Prachtig, prachtig, prachtig,...
Toen ik hierop de Philip Glass-pagina overliep was dit het album waar ik het meest naar uitkeek: solo-piano, maar anders.
Wat Glass hier doet is ronduit fascinerend: vanuit een minimaal aantal variabelen het aantal mogelijke combinaties uitwerken als muzikale maximalisatie-oefening, of, om het in minder saaie termen uit te drukken: die eentonigheid doorbreken door op het juiste moment een koerswijziging door te voeren zodat het allemaal minder "hetzelfde" klinkt. Structureel zonder dat het vervelend wordt, wonderschoon zonder dat het ergens te veel van het goede wordt.
Na die eerste luisterbeurt wist ik het meteen, dit album behoort tot die bijzondere categorie "soundtracks voor het leven". Of je het in de morgen luistert omdat je de dag wil begonnen
on a good note, op die vroege treinrit naar verten turend afvragend wat de rest van de dag zal brengen, in je tuin terwijl je je gedachten verzet bij die stille overgang naar de nacht, tijdens het late avond schrijven van een bericht op MusicMeter

De veelzijdigheid van deze stukken laat het allemaal toe.
Dat het grotendeels gebaseerd is op
De Gedaanteverwisseling door Kafka schept alleen maar een bijkomend sfeertje. Ben ik trouwens de enige die telkens bij het zien van een kever moet denken aan Gregor en zijn tragisch noodlot? Bij het vijfde stuk bereiken we hier een diepdroevig dieptepunt.
Mad Rush is haast een muzikale novelle op zich

Grijze kantoorgebouwen, een regenachtige morgen, gehaaste mensen - de rest van het verhaal laat ik aan u over...
Het spreekt allemaal zo treffend tot de verbeelding.