Philip Glass - Solo Piano (1989)

Ik luister ze liever dan dat ik ze zelf speel. Wat een eentonig geluid wordt het dan....

Prachtig, je hoort de hele tijd dezelfde noten die toch net op een andere manier terugkomen. Wat mij betreft had hij alleen de Metamophorsis op een album gedaan, dan had het wat meer één geheel geleken. Mad Rush is wel een mooie track, daar niet van, wel een beetje té lang.

Ik kan niet anders dan hier een 5* voor geven, wat een gevoel ligt er in deze muziek. Ik vind dit echt veel beter dan Glassworks, als ik dit opzet kan ik helemaal wegdromen op een golf van gevoel, prachtig!

Verbluffend wat de man op z'n piano teweeg brengt. Volle mep!!

op een of andere manier van ik nummer 5 veel mooier dan nummer 1. Maar vooral 3 is een meesterwerk, episch en meeslepend. Maar ik weet hier verder ook geen minpunten bij te noemen, behalve het laatste nummer die ik er niet echt bij vind passen. Ik vind Mad Rush juist onlosmakelijk bij de vijf metamorphosis horen, alsof de rust en repetiviteit tot een soort apocalyps komt. Want de basismelodie is nog steeds ongeveer hetzelfde als ervoor.

Een heel mooie cd, maar hier en daar gaat het mij soms toch wat vervelen.

Een van de beste albums die ik ooit gehoord heb. Ongelovelijk hoeveel emotie men uit een instrument weet te halen. Glass maakt zoals bij hem gewoonlijk is veel gebruik van herhalende patronen. Gek genoeg vind ik dat juist een van de beste kwaliteiten van dit soort minimalistische muziek'; het is zo lekker hypnotischerend.

Ah... check dan de muziek van Simeon Ten Holt eens en in het bijzonder zijn onvolprezen Canto Ostinato ... hypnotiserender (en toch melodieus) is er bijna niet.

Kan iemand me helpen?
Ik ben al een behoorlijke tijd opzoek naar dit album op vinyl.
volgens discogs is hij wel ooit uitgebracht op plaat,
Philip Glass - Solo Piano (Vinyl, LP) at Discogs
maar het is werkelijk onmogelijk om het album te vinden.
Ebay, platenzaken, online vinyl winkels, enz enz, heb al een boel geprobeerd.
kan iemand me verder helpen?

Hier staat er eentje te koop.

Al vraag ik me af of het echt een meerwaarde zal zijn, dit album op vinyl. Tenzij voor de hoes. Maar de opname is digitaal (DDD).

Bedankt.
Dit is de 1e keer dat ik bevestigd krijg dat hij überhaupt bestaat.
Alleen is jammer genoeg de veiling al gestopt in 2011.

De reden dat ik hem op vinyl wil hebben is puur dwangmatig verzamelen

Wat een pracht is dit album. De subtiliteit en gevoel is van grote hoogte en hoevaak ik dit album ook opzet, geen enkel moment van verveling...


Met jtsterkenburg eens dat Mad Rush juist de 5 Metamorphosis aanvult en mooi afrond. Wichita Sutra Vortex zie ik als een toegift/ encore en als je het album op repeat zet, merk je hoe knap dit in elkaar is gezet want het vloeit in elkaar over.

Volle pond, geen twijfels hierover.

Weet je, dat ik al mijn hele leven op zoek ben, naar een plaat als deze.

Ik ben een dikke sucker voor Debussy, Chopin en Satie. Daarnaast vind ik Corea en Hancock solo ook zo mooi (op piano). Maar dat is soms zo over-the-top, te jazz soms.

Glass is een kamermuziek maker, die precies snapt wat ik wil. Al kent hij mij niet, hij heeft hier precies de melodiën en maatsoorten en dynamiek te pakken waar ik op zoek naar ben.

Daarbij zijn de stukken van Methamorphosis gebaseerd op Die Verwandlung van Kafka. Eén van meest intrigerende verhalen, door één van mijn favoriete auteurs. Als je het verhaal kent en laat afspelen in gedachten, terwijl je de muziek luistert, dan gaan de rilling door merg en been.

Een prachtige plaat, en ik lust wel meer van dit.

Mooi om te horen dat je dit kunt waarderen, Ozric Spacefolk. Heb zeer onlangs de cd aangeschaft, en ben ook verrast. Kende deze muziek wel in een andere uitvoering,maar Glass speelt het zelf precies goed. Dan mag ik je misschien ook de pianomuziek van Johnn Adams aanraden, ook een minimalist trouwens.

zie bijvoorbeeld:
Adams - (Complete) Piano Music: Amazon.co.uk: Music

Te gek. Bedankt voor de tip.

Dit is me veel teveel van hetzelfde, maar als je daarvan houdt is het een prima album. Ik hoor dan liever een album als Kundun, dat meer variatie geeft en wat meer een combi van minimalistische muziek/elementen en 'wereldmuziek' is.

Ik keek even bij die plaat, maar dat is een score van een film, en het is wereldmuziek. Allemaal goed en aardig en dat vind ik ook leuk.
Maar dat is toch niet vergelijkbaar? Dit is solo piano muziek, zoals de titel ook zegt. Daar was ik naar op zoek.

Dan heb je gevonden wat je zocht. Ik refereerde alleen aan de muziek van Philip Glass ; enjoy it .

Misschien is het laatste album van de Belg Jef Neve ook wat voor jou Ozric Spacefolk.
Wel meer jazz en een pakje minder minimalistisch, maar doet soms toch aan Glass (maar ook aan Rachmaninov) denken.

Jef Neve - One

Solitude

Okay, bedankt voor de tip. Ben nu ook weer Theme of Secrets van Eddie Jobson aan het draaien. Wat is muziek toch mooi.

En dat ken ik dan weer niet. Snel deze week even beluisteren op Grooveshark.

Met het gevaar dat ik iedereen over me heen krijg...maar ik vind de pianowerken van Philip Glass helemaal niet zo goed. Saai, monotoon, zeer repeterend, zeer weinig melodie (ik weet het, dit hoort bij minimal werken, maar er zijn echt betere werken op dat gebied). En ik heb steeds het gevoel dat de eerste beste knaap die serieus piano studeert dit ook kan spelen....
Als ik naar muziek van Philip Glass luister dan ga ik veel liever voor bijvoorbeeldKoyanisquatsi (ik weet het...daar wordt ook bijzonder veel herhaald..maar toch).

Waarom zou je mensen over je heen krijgen, als je keurig uitlegt wat er aan de hand is?
Jouw gevoel bij deze plaat is duidelijk anders dan de mijne.

Ik weet ook niet precies waar je naar op zoek bent. Luister je ook Debussy en Satie?

Hey, als je Chopin, Satie, Debussy, Corea en Hancock in 1 zin benoemd kan je misschien naar Thelonious Monk luisteren. Klinkt volledig niet als Glass maar zit wel ergens tussen die andere heren in qua gevoel en melodie volgens mij Zoals op deze : Thelonious Monk - Monk. (1965)

Mooi klassiek album. Vol speelse en mooie anekdotes. Een soort lange indrukwekkende voorstelling van klanken. Meerdere luisterbeurten nodig dat loont. En je krijgt een metaforisch album.

Een relaxerend album.

Was Philip Glass eigenlijk de eerste met dit type minimalistische pianomuziek ? Ik heb het idee dat hij echt héél veel navolging heeft gekregen, niet in het minst uit de scorehoek. Zowel qua spel als klankkleur.

Invloedrijk dus zeker, maar helaas ben ik daardoor minder geneigd om dit als een geniaal album te zien. Veel van die navolging heeft namelijk vergelijkbare kwaliteit opgeleverd. Weet niet of het vloeken in de kerk van Glass fans is, maar ik vind bijvoorbeeld het gelijknamige album van Gonzales een stuk leuker.

Hoewel zoiets als 'Mad Rush' wel erg mooi in elkaar steekt.



Dit is wel een leuk weetje Eén van mijn favoriete boeken. Zal het in mijn achterhoofd houden bij een volgende luisterbeurt.

Prachtig, prachtig, prachtig,...

Toen ik hierop de Philip Glass-pagina overliep was dit het album waar ik het meest naar uitkeek: solo-piano, maar anders.

Wat Glass hier doet is ronduit fascinerend: vanuit een minimaal aantal variabelen het aantal mogelijke combinaties uitwerken als muzikale maximalisatie-oefening, of, om het in minder saaie termen uit te drukken: die eentonigheid doorbreken door op het juiste moment een koerswijziging door te voeren zodat het allemaal minder "hetzelfde" klinkt. Structureel zonder dat het vervelend wordt, wonderschoon zonder dat het ergens te veel van het goede wordt.


Na die eerste luisterbeurt wist ik het meteen, dit album behoort tot die bijzondere categorie "soundtracks voor het leven". Of je het in de morgen luistert omdat je de dag wil begonnen on a good note, op die vroege treinrit naar verten turend afvragend wat de rest van de dag zal brengen, in je tuin terwijl je je gedachten verzet bij die stille overgang naar de nacht, tijdens het late avond schrijven van een bericht op MusicMeter De veelzijdigheid van deze stukken laat het allemaal toe.

Dat het grotendeels gebaseerd is op De Gedaanteverwisseling door Kafka schept alleen maar een bijkomend sfeertje. Ben ik trouwens de enige die telkens bij het zien van een kever moet denken aan Gregor en zijn tragisch noodlot? Bij het vijfde stuk bereiken we hier een diepdroevig dieptepunt.

Mad Rush is haast een muzikale novelle op zich Grijze kantoorgebouwen, een regenachtige morgen, gehaaste mensen - de rest van het verhaal laat ik aan u over...

Het spreekt allemaal zo treffend tot de verbeelding.

Prima plaat, maar waarom dan Lou Reed op de hoes staat?

Solo for Drella.

Philip de man van Glass, ik heb zijn naam uiteraard wel eens horen vallen, ik ken indirect zijn werk via verschillende film soundtracks en ik weet dat de minimalistische composities van deze Amerikaanse pianist van hoog aanzien mogen genieten. Philip had zich echter nog nooit fatsoenlijk aan mij voorgesteld, gelukkig brengt Snoeperd ons nu samen.

Inderdaad een leuk gegeven dat de eerste vijf nummer geïnspireerd zijn op het intrigerende werk van Kafka met dezelfde naam. Glass laat door het vijfdelige stuk dezelfde liedstructuren steeds weet terugkeren, waardoor de passages roteren rond deze vooraf bepaalde uitgangspunten, waar vervolgens op verschillende doch minimale wijze van af wordt geweken. De verschillende delen zijn als een spiegelbeelden van elkaar, maar steeds weer net vanuit een andere hoek bekeken. Het hypnotiserende karakter van de continue herhaling wordt door Glass frappant in stelling gebracht, het speelt sterk in op je onderbewustzijn.

Mad Rush is een tour de force, een aantrekkelijke, diepgaande compositie met een dynamisch karakter. Het nummer voelt krachtig met majestueuze melodieën. Het vangt goed de ambiance van de voorgaande nummers in een relatief compactere vorm. Wat mij betreft het essentiële nummer op dit album.

De nummers vloeien sterk voort, maar er zit vrij weinig variatie tussen de composities van de Metamorphosis piano suite en alhoewel ik mij er bewust van ben dat dit een groot onderdeel is van de visie van Glass op muziek, weet het mij bij meerdere luisterbeurten op den duur toch steeds minder te prikkelen. Ik mij ook iets verder verdiept in de muziek van Glass en de muziek behorende bij Koyaanisqatsi en Glasswork van een luisterbeurt voorzien, waarbij ik de conclusie trok dat ik toch iets meer aangetrokken word door het werk van Glass in je vroege jaren 80, voor mij compositioneel een stukje uitdagender.

De muziek van Glass moet je echt grijpen en alhoewel ik heb geleerd dat heer Glass hier zeker toe in staat is en ik zeer kan genieten van dit album, ben ik er (nog) niet totaal verliefd op geworden.