het nog steeds zo schuurt, dipt, morst en funkt als we van hem in de jaren 70 gewend waren. Voor ons een reden om deze plaat eens te beluisteren en te bespreken.

De plaat opent met een korte intro drumline waar veel energie uit spat. Nog geen echte track, maar een geinige opener. Wat dansbaarder en herkenbaarder wordt het meteen met Throw – N – Down the Funk. Herkenbare slaptechniek in een song met een 80′s funkjasje. Erg dansbaar, maar toch wel wat te slick geproduceerd. Bijna te steriel, geen ruimte voor buitensporigheden. Graham poestst daarna zijn eigen klassieker It’s Allright op. Een erg bekende song natuurlijk, die elke liefhebber nu ook makkelijk weer mee kan zingen (Yeahhh!!!) Echt veel voegt het niet toe aan het origineel, het lijkt alleen wat opgepoetst.
Het album komt echt helemaal los in de 80′s funk en met Prince-sound-saus overgoten titeltrack Raise Up. Prince zingt Larry eruit, maar de mannen vullen elkaar juist goed aan. De gitaarriffs van Prince knallen er lekker in en de energie is vuig, smerig, morsend, funky en fantastisch. Erg, erg, erg goed nummer. Prince horen we ook op Should Coulda Woulda. Ook weer een prima nummer, redt het niet bij de titeltrack, maar helemaal niks mis mee. Funkt niet echt, maar gewoon een fijn tempootje lager.
Gospel en geloof zijn nooit ver weg geweest bij Larry Graham. Hij als overtuigt Jehova laat dit ook graag tekstueel terughoren in zijn nummers. Daar is de intermezzo Welcome 2 My World een bewijs van. Echt storen doet het niet, want is maar een kort nummer. We funken daarna vrij gepolijst verder met It Aint No Fun to Me. Na dit aardig nummer één van de grootste misbaksels van deze cd. Stevie Wonder’s Higher Ground wordt van alle magie ontdaan en op een bijna platvloerse manier nogmaals opgelepeld. Erg pijnlijk slecht uitgevoerde cover. Iets, maar niet heel veel beter, wordt het met slijmnummer No Way. De gladde productie zit me hier volledig in de weg, de sfeer komt te gekunsteld over. Traag blijft het met Hold You Close. Prima te verteren als achtergrondmuziek, maar an sich niet een heel bijzonder nummer.
De Prince invloeden trekken het album weer een beetje uit de slop. Movin is weer samen met de grote kleine man en het is meteen weer een stuk meer swingen geblazen. Helemaal niks mis mee. Swingen doet het ook met Now Du U Wanta Dance. Niet heel memorabel nummer, maar de funk is er zeker in te vinden.
Afsluiter van het album is One Day met Raphael Saadiq. Een rustige afsluiter met een wel heel erg simpele tekst. De goedheid van de wereld en het geloof wordt weer erg aangedikt. Ik had toch een stuk meer van deze combinatie verwacht.

Al met al geen onverdeeld succes, deze comebackplaat van Graham Central Station en voorman Larry Graham. Zo af en toe funkt het prima, maar het geheel is toch wat te gepolijst geproduceerd. De grote verrassingen zijn op één hand te tellen. Echt slecht wordt het maar één keer (Higher Ground), maar teveel nummers zijn te middelmatig. Simpelweg een aardige plaat, maar ik denk dat je als liefhebber vooral de kans moet zoeken om deze combinatie eens live te bewonderen, want dan komen de nummers en de energie vast en zeker een stuk beter uit de verf.

Laat die kans zich binnenkort nou net aandienen...

Paradiso zaterdag 10 novemb...

Lekkere funk en altijd goed om Prince terug te horen

De totale oogst valt niet mee,zeker niet na zo veel jaren, maar Raise Up is erg lekker.
Maar dat klinkt dan ook eerder als Prince met Larry als gastmuzikant..

Net nieuw en meteen ergens niet mee eens.



Ik kan me voorstellen dat het album niet voldoet aan de klassiekers van GCS in de jaren zeventig. Dat vind ik ook. Maar dat heb ik ook met de albums van Prince.

Ik kan ook niet helemaal objectief zijn aangezien ik de PR doe voor Larry. Maar toch, toch is dit album beter dan GCS2000. Natuurlijk, het liefst zou ik de pure funk willen horen zoals in het verleden, zie ook LINK maar tijden veranderen en dat geldt ook voor Larry.

Live is het nog steeds funky en geweldig.

Daar ben ik het wel helemaal mee eens, ik pik elke tour van GCS in ieder geval een optreden mee... is altijd weer een feestje....

Ja Larry is en blijft te gek, Freakey. Live zet hij zich nog steeds 200% helemaal in.

En het mooie is dat hij echt een god is onder muzikanten. Ik heb echt heel wat beroemdheden meegemaakt die gedwee naar me toe kwamen of ik misschien kon regelen dat Larry iets ging signeren. Mooi toch en helemaal terecht.

Stukken beter dan GCS2000 waar Prince een enorme dikke vinger in de pap had.
Prince is nu nog wel aanwezig, maar het is meer een Larry plaat geworden.
Lekker funky, maar inderdaad niet zo lekker als vroeger.
Dit album komt wel dichterbij de topper die hij live nog altijd is.
Daarnaast is het ook nog eens een hele aardige man.